Een week met diverse mijlpalen. Donderdag ter controle naar de orthopeed: très bien zei hij, en: zo willen we het zien! In december terugkomen en voor nu: fietsen fietsen fietsen. Dus ik fiets, met hoog zadel en lage weerstand. Ik zal mijn vaste fysiokameraden missen, het was er altijd erg gemoedelijk, maar toch: ziezo, dat was dat.

Het voorjaar is nu goed van start met een paar dagen buien en zon en geen nachtvorst meer. Deze laatste keer naar de fysio reed ik in plaats van tussen de grijze wanden van het winterbos opeens tussen de groene jonge beuken die in een keer in blad zijn gekomen.

We voeren nog hooi maar waarschijnlijk niet lang meer. Hier en daar langs de route zag ik al wat paarden in de wei. Die van ons nemen het er voorlopig nog van in het achterveld. Dat is wel groen geworden maar niet weelderig.

Voor het gras is de regen goed, R maaide voor het eerst het gazon. Om de watervoorraad aan te vullen, hebben we meer regen nodig. Een lege regenwatertank als de zomer nog niet eens is begonnen, is niet eerder voorgekomen.

Het paasweekend was gevuld met uiteenlopende activiteiten. Wandelen, beekjes ontdekken, stenen verzamelen, vleermuizen vouwen met vouwblaadjes, en eieren verven. Oma's oude verf deed het nog, zelfs zo dat de laatste restjes volgend jaar ook nog mee kunnen.

En paardrijden. Eindelijk een kleinkind dat paardrijden echt geweldig vindt en niet gewoon een manier om niet moe te worden van wandelen in het bos.

R ging er drie keer met haar op uit, eerst aan het halstertouw maar na een lesje in de roundpen over sturen en remmen uiteindelijk helemaal zelfstandig. R bleef wel vlakbij, voor het geval Titan opeens naar huis zou rennen, maar dat deed Titan natuurlijk niet, verstandig en ervaren als hij is.

Wie weet wat ervan komt. Ik ben begonnen op de leeftijd die zij nu heeft, en ik zit er nog steeds op.