De sloop schiet goed op. Er komen gaandeweg enkele zaken aan het daglicht waarover we altijd vragen hebben gehad. Nu kennen we de antwoorden, beter laat dan nooit.

Ten eerste bestaan de muren van het huisje uit een laag grijze bouwsteen zonder isolatie en een laag baksteen. Ik vroeg me altijd af of ik steenstrips heb liggen verven twee jaar geleden of echte bakstenen. Nu weet ik het. Een pak van mijn hart. Stel je voor dat je het graf in gaat zonder ooit zekerheid te hebben gekregen. Ik zeg: hij die leeft in twijfel aan het wezen van zijn behuizing, late het slopen.

Ten tweede was het dak wel degelijk geïsoleerd, en goed ook. Als de vorige eigenaar de muren en ramen nu ook onderhanden had genomen in plaats van zijn huisje af te schepen met een warme muts dan hadden wij het niet hoeven afbreken. Nu ja, eerlijkheidshalve zouden we dat toch hebben gedaan want het is ook lelijk, te klein en het heeft een vochtige kelder, maar het blijft een open vraag waarom iemand zijn enkelglas laat zitten en wel het dak dubbel isoleert. Alleen willen wij het antwoord niet meer weten.

Ten derde sta ik hier niet met een uit de hand gelopen volkorenbrood op de arm maar met iets dat de slopers op zolder aantroffen. Het is een hoornaarsnest, een waar kunstwerk met een bolvormig omhulsel en prachtige rechte raten van binnen. Het eerste jaar hebben we wat hoornaars binnen gehad, indrukwekkende maar ongevaarlijke wespen van een centimeter of vier lang, die luid bromden. Het nest is vederlicht en erg bros van buiten. Het ligt nu als natuurkunst op het terrasje bij de round pen en we wachten af hoe lang het intact blijft. Mijn inschatting: niet lang.

Ten slotte is hierbij mijn haar ook weer eens in de picture. Geloof het of niet, daar was om gevraagd.