Ons Krupsje heeft de geest gegeven. Achgerm. Hij doet het op zich wel maar zijn aan/uit-knopje is lam. Met slinkse trucs wist R er vanochtend nog twee kopjes uit te krijgen maar dat was het dan. Finito.

Krupsje was ons uitstekende espressomachientje, dat twaalf jaar lang zonder poespas espresso met crema voor ons heeft gemaakt. Simple but strong. Hij had alles mee (behalve zijn herkomst, maar we vonden dat we hem dat na zestig jaar maar niet meer moesten nadragen).

Hij is in dit huishouden absoluut onmisbaar. Ook onvervangbaar, bleek in de winkel, want al die apparaten daar zijn te groot, kunnen te veel andere dingen die wij nergens voor nodig vinden of maken gebruik van pads en cups en flups en theebuiltjes. Doen we niet aan.

Wat nu. We missen hem, en eigenlijk willen we er weer precies zo een, maar hahaha, dat model is natuurlijk al twaalf jaar min een dag uit de handel. Nieuwe Krupsen zien eruit als ruimtevaarders of marsmannetjes, en hoewel wij op zich niets tegen ruimtevaarders of marsmannetjes hebben, is de vraag of ze goed espresso kunnen zetten.

Waarom moet er eigenlijk telkens een nieuw model uitkomen? Ik ben helemaal voor voortdurende vernieuwing en upgraden en updaten enzo, en als iemand mij een pc van twaalf jaar oud zou aanprijzen omdat dat modelletje het altijd zo goed heeft gedaan, lach ik hem vierkant uit.

Maar wat moet ons nieuwe apparaatje kunnen? Hetzelfde als het oude. Espresso maken. Het eindproduct is niet veranderd, we willen er niet bovendien mee kunnen twitteren of ijsblokjes maken en ook hoeven buren of vrienden niet afgunstig te worden gemaakt. I+R willen alleen espresso, en wel elke dag.

Okee dan. Krups is dood, leve DeLonghi. Vanavond online besteld, morgen in huis. Zoefff. Op het punt van bestellen en leveren kan de vooruitgang mij dan weer niet snel genoeg gaan.