Inmiddels zijn alle ramen van het huis beplakt met plasticfolie, naar buiten kijken is onmogelijk. Als de zon schijnt, houden we de gordijnen dicht, die zijn mooier om tegenaan te kijken dan al dat plastic, en als het regent lijkt het alsof we in een aquarium wonen. Er kan geen raam open, en dat voor de komende twee(?) weken.

Van buiten ziet het aquarium er zo uit, na één grondverflaag. Het kiezen van de enige juiste kleur grijs was niet gemakkelijk, we wilden wat donkerder dan de vorige keer maar daar is een maximum aan, bij te donkere kleuren vervormt de isolatielaag. De schilders verfden vier stalen, wat beter werkt dan kiezen van zo'n minuscuul kleurkaartje. We bekeken ze in de zon en in de schaduw, en we zijn tevreden. Hier kunnen we de komende tien jaar wel tegenaan kijken, als de verf zo lang goed blijft. Deze keer wordt alles grijs, ook de delen die voorheen wit waren. Dat stond wel mooi maar was vatbaarder voor vuil en groene algstrepen.

Binnen werd de aanblik opgefleurd door het nieuwe kunstwerk. Donderdag verstuurd, vrijdag in huis, zaterdag opgehangen, een echte Ria. Onze vierde, al hebben we ze niet allemaal tegelijk hangen, zo groot is het huis niet. Eronder de pioenrozen die door de storm en regen geknakt waren. De petunia's staan buiten wederom te verzuipen.

In de categorie onverwachte gebeurtenissen valt te melden dat zaterdag de vader van Justine kwam om een ritje op Titan te maken, zijn eerste. Ze bleven twee uur uit, dezelfde route als met T vorige week, alleen deze keer reed Justine mee op Kir. Ik wandelde een stukje mee, maar ik kan ze toch niet bijhouden, ook niet met mijn stokken.

Terwijl zij weg waren, belde mijn oude paardenkornuit JP. Of hij hier kon overnachten, op weg naar Antwerpen met de auto van een vriend. Ik maakte snel de logeerkamer in orde. Bij aankomst bleek zijn nieuwe vriendin ook meegekomen. En dan die auto. Een Aston Martin op onze oprit was nog niet eerder vertoond. R moest er natuurlijk even mee op de foto. Het voertuig stak wel af tegen die ordinaire steigerpalen en rondslingerende houtblokken op de achtergrond. Bij het wegrijden ronkte hij luid, het geluid van heel heel duur jongensspeelgoed.

Vanochtend wandelden we naar het beverbeekje. JP had een warmtebeeldkijker bij zich, waarmee we zelfs de muizen in het weiland in het donker op 300 meter konden waarnemen. Alleen voor de bevers werkte dat niet, die slapen overdag in hun burcht en onder water detecteert zo'n apparaat geen warmte. Als hij hem op de buurhuizen richtte, kon hij wel zien dat Sandra's huis minder goed geïsoleerd is dan dat ernaast, wat ons verbaasde.

Op de terugweg begon het te regenen en dat doet het nu nog. Als dat zo doorgaat, komen de schilders morgen niet. Het is weer om de kachel (mee) aan te maken.