De dag bestond uit twee delen. 's Morgens naar Luxemburg voor mijn kroon, voor de vierde en laatste keer. De tandarts heeft hem definitief vastgelijmd, ik hoef niet meer terug. Onderweg was het afwisselend nevelig, mistig en zonnig, waarbij opmerkelijk was dat de ene helft der automobilisten zijn mistlampen aanhield ongeacht het zicht (altijd >50 m) en de andere helft helemaal geen licht nodig vond.

Verder viel weer het grote aantal smetteloze terreinwagens in dat land op, en het feit dat de stad Luxemburg één grote bouwput is, waar alle oude huizen geleidelijk aan worden neergehaald om er appartementen voor in de plaats te bouwen. Die brengen meer op aan huur en onroerendgoedhandel. Misschien hangen die twee verschijnselen samen: die auto's moeten wel zo vaak gewassen worden omdat ze anders te dik onder het bouwstof komen te zitten. Hier in België hebben wij dat probleem niet en kijken we sowieso nuchterder aan tegen vuil op de auto.

Bij de Match scoorde ik vernuftige etenswaren die hier in de rimboe niet te koop zijn: raïb, ayran, risotto nero di seppia (!), strozzapreti, en vooral: panettone (vreugdedansje vreugdedansje, Tis the season). Een behoorlijk stel goudreinetten hadden ze dan weer niet zodat ik nu geen appeltaart kan bakken maar wie net een panettone heeft binnengebracht heeft natuurlijk niets te klagen.

Het tweede deel van de dag maakten we een lange boswandeling zonder zelfs maar een paard mee te nemen. Soms is dat handig als we hier en daar wat onbekende paadjes willen verkennen. Mochten die doodlopen, dan hoeven we in elk geval geen paard uit het struikgewas los te wrikken. En passant snoeiden we wat boomtakken die in de weg hingen en vlak bij huis nog braamstruiken van het kaliber prikkeldraad, die onze paarden de doorgang zouden gaan belemmeren als we ze maar lieten voortwoekeren. Weer thuis was er thee met - verrassing! - een plak panettone.

Welverdiend, al zeggen we het zelf.