Vaag weer, grijze wolken, een beetje vorst, 2 cm sneeuw, schrale oostenwind. Van dat. Geen weer om te rijden, ijsklonten onder de hoeven, nu en dan een wandelingetje met HiRise of een stukje grazen met Harissa op het bospad achter het huis, meer niet.

Binnenwerk. Mijn trui schiet dus goed op, nog een half voorpand en de col. Verder experimentjes in de keuken.

Bijvoorbeeld mandarijnencake. Dat recept heb ik al tijden, maar nog nooit geprobeerd. Een energie-onvriendelijke onderneming was het wel, want eerst moeten de mandarijen twee uur koken op een laag pitje, en dan nog 50 minuten in de oven. Maar dan heb je ook wat, namelijk voor het eerst van ons leven mandarijnen-met-schil-en-al gegeten.

Tenminste. Voor het zover was moest ik op zoek naar de tulbandvorm. Dat was ook al heel lang geleden dat ik die gebruikt had. En? Nergens te vinden. Weggegooid, nee, uitgeleend of weggegeven misschien, maar wanneer en aan wie? Geen idee. Dat zou je eigenlijk moeten webloggen: 'tulband met vorm cadeau gegeven aan die-en-die, 12 september 2007', ik noem maar wat, dan ligt het vast. Zo'n weblog moet wél nut hebben.

Maar goed, we hebben nog een ander tulband-achtig gevalletje, doe die dan maar. De cake kwam er moeilijk uit, maar dat was bij de 'officiële' tulband waarschijnlijk niet beter geweest.

Lekker was hij wel, dat wel.

Na al die weken warme plensregen was het even wennen maar sinds maandag is het winter. Sneeuw nee, vorst ja. Watertanks leeg laten lopen, drinkbakje afkoppelen, slang leeg laten lopen, zwarte waterton vullen, schoon water voor Océ, Nero en de mezen (om de beurt) neerzetten en verversen. Vogelvoer aanvullen, vooral pinda's en zonnebloempitten. Wandelingen en ritjes maken. Uitkijken voor gladheid onderweg.

De overstroming van de Vierre is alweer wat gezakt, in de weilanden was hier en daar weer een eilandje gras zichtbaar en een deel van de boomstammen die 's ochtends nog dwars over het weggetje lagen, was 's middags weg, meegevoerd door het snelstromende water. We konden nog wel met de vier paarden over het ondergelopen wegdek draven. Dat vonden ze geen van alle moeilijk, ook HiRise niet.

De paarden blijven, nu ze eenmaal grondig geborsteld zijn, verrassend schoon. Geen modder meer. In huis veeg ik overal hooisprietjes en haren. De thermostaat nog altijd op 16° en 's avonds de kachel aan, dat bevalt prima. Van mijn trui zijn twee mouwen en het achterpand af. Tja, het kan maar vastgelegd zijn.

Gelukkig weinig vuurwerk dit jaar. De paarden waren alert maar niet in paniek. De kerstboom lag zoals altijd op 2 januari weer buiten en een dag later hadden de paarden hem al grotendeels ontmanteld. Binnen is alles weer leeg, fris en frutselvrij, typisch januari-genoegen.

De dagen zijn wel kort, met al die regen. 's Morgens na het voeren-en-mestruimen is er koffie, dan even in de crossbaan wat takken opruimen (I) en een boswandeling maken (R), en tjee lunchtijd alweer. 's Middags regen. Breien aan mijn trui, en cake bakken. Tegen dat het donker wordt weer voeren-en-mestruimen en hup, daar is alweer een dag voorbij. Bijna dan, want tegen tien uur gaan we nog eens voeren-en-mestruimen, de paarden een schouderklopje geven en Océ en Nero toedekken in het hooi.

Tussen de regendagen door is er nu en dan gelegenheid om ritjes te maken, zaterdag met Titan en Harissa, zondag met zijn vieren. De Vierre treedt af en toe buiten haar oevers en daarna zakt het water weer, tot de volgende buienronde. Toen we er met HiRise doorheen wilden, om te oefenen, lagen er alleen nog wat kleine plassen, die hij helemaal niet moeilijk vond dus dat was geen leermomentje. Lekker spetteren.

I+R wensen ieder een goed nieuw jaar van vrede en gezondheid.

De vorst van de eerste weken van december had een hart gemaakt van de steen die in onze waterschaal ligt, zodat een muis die er per ongeluk in zou kunnen belanden, een vluchtheuveltje heeft om uit te rusten voordat hij naar de rand zwemt. Als iedereen nu van zijn steen een hart maakt, komt het goed met de wereld, dat weet ik zeker.

We voeren weinig uit. Een rondje door de crossbaan, dat is alles, en voor we terug zijn regent het alweer. Het peil van de Vierre is flink gestegen en het beekje in het dal achter het huis, dat we de laatste tijd terecht 'het beverbeekje' noemen, verandert in hoog tempo in een wildernis met talloze watervalletjes, bomen in verschillende stadia van omknaging, meertjes en moerasjes. De wetlands van Suxy.

Als het even droog is trekken de paarden de crossbaan in om bramenblaadjes te scoren en het korte gras nog korter te maken. Daarna moeten we de bramenslierten uit HiRise zijn haar verwijderen en alle staarten controleren.

Het bruidspaar waar we vorige zaterdag waren, bleek na afloop covid te hebben. Sneu. Negen dagen later kunnen wij er wel van uitgaan dat wij het niet hebben, met dank aan vier vaccinaties.

Vandaag werd het opeens veel kouder, er viel even hagel en er klonken zelfs een paar donderslagen. Goed. Morgen een frisse dag, graag, maar daarna regent het vrolijk verder. Wisselvallig noemt men dat, maar dat klinkt veel te vriendelijk en erg afwisselend vind ik het niet. Regenbuien, en voortdurend veel wolken en wind.

Er stonden vanavond twee brandweerauto's met zwaailicht voor het huis van S, maar er was geen rook. We horen nog weleens wat daar aan de hand was.

De vuilnisophaal en de post kwamen gewoon. Tweede kerstdag, daar doet men hier niet aan.

Tja, logjes. Geen tijd. Ik moest socializen, Club des Jeunes, Sunshine, een trouwerij, taart eten bij Justine en een kerstbedankje naar Le Paul. Pfff, allemaal leuk maar nu hoeft het weer even niet.

Na twee weken nachtvorsten van 10, 12° en bevroren watertanks is het opeens onwinters warm. Geef mij maar kou. De kachel moet zelfs vaker aan dan bij vrieskou, want met dit lauwe regenweer is er geen zon die het huis opwarmt en zelf zitten we ook meer binnen.

Zoals elk jaar zochten we een boom uit in het bosje achter het huis, een welgevulde met genoeg takken deze keer, en de buitenverlichting is net zo feestelijk als vorig jaar.

Alleen doen we hem vanwege zuinig-met-energie dit jaar 's nachts uit, ook al is het LED.

Genoeg hout voor de winter. Ik stapelde alle blokken behalve het allerlaatste hoopje, dat wederrechtelijk door R werd weggewerkt. Hij weet best dat hout stapelen mijn hobby is (na vegen) maar 'het was nog maar zo'n klein hoopje, dat heb ik even opgeruimd'. Hmpf. In elk geval komen we nu zeker warm genoeg de winter door.

Zaterdag brachten vier Pères Noel van de Club des Jeunes ons het traditionele bezoek-met-koekjes (voor ons) en -biertjes (voor hen). Deze keer was er een serieuze jager bij, die verstandig sprak over wildbeheer en reglementering zonder in de verdediging te gaan. Als het zo gaat, vallen wij niemand aan.

Omdat de zon verblindend naar binnen scheen, liet R even de screen zakken. Dat was al sinds de zomer niet meer gebeurd, en intussen bleek zich daarop een kluit overwinterende lieveheersbeestjes te hebben verzameld ter grootte van een uitgespreide hand. Allemaal bovenop elkaar gekropen, een massa van wel duizend. Even kijken naar de andere screens: net zo. Toen de zon ze op hun schildjes scheen, begonnen ze rond te kruipen en er vlogen er een paar weg. Als ze niet ergens anders een kier vinden, overleven ze de vrieskou niet. Het is 's nachts -7°.

R ging een eind wandelen door de mist. Hij zag geen mens en geen dier terwijl hij door de ritselende bevroren bladeren liep. Binnen maakte ik broccoli pickles, geroosterde spitskool met puree, en gevulde koeken. Na pakweg twintig jaar prutsen heb ik nu onderhand wel goede keukenspullen, onder andere scherpe messen en zo. Dat maakt het werk in de keuken genoeglijk.

En in de nieuwe pan (met zegeltjes van de Carrefour) komt het brood nog beter omhoog dan voorheen.

Vrijdag 2 december viel de eerste sneeuw, het duurde de hele middag maar er bleef niets liggen. Zaterdag was het tijd voor de tandarts-aan-huis of aan-de-box. Op een of andere manier valt dat altijd op een dag dat het heel koud is. Titan, Harissa en Kir waren aan de beurt voor vijlen en raspen. Kir spartelde flink tegen, in tegenstelling tot vorige keer, twee jaar geleden. Bij HiRise hoefde niets te gebeuren maar hij kreeg als eerste kennismaking de beugel even in. Hij vond het raar maar hield zich dapper staande.

En zondag leek het dan een dag winter. De afgelopen twee weken scheen de zon niet en nu hebben we de cv beperkt aan, op 16,5°. Het hoeft niet per se zo minimaal maar we zijn toch de hele dag bezig, binnen en buiten, zodat we het vanzelf warm krijgen. Dat gaat prima, en aan het eind van de middag steekt R de houtkachel aan en is het zo behaaglijk.

Voor nog meer warmte begon ik aan een nieuwe warme trui, en met de breinaalden arriveerde ook weer sokkenwol (om verzendkosten te voorkomen, zo werkt dat; bovendien begint mijn eerste lading sokken slijtage te vertonen). Ook is het derde dekentje nog niet helemaal af, zodat ik nu drie projectjes tegelijk onder handen heb.

Morgen komt de broer van Olivier een lading haardhout brengen. Als dat geen winterse taferelen zijn, alles bij elkaar...

Dit jaar plaatsten we de vogelvoerhuisjes niet meer voor het keukenraam en het woonkamerraam. Het was vorig jaar wel leuk voor ons om naar de af en aan vliegende mezen te kijken maar er is daar veel te veel bodembegroeiing. Nero en Océ verstopten zich standaard onder de siergrassen en zodra er dan een vogel op de grond gevallen zaadjes oppikte, was het tsjakkaaa.

Dus nu staat er een huisje midden in het gazon aan de voorkant, dat is zonder meer veilig, en het andere pal naast de weilandomheining. De paarden hebben er een keer aan gesnuffeld maar het interesseert ze verder niet. Dus dat was oké.

Tot vandaag. Vanmiddag betrapte ik Océ met een gejat netje noten en zaadjes dat ze had weten open te scheuren. Ze houdt wel van graan, we zien haar dikwijls restjes eten in de boxen als de paarden gemorst hebben, en over die keer dat ze zich te buiten ging aan de roomwafels die E had meegebracht, zullen we het maar niet hebben.

Even later scoorde R dit heterdaadje. Océ vat het begrip 'vogel-voer-huisje' anders op dan wij het bedoeld hadden. Dit is duidelijk toch niet zo'n geschikte plek.

Nero heeft weer andere voorkeuren, maar niet minder raar. Gisteren had ik knoflook gesnipperd en omdat die extra sterk was, het halve huis rook ernaar, in een plastic doosje gedaan en omdat dat ook niet afdoende was, daar nog een ander, hermetisch doosje omheen. En het even buiten de keukendeur op het terras gezet. Ziezo. Maar toen ik wilde gaan koken was het doosje weg. Hè?!? R was de enig mogelijke verdachte maar hij ontkende. En terecht. Een uur later vond ik het doosje een paar meter verder tussen de struiken, nog dicht maar wel met duidelijke gaatjes, gemaakt door slagtanden. De zwarte rover had geprobeerd toe te slaan. De dag ervoor had hij ook al belangstelling gehad voor het compostemmertje toen ik daar de knoflookschilletjes in had gedeponeerd.

Ze krijgen allebei echt genoeg kattenbrokjes. Het is duidelijk dat wij een raar stelletje eters hebben.

Mist en regen en zwaar bewolkt, dat levert niet veel loginspiratie op. Toch was er zondag wel wat te beleven in de roundpen.

Ristelend dekzeil, paraplugezwaai en een reis-om-de-wereld, Kir vond het allemaal normaal. En tot onze verrassing Titan ook. Vroeger was een dekzeil al bedreigend voor hem als het op de grond lag maar nu kon R het gewoon over Titans hoofd draperen zonder dat hij een oor bewoog. Zadelloos, bitloos, en met de nekring, dat was voor Kir de eerste keer wel wennen.

Zaterdag gingen we eens met Harissa langs de hindernissen in de crossbaan. De wipwap hadden we eigenlijk nooit geoefend maar het ging goed, aan de hand, zowel vanaf de lage als de hoge kant. Volgende keer bereden.

Kir liet nog even zien hoe het ook kon. Ze klom erop, ging dwars in het midden staan, precies over het kantelpunt heen, en liet de wipwap op en neer wiebelen terwijl ze uitkeek over het dorp. Heel jammer dat we dat niet op een filmpje hebben vastgeled.

Het is een bijzonder dier, dat is het.