Zondag besteedden we met Titan en Harissa in de omgeving van Bertrix aan omzwervingen over bospaden, steile afdalingen door de varens (met een oogje op de iets meer beginners) en het oversteken van ondiepe vrolijk stromende beekjes, waar een van de paarden door Sunshine langdurig moest worden overreed tot oversteken, tot hij plotseling besloot er met een reuzensprong overheen te zeilen.
BBQ tussen de middag, koel weer met toch af en toe een zonnetje, aardig gezelschap (negen paarden), zelfs nog even onder het leistenen bruggetje door (zo, nu hebben Harissa en ik dat ook een keer gedaan), en aan het eind een lang galopje met zijn drieën over de Ravel, terwijl de anderen het kalm-aan deden. De hele dag droog, alleen alweer thuis bij het uitladen plensde er een bui over ons heen. Een fijne dagtocht, zonder een spoortje rugpijn of wat voor problemen dan ook. Joechei.
In beeld de drie roodbruine projectjes waar ik de afgelopen week mee bezig ben geweest.
De schuilstallen aan de overkant zijn klaar, de binnenwanden een keer gebeitst (natuurlijk wel de plek van het zwaluwnest vrij gelaten), en de buitenwanden twee keer. Ook de boxen zijn zo goed als klaar, alleen de west- en noordkant krijgt over een paar weken een tweede beurt.
De twee waterschalen geïnstalleerd, op het terras en bij de roundpen. We bewonderen ze en staan verbaasd te kijken hoe snel ze beginnen te roesten. Roesten is de bedoeling, het is cortenstaal, maar we hadden niet gedacht dat dat meteen begint zodra er water in gegoten wordt. De schalen waren eigenlijk bedoeld om de zwaluwen te helpen bij het metselen van hun nesten en om ook andere vogelsoorten niet te laten verdorsten bij de opwarming der gehele aarde (al loopt dat dit jaar hier zo'n vaart niet), maar we vinden het leuk dat er nu bij het minste beetje wind meteen beweging op het terras te zien is. Levend water, met een steen in het midden als vluchtheuvel, stel dat er per ongeluk een muis in belandt, dan kan hij daar op adem komen.
En His First Sock. Onderhand heb ik zelf wel even genoeg sokken, en nu ben ik voor R van InR begonnen. Handig zeg, dat de klant gaandeweg even kan passen. Ambachtelijk maatwerk (43).
Verder de roosjes en het kattenkruid gesnoeid, en R verving een houten paaltje en strimde langs het ruïneveld. Olivier kwam onze bak ophalen die we hem overgedaan hebben, zodat de tractor nu verder naar achter kan. Deze laatste onderwerpen vallen niet in de categorie 'roodbruin' maar men kan in een weblog niet alles hebben.
Eindelijk, na tien dagen bij Vetarel, is Harissa weer thuis. Deze keer mogen we hopen op succes, we zullen het weten op 10 augustus (echo).
Na een paar verkenningsrondjes door het ruïneveld met zijn allen, brengen de anderen vanwege de knaasjes bij dit warme vochtige weer de meeste tijd door onder het boxendak, maar Harissa niet. Vooral in het gras, meer dan lang genoeg in een box gestaan tenslotte.
We zijn allemaal blij dat ons stel weer compleet is. Er gaat echt niets boven je eigen paarden in je eigen wei.
Elk jaar weer is dat een enorme mijlpaal en de dag erna voelt als the first day of the rest of our lives. Het balen verliep zoals ieder jaar niet zomaar van een leien dakje door rafelend bindtouw en knappende zekeringsbouten, maar het is weleens erger geweest en tegen het vallen van de avond lagen de baaltjes toch netjes op een rij op het land. Het zijn hele stevige balen van rond de zestien kilo, (veel) meer dan vorige jaren, 535 stuks. Het laden en lossen gebeurde door de mannen (jongens) in drie keer, ze gingen door tot alles weg was en toen was het twee uur 's nachts. We hoorden ze werken terwijl wij allang in bed lagen.
Terwijl de anderen hooiden, beitste ik met onze vakantiewerkster onverstoorbaar door aan de schuilstallen en die schieten erg goed op. Een tweede laag is nog wel nodig aan de zon-en windzijde maar daar hebben wij bewolkt weer voor nodig.
Het is fijn om de paarden weer in het hele ruïneveld te zien, en te horen grazen en briesen als de terrasdeur openstaat.
Dus geen tijd voor een logje, maar er is toch van alles vast te leggen. Vrijdag belde R Olivier: wanneer denk je te hooien? Nou, dat wordt wel zondag, het is nog maar net droog weer. Oké dan. Nog geen tien minuten later draait een onbekende tractor ons veld in. Maaimaaimaai, in recordtijd (voor ons doen) was hij klaar. Gelukkig kwam Olivier erachteraan met de auto om opheldering te verschaffen: kennis, kwam toevallig langs met maaitractor, had even tijd over, kon nog wel een veldje doen, en ook wel twee.
Zodoende waren de overkant en het ruïneveld vrijdagvond al gemaaid, zaterdag strimde R de overkant onder de omheining en harkten I + vakantiewerkster J het eronderuit, zondag en maandag geschud, morgen balen, laden en afladen. Woensdag zal het dus al binnen zijn, wat een efficiëntie. Het is heel erg veel hooi, goed droog dankzij zon en aardig wat wind. En natuurlijk kruiskruidvrij, daar zie ik altijd van tevoren op toe.
Zondag waren we ook weer bij Harissa. Dat schiet niet erg op. Uitgebreid overleg met de veeartsen en de hengsteigenaar. We overwogen nog even een alternatief maar verwierpen het weer. In de loop van de week zou het goed moeten komen en dan kunnen we haar weer ophalen.
Alle boxen zijn gebeitst en we zijn aan de overkant begonnen, nu het gras gemaaid is en de zwaluwen uitgevlogen, kunnen we er goed bij.
Zaterdag zat er een bruine pad voor de garage, en een kleine egel op ons gele weggetje, en vanmiddag kwam ik hem weer tegen bij het opruimen van de regenpijpen die tijdelijk onder de beukjes lagen vanwege het beitswerk. Daar was hij ingekropen en die pijpen liggen daar nu dus nog want de schuilplaats voor een egel is belangrijker dan een opgeruimde stapel regenpijpen.
En vanmiddag haalden we met de trailer een paard op voor Sophie ergens achter Durbuy. Onderweg in dat gebied was overal hoogwaterschade te zien. Troep, modder, stapels kapot huisraad. We stonden verbaasd te kijken hoe een paard van een jaar of twaalf, dat beter zou moeten weten, door vier mensen een trailer in getrokken geduwd en gepraat moest worden. Wat een geklungel. We bemoeien ons er niet mee en zijn alleen erg tevreden dat onze eigen paarden wél goed zijn opgevoed.
Morgen het hooi in de grote schuur opruimen zodat er plaats is voor het nieuwe hooi, en schuilstallen beitsen. Paardrijden, wat was dat ook alweer? Na het hooien krijgen we daar weer tijd voor.
Watersnood en -rampgebieden alom, maar hier zijn we hoog en droog gebleven. Het heeft de afgelopen dagen veel geregend maar geen hoosbuien en ook geen overlast. Alleen de scouts hebben hun kamp in de weilanden langs de Vierre moeten ontruimen. De bouwwerken van palen die ze hadden opgericht zullen de komende dagen wel met de stroom worden meegevoerd.
R wilde een rondje lopen, maar toen hij het bos uitkwam, kon hij er niet door, de weg bleek overstroomd. Toch valt het hier mee, de gebruikelijke winteroverstromingen zijn veel ingrijpender.
Onderweg naar ons dagelijks bezoekje aan Harissa zagen we wel dat de Semois ook heel hoog staat en op diverse plaatsen buiten haar oevers is getreden. Op Facebook zie ik talloze hulpvaardige paardeneigenaars in de getroffen streken boxen en weilanden aanbieden voor tijdelijke opvang van geëvacueerde paarden en ezels.
Goed zo. Wij hebben ook wel een paar plekken vrij als het in deze regio nijpend zou worden. Dat ligt hier niet zo voor de hand, maar dat ze op onze heuvel hoog en droog zullen staan is zeker.
Drukdrukdruk met achterstallig onderhoud. Door de covid waren er wat medische zaken in de wachtstand geraakt, maar na onze tweede vaccinatie kon er weer het een en ander op gang komen. Naar Libramont voor X-foto's van mijn rug, die een S-bocht vertoont, en naar de huisarts voor uitleg. 'Arthrose, madame, maak een afspraak voor een scan, maak een afspraak met de fysio (negen sessies), en blijf vooral veel bewegen.' Nu houd ik helemaal niet van afspraken maken (bellen, jakkes), maar blijven bewegen komt goed uit.
Het boxen-beits-project ging woensdag van start, en we schieten goed op. Beide achterwanden zijn al gedaan, drie blikken beits verwerkt, en verder maar weer bij tot nu toe aangenaam koel, bewolkt weer. Morgen regent het weliswaar maar we staan onder dak. De bamboe wanden knappen er geweldig van op, we hadden dat een paar jaar eerder kunnen doen maar het voordeel van achterstallig onderhoud is dat het contrast meteen zo groot is. Eenmaal gebeitst zien die boxen er weer uit als nieuw.
Ik hoef het niet alleen te doen, samen gaat het sneller en gezelliger, en het komt goed uit dat onze vakantiewerkster een lenig dennetje is, want nu kon zij mooi de panelen achter de watertanks doen.
Na gedane arbeid kreeg ze haar eerste western les met Kir in de roundpen, en zaterdag namen we haar mee naar de western trail obstacles in Etalle, waar Sunshine met een paar leerlingen bezig was. Het is niet dat we het kind willen omturnen naar western rijden maar voor een ritje zal ze met Kir moeten kunnen communiceren en die begrijpt alleen maar western hulpen.
Daarmee zijn onze middagen wel gevuld. Vandaag even pauze, en wat deden I+R op deze regendag? Die maakten het hele huis schoon. Dat was ook achterstallig.
Onweer, zaterdag, en pang! ondanks dat R tijdig de spanning voor alle apparatuur had afgeschakeld, sloeg toch ergens de bliksem toe en het modem weigerde ons verder toegang tot het internet te geven. Stilletjes hoor, geen internet, geen tv, geen kalender, geen logjes, we konden zelfs niet kijken wat de weersverwachting was. Heel heel vroeger kon je de tijd en het weer te weten komen door een stem op te bellen (* bij de volgende toon is het ... biep biep biep *), maar dat is vast allang afgeschaft, net als morse en de telex. We keken een film die nog op de NAS stond, dat was dan wel weer leuk (The King's Speech). Gisteren is de technieker een nieuw modem komen installeren, en voilà. We zijn helemaal niet afhankelijk, maar internet is toch echt onmisbaar.
Je zit dan wel onthand, want intussen waren er enkele enorme mijlpalen. Donderdag namelijk ving ik Nero en sloot hem op in een paardenbox, en vrijdag is hij door de dierenarts gecastreerd, voorzien van chip en paspoort en zijn de vechtwonden achter zijn oren schoongemaakt, en hij kreeg een plastic kraag zodat hij ze niet weer open kon krabben. Ik had daar weinig vertrouwen in en inderdaad lag het ding de volgende morgen al op de grond, stuk. Hij zit nu al een week te balen in die box want hij moet tweemaal daags antibiotica, tot en met morgen. We zoeken hem een paar keer per dag op en dan houd ik hem een poosje gezelschap, en ik maak zijn oren schoon met isobetadine en smeer ze in met zalf. Op schoot wil hij wel maar verder vindt hij het allemaal niks. Helaas mannetje, wat moet dat moet. Nu nog maar één nachtje slapen voor hij zijn vrijheid terugkrijgt, ik heb het hem uitgelegd maar daar kan een kat niet veel mee.
Verder hebben we allebei onze tweede vaccinatie binnen. Dat was op zich al een mijlpaal, en de mijne nog extra want het meneertje dat mij prikte, verklaarde dat ik precies zijn 3000e slachtoffer was. Hij deed Pfizer en AstraZeneca, die laatste was makkelijker klaar te maken, zei hij.
De nieuwe keukenmachine is aangekomen maar nog niet uitgeprobeerd.
De pioenrozen zijn verregend behalve de paar die binnen zijn gered.
En dan begint morgen het grote boxen-beits-project, mét jeugdig personeel. Dat hebben we ook nog niet eerder meegemaakt.
Klein mijlpaaltje: vanochtend een haas in het achterveld. Dat was nog niet eerder gebeurd.
Ze zijn er wel, maar we zien zelden hazen in de omgeving, dit was denk ik de derde in tien jaar tijd. Wat hij kwam doen weten we niet. Hij bleef een tijdje zitten en huppelde toen de crossbaan in. Weg.
Verder hebben we dit keer enorm mazzel met het weer. In andere regio's loopt de boel onder, worden daken van boerderijen gerukt door windhozen, en in Canada is het ongekend bloedheet, maar wij worden getracteerd op milde buien die het gras laten groeien en de knaasjes verjagen. De paarden en wij vinden het uitstekend. Ook in huis is het heerlijk afgekoeld.
Dat is wel even wat anders dan vorig jaar om deze tijd met aanhoudend 30+°, en het blijft nog een tijdje zo. Ook weer niet té lang natuurlijk, we moeten nog wél hooien.