Op 26 september deden wij een hele mooie dagtocht op het militair terrein van Camp Lagland. De paarden waren op dreef en wij ook. Een fijn galopje, totdat Harissa in het mulle zand uitgleed en wij samen op de bosgrond belandden. Pech.

Om kort te gaan: plank - ambulance - eerstehulp - röntgenfoto's - middenvoetsbeentje - gips - sleutelbeen - brace - naar huis - bed - niet achter pc kunnen zitten tot nader order.

Komt wel weer. Deze weblogger is nooit lang stil.

De felwvhguevd* is jarig. Maar liefst 70 jaar met ingang van vandaag (en alles doet het nog).

Nog vele jaren, met mij en onze dieren!

* (voor een keer voluit: de Fijnste En Liefste Webmaster Van Het Gehele Universum En Ver Daarbuiten).

Wat doet het klimaat? Volgens het KMI had 2021 de 'natste zomer ooit', dat zal best gezien die enorme hoosbuien met overstromingen in het noorden, maar in onze omgeving was de hoeveelheid regen en de afwisseling met zon precies goed.

Nog nooit hadden we zo veel gras, het groeit almaar door zodat we het draadje voor de paarden naar het zwembadveld nog steeds niet hebben hoeven verzetten, in het ruïneveld en de crossbaan vinden ze genoeg.

Meer dan ooit hooi van eigen land: 535 balen, en nu is Olivier het daarna bijgegroeide gras aan de overkant nog een keer komen maaien als regain voor zijn schapen. Als we de paarden dat land hadden laten leegeten, waren ze waarschijnlijk geëxplodeerd.

Het is een slecht eikeljaar, wat voor ons juist goed is want nu hoeven we het ruïneveld niet af te schermen.

Weinig bramen ook, de afgelopen drie jaar verdroogde alles, dit jaar zit er gewoon weinig aan en het is of nog niet rijp of al half rot. Dit is tot nu toe alles, dat wordt ook dit jaar weer geen jam maken.

De grote hazelaar heeft grote goede noten, de nieuwe hazelaartjes in de haag hadden vorig jaar kleintjes maar dit jaar niets.

De beukjes hebben nootjes maar allemaal loos.

Geen bosbessen dit jaar, en nauwelijks frambozen maar dat komt door Titan, die in het voorjaar alle topjes eruit snoept.

Het peil in de Vierre is alweer heel matig, terwijl ze in juli nog buiten haar oevers trad. De beekjes stromen wel goed door.

Het was niet drie maanden bloedheet, zoals voorgaande drie jaren.

Mij hoort dan ook niemand klagen.

Voor wie minder tijd achter de pc wil doorbrengen (slecht voor de rug) en toch ook niet voortdurend actief wil rondspringen in de crossbaan met een snoeischaar of in huis met de bezem, is het breien van sokken een goede bezigheid. Op de bank met een boek en een sok-op-de-vijf-pennen: rustig, zen. Wel is het erg verslavend en bovendien heeft een mens een keer genoeg sokken. Dus nu maar eens een ander breiprojectje.

Om het niet te makkelijk te maken is het patroon in het Engels en staat het vol afkortingen, dus er is weinig risico dat dit project te snel af zal zijn. Het is wilde wol zeggen ze, een mengsel van wol en brandnetels, maar hij prikt niet. Anders zou je er een boetekleed van kunnen breien maar daar ben ik niet zo van. Het moet een mooie trui worden. Wordt vervolgd op dit weblog.

Een ander projectje is het beitsen van de steeds kaler geworden terrasstoelen. Met beits van de boxen. Een mooi karweitje in de garage als er buiten te veel knaasjes zijn, het te warm is of juist een hele dag regent zoals vandaag. Ze knappen er erg van op. Er zijn er al vier klaar, nog twee en dan de tafel nog.

De paarden hebben gezorgd dat de toegang tot ons uitrijpaadje weer goed toegankelijk is door in twee dagen al het eetbare gewas op te eten. Handig, en het voorkomt strimmen, win/win. Morgen halen we het tijdelijke draadje weer weg.

En gisteren maakten we een rit van bijna twee uur, waarbij Kir zich keurig gedroeg, ook het hellinkje af naar de beverdammen. Good girl. Onderweg is er al een beetje herfstkleur te zien. Er waren alweer veel bomen gekapt, opgestapeld en afgevoerd, dat gaat altijd maar door.

Een keer per week gaan we hem opzoeken, hij groeit en verandert zo snel.

Dat witte halstertje staat hem goed, en eigenlijk kan bij zwart elke kleur, fluo geel, roze, felblauw, helderrood, allemaal goed.

Interessant detail: duimstok in de broekzak. Wishful measuring.

Het begint een beetje herfstig te worden, thuis ligt de oprit vol berkenblaadjes en de amberboom begint te verkleuren. Binnenkort bramenjam.

Achterstallige mijlpalen voor ons grondgebiedje. Geen wereldnieuws, maar voor ons is dit mooi wel het middelpunt van het land. Wat zeg ik, van Europa, de aarde, de melkweg, het heelal en ver daarbuiten. Ziezo.

Ik kan dan ook melden dat 'mijn' wasvouwplank is gemonteerd, gekit en tot enorme tevredenheid in gebruik genomen. Zo handig, sindsdien sta ik met plezier was te vouwen daar. Nou, is dat een mijlpaal of niet.

Verder voorzag R twee van onze kruiwagens van nieuwe wieltjes. Gele, in plaats van de oude versleten oranje. Ook de kruiwagenwieltjesindustrie kent seizoensmode, net als bij Kuifje in Amerika ('deze winter hangt de patroongordel schuin rechts af, vorige winter schuin links', ik ken mijn klassieken).

We kregen een enorme tas groente uit Oliviers moestuin, zodat ik een dag in de keuken doorbracht met het maken van courgettesoep en linzentomatenpreisoep voor in de vriezer, en de beslissing of een eigen moestuin al dan niet dringend noodzakelijk is, kon weer een jaartje worden uitgesteld. Ook onze eigen pompoen kwam bij de composthoop spontaan op zonder dat wij daar moeite voor hadden gedaan.

Tijdens de dagtocht van gisteren in Les Epioux met oude en nieuwe kennissen kon het Harissa weer niet snel genoeg gaan. Als ze maar door kan stappen of draven met haar 7,5 respectievelijk 17 km/u kruissnelheid is het goed, maar owee als de anderen haar te langzaam gaan. De tweede helft, naast die merrie die er net zo over dacht, was dan ook aangenamer dan de eerste.

Onze beestjes doen het toch maar best, de Semois in is nooit een punt, en onder galmende tunneltjes door ook probleemloos. Weer thuis, na 23 km bij 25° en een flink aantal steile hellingen, gaven we ze een frisse douche, en vandaag zijn we allemaal weer fit, zonder spier- of rugpijn.

Ten slotte fotoshopte R alle vliegen van HiRise zijn hoofdje, voor een mooie statiefoto. Er zijn veel gewone vliegen daarginds, op dat punt gaat hij erop vooruit als hij straks eenmaal hier is, maar hij zal wel moeten wennen aan onze knaasjes. 't Is altied wat. We bespraken alvast met Olivier dat zijn veulen van de winter ook bij ons komt, zodat HiRise een leeftijdgenootje heeft om mee te spelen, en Paprika gaat dan terug naar de Vallée de l'eau. Meteen afgesproken.

Het is echt zomers, na al die weken met koelte en milde buitjes waardoor het gras en alle andere gewas fors bleef groeien, en het blijft nog een of twee weken zo. Alleen de amberboom begint te verkleuren, verder is alles nog groen. Dit jaar worden de bramen in de crossbaan dan eens echt rijp na drie jaar verdroging. Dat wordt jam maken, mjam mjam.

Hoog tijd voor weer een mooi portret van ons nieuwe prinsje. Ik weet wel dat wij erger zijn dan grootouders die iedereen te pas en te onpas foto's van hun kleinkinderen willen laten zien, maar ons veulen is gewoon veel knapper en kan op de leeftijd van drie maanden stukken harder rennen dan welk kleinkind dan ook. Dus hee, voilà.

Vergeleken met een week geleden is hij alweer wat wollig bruin haar kwijtgeraakt. Zijn moeder is al even pikzwart en vandaag maakten we ook kennis met zijn vader: net zo. Wij hebben niets tegen andere kleuren maar mooi zwart is niet te versmaden.

R klaagde wel dat het heel moeilijk fotograferen is, bijna net zo moeilijk als een zwarte kat, en in het donker vinden we hem ook niet gemakkelijk terug.

Er is een backlog van overige logbaars, echte mijlpalen zelfs, maar daar ben ik nu even niet voor in de stemming. We krijgen een veulen en hij is leuk en lief en hij heet HiRise.

Tradraaaaa!

Dit is hem. Tegen dat het veulenhaar er straks af is, is hij helemaal zwart.

Nu nog drie maanden geduld voor hij bij ons in de wei komt, maar dan heeft het web nu vast kennis met hem gemaakt.

Een logje, een logje, hoogste tijd. Twee weken niets, dat is wel een droevig dieptepunt. Maar ja, logees, bezoek, kleinkinderen, campingbezoek en weer logees, dat is allemaal heel gezellig maar het web heeft er niets mee te maken en voor je het weet zijn er twee weken logloos verstreken. Inhalen maar weer.

R maakte een ritje in het bos achter het huis met een verheugde schoondochter zonder veel ervaring maar wel veel enthousiasme. Harissa gedroeg zich netjes met deze beginner op haar rug en de beginner zat rechtop alsof ze jarenlang les had gehad.

Harissa is allang weer thuis, al die inseminatiepogingen en het heen-en-weer-gerij hebben niets opgeleverd, we hebben besloten het op te geven en op zoek te gaan naar een geschikt veulen. Overal zijn leuke veulens te koop maar het gaat erom het enige juiste te vinden. Wordt vervolgd.

We vervoerden twee paarden naar de Transsemoisienne, vriendendienstje. De eigenares stond ons op tijd op te wachten en de paarden wandelden zonder ophef de trailer in. Keurig, zo kan het toch ook.

We maakten een gedenkwaardige rit waarbij een van de deelnemers (niet I en R) wegens vaagheid en tijdelijk geheugenverlies moest worden afgevoerd per ambulance. De hulpdiensten konden ons via gsm en gps localiseren zomaar ergens midden in het uitgestrekte bos van Les Epioux, handig.

Een buurvrouw kwam koekjes brengen, de laatste helaas, want hun bakkerij gaat dicht. Het werd te veel werk. En nu gaan ze een nieuw huis bouwen. Pfffff, zij liever dan wij.

Binnen maakte R een begin aan het paneel voor het keukenraam, dat moet voorkomen dat ik tijdens het koken zon in mijn ogen krijg, en we sleepten twee werkbladen naar huis voor in de buanderie ter verhoging van de vreugd tijdens het wasvouwen. Dat wordt ook allemaal vervolgd.

Ziezo, we zijn weer min of meer bij.

De voorbije week bestreden we wildgroei. Door al die regen groeit alles als een razende en dat is mooi, maar het moet ook weer niet uit de hand lopen. R strimde, maaide gras en bestreed de bramenaanwas met de heggeschaar, en ik deed ook van alles maar ik weet al niet meer wat. Aan rijden kwamen we niet toe, te druk, maar al sla je me dood. Bezig in elk geval, onder andere in de keuken.

Daar bedacht ik iets handigs. Okonomyaki in twee koekenpannen, die dus nooit even groot zijn, is zo'n gedoe, maar op de plaat bakken moet vanwege de geur buiten gebeuren, en dat gaat niet als het telkens regent. Onder de carport dan, waarom niet, R bakt de friet daar toch ook sinds jaar en dag. Het pakte prima uit, en dit mijlpaaltje mag dus wel even gelogd.

Ook handig op een regenachtige dag is deze zeephouder. Recycling én zero waste. Coproductie, dat wil zeggen ik zag het idee op internet en R voerde het uit. Hij zaagde een paar overcomplete bamboe eetstokjes op maat, verlijmde ze en voilà. Zo zen. Nu dit gelogd is, kunnen we later vaststellen hoe duurzaam dit idee zal blijken te zijn. En er is zo nodig nog een heel doosje eetstokjes. Hoe het komt weet ik niet maar een mens heeft altijd onnodig veel eetstokjes in huis.