Deze week viel er dan eindelijk wat regen, geen zondvloed maar net genoeg om het peil in de watertanks op een bruikbaar niveau te krijgen en de bospaden modderig te maken. Er komen mondjesmaat wat herfstkleuren op gang. Ik wilde daar een foto van maken tussen de oren van Jay door, maar die gaf eigenlijk vooral zicht op het slagveld dat de grote bomenvelmachines achterlaten als ze een perceel kaal hebben gezaagd, in dit geval ergens ten noorden van het huis richting Straimont, een van de vele bosbouwkavels die we onderweg tegen plegen te komen.

Dit jaar is een enorm goed eikeljaar. We sloten het stuk ruïneveld onder de eiken af met een draadje zodat de paarden daar niet bij kunnen. Groene eikels zijn giftig en paarden weten in dit geval niet wat goed voor ze is. Ze zijn er dol op en een enkel eikeltje kan niet meteen kwaad, maar je wilt niet dat ze zich te barsten eten.

We hadden weer buigles van Sunshine, waarbij ik met Harissa opeens het licht zag. Wekenlang aan gewerkt, nu vielen alle onderdelen samen en het lukte. Hosanna. Harissa en ik kunnen samen buigen als waren wij twee hofdames. Verder maakten we een buitenrit zonder Titan, omdat die een ijzer kwijt was. R reed Jay, zo kon hij ook eens ervaren hoe het aanvoelt op een paard dat niet steeds netjes rechtuit loopt zoals Titan, maar zwalkt, remt en plotseling uitwijkt, vooral tijdens het dapper vooropgaan. De volgende rit oefenden we ergens in het bos dat ik met Jay doorreed terwijl Titan achterbleef. De eerste keer dat we dit probeerden hoorde ik na minder dan 10 seconden al kataklopkataklop achter me, daar kwam meneer aangalopperen. Splitsen kunnen ze als de beste, dwz elk een eigen kant op gaan zonder aan elkaar te kleven, maar als er een doorloopt en de ander moet achterblijven, is het bos te klein, dan móet de achterblijver inhalen. De tweede keer ging het al een stuk beter maar we blijven dat regelmatig oefenen. Tenslotte ging ik er een keer alleen met Harissa op uit. Na tien minuten weigeren steigeren en schermutselen verliep het ritje verder vlekkeloos en was ze met één pink te sturen. Gelukkig, paardrijden wordt nooit saai.

Morgen voeren we voor het eerst hooi, veel vroeger dan vorig jaar, doordat we dit jaar zelf konden hooien en we ze niet in het strookje en het bovenste veld kunnen zetten vanwege de brand.

Thuis is nog steeds de verwarming niet aan, de houtkachel verwarmt de woonkamer prima en er gaat sowieso niets boven een koude slaapkamer. In de badkamer is het ook koud maar het douchewater niet, toch? We gaan gewoon zo door totdat we er geen zin meer in hebben, en dan verklaren we het Winter.