In het kader van 'altijd wat onverwachts te beleven hier' kwam gisteren de gemeenteman die de bermen maait en vorig jaar de populier heeft helpen omzagen, met zijn vrouw en dochter aan de deur. Het meisje is 14 en zoekt vakantiewerk, of ze niet bijvoorbeeld onze omheining zou kunnen schilderen. Nou, dat hoeft niet, maar als ze het leuk vindt kunnen jullie wel even naar de paarden komen kijken, we wilden ze net gaan douchen. Glunderglunder zei het paardenmeisje en uiteindelijk deed zij zelf het spuitwerk. De natte paarden gingen vervolgens lekker liggen rollen in het goed plakkende roundpenzand zodat het allemaal wel palomino's leken. Wat een pret. Wieweet zien we haar nog weleens terug.

Vanavond bekeken we de verbouwing bij Sunshine en bespraken de plannen voor de rit van zondag, en toen we weer thuis waren, zagen we opeens een luchtballon komen aanzweven, de eerste keer zo vlak boven het dorp. Het zag er even naar uit dat hij hier ging landen, hij kwam zelfs nog lager dan de straaljager die gisteren op zijn kant over de boxen raasde (#@%^grrrgrr*^!). De paarden zijn die nare jets gewend maar zo laag, daar schrokken ze toch wel van (en wij ook). Even opletten dus wat ze hiervan vinden.

En? Niks.

Een langszeilende bol daar boven is lang niet zo interessant als gras hier beneden. Ze keken niet op of om. De ballon steeg zachtjes en verdween onopgemerkt richting Straimont.

Dankzij de koude natte maanden april en mei is alles gegroeid als kool, wel veel later dan normaal. De pioenrozen staan nog steeds in de knop, en nu moeten we ze begieten anders verdrogen ze voordat ze opengaan. We begieten trouwens ook dagelijks de nieuwe zuilbeukjes, de notenboom en de kornoelje, en vanzelfsprekend ons Acertje. Alles staat er daardoor florissant bij.

Het gras in de weilanden staat al hoog, en het is ook hoog opgeschoten op plaatsen waar dat minder handig is, zoals overal onder de omheiningdraad. De spanning aan de overkant hebben we afgeschakeld en R strimde van de week rond de hele crossbaan, een flink karwei.

Ook langs het gele weggetje en naast de boxen staat het kniehoog en terwijl R met Titan uit rijden was, zorgde ik ervoor dat dat opgeschoten gras op natuurlijke wijze kon worden gestrimd. Tijdelijk draadje gespannen en grazen maar.

Paprika kreeg een eigen plek, zodat de meisjes elkaar niet in de haren konden zitten. Ze maakten met zijn drieën korte metten met het gras en snoeiden ook nog even wat bereikbare beukentakken.

Aan het eind van de middag maakte R in de crossbaan nog een begin met het beter leren stoppen en langzamer gaan van Harissa. Mijn knieën zijn weer beter en morgen kan ik ook weer meedoen.

Opeens hebben we afspraken en krijgen we weer wat volk over de vloer. Geleidelijk raakt de covid een beetje op de achtergrond. De architekt kwam zomaar eens buurten (gevaccineerd), JP (aantoonbare antistoffen) leerde mij mayonaise maken en bleef met zijn hond overnachten in zijn camper op de oprit, Olivier en Julie (gevaccineerd) kwamen weer kijken of Paprika tekenen van drachtigheid vertoont (nee).

Ik wist de huisarts over te halen om allebei mijn knieën in één keer in te spuiten met synocrom (artrose-verzachting). Als hij telkens maar een spuit per knie doet, moet ik twee keer terugkomen. Over het minuscule gaatje plakt hij een reuzepleister, wat goed is want daardoor word ik eraan herinnerd dat ik erna anderhalve dag kalm-aan moet doen. Vous êtes courageuse zei hij, maar dat klopt niet want ik heb er zo niet twee keer zoveel last van, juist maar een keer. Efficiënt van mij.

Rustig-aan doen is makkelijk bij temperaturen van 28 graden en breien draagt bij aan het stilzitten op de bank. Ik heb al zeven paar dunne en anderhalf paar wintersokken af. Verder hobbel ik wat door het huis want ik moet wel in beweging blijven en vanaf zaterdag gaat het weer normaal.

Alleen webloggen schiet er de laatste tijd vaak bij in.

De elektrische deken opgeborgen, de verwarming uit, de screens naar beneden, de hor in de keukendeur. De brem komt in bloei, bijna drie weken later dan normaal, de pioenrozen zijn nog niet open en de meidoorn bloeit in juni. Ik zag een heel klein bruin hagedisje en hoorde de eerste krekel.

Ne-gen-en-twin-tig graden vandaag, dreigend onweer, gerommel, maar er vielen vijf druppeltjes.

Het is in een klap zomer geworden. Boempats.

Een aardig tooltje, dat Google Translate. In vroeger jaren leverde 'van Nederlands naar Engels' dikwijls onbegrijpelijk gebrabbel op maar tegenwoordig valt dat erg mee. Bijna feilloos, althans bij tekst in een eenvoudig weblog als dit. Nog even en de professionele menselijke vertaler is overbodig (gelukkig ben ik al met pensioen).

Het is handig dat daarmee ook de niet-Nederlandstalige kan meegenieten van mijn geschrijf. Bijvoorbeeld broer B, in de VS van A, die geen Nederlands spreekt, maakt er gebruik van.

Maar zondag ging het een keer mis. Ik had geschreven '... hoe deze iets minder gevorderde ruiters het ervan afbrachten'. Screenshot:

Oh no! Hoe komt Google erbij. I apologize if any feelings were inadvertently hurt. We did nothing of the sort.

Bovendien is het volgens mij technisch onmogelijk, daar zoiets onzichtbaar is.

Even snel vastleggen, deze dag vol gebeurtenissen. In chronologische volgorde:

We zwaaiden na een week vol fijne bosritjes J te A uit.

Daarna haalden we Harissa op bij Vetarel, de inseminatie (2 rietjes) is geslaagd. 15 juni terugkomen voor de check-up echo. Zij en wij zijn blij dat ze weer thuis is en dat vierde ze uitbundig.

Jay logeerde afgelopen nacht en ochtend in het ruïneveld, waar ze zich opwond omdat ze niet bij de anderen mocht komen. Vooral Paprika was blijkbaar de rivale met wie ze een appeltje wilde schillen maar dat ging mooi niet door.

's Middags kwam Sunshine met twee nieuwe ruiters en paarden om in de roundpen te oefenen. Vooral paard nummer een werd flink onder druk gezet, totdat het besloot dat uit de roundpen springen zijn beste optie was. Het is een springpaard en zijn sprong was formidabel, maar hij had het toch niet helemaal goed berekend en nu zit er een deuk in de roundpenomheining.

Zoiets hadden de eigenaars en wijzelf nog niet eerder meegemaakt. De rest van de middag verliep kalmer, en we keken toe hoe moeilijk deze iets minder gevorderde ruiters het af en toe hadden. Het was wel eens leuk om vast te stellen dat we de afgelopen jaren het een en ander hebben bijgeleerd.

Dinsdag brachten we Harissa weer naar Vetarel, het juiste moment voor de hormooninjectie, en nu blijft ze daar tot de inseminatie. Schone stal, stro en hooi, een raam om naar buiten te kijken, een pony als buur en andere paarden in zicht en op gehoorsafstand, en honden en pauwen als gezelschap. 's Morgens wordt ze een tijdje in de rijbak gelaten zodat ze buiten kan zijn.

Woensdagmiddag gingen we haar opzoeken voor wat beweging en afwisseling, en R longeerde haar in de na al die plensbuien kletsnatte rijbak, waar ze met plezier in rondgaloppeerde.

Beter dan daar kan ze niet zijn en het is voor het goede doel, maar ik vind het maar niks. Hoe eerder ze weer thuis is, hoe beter. Vrijdag of zaterdag, hoop ik.

Dinsdag reden we met Harissa naar Vetarel, we wachten nu al twee maanden op het intreden van de natuurlijke hengstigheid zonder dat er wat van terechtkomt. Eens kijken met het echo-apparaat dan maar. Nog niets, vrijdag maar weer terugkomen, misschien dat er dan ... Dus vanochtend weer vroeg op (half zeven, poehzeg, en zonder koffie, dat hakt erin), paard in de trailer, drie kwartier over ongelijk wegdek hobbelen, opvoelbox, echo-apparaat, vriendelijke mensen, pauwen die roepen en de hond die ons al gezellig begroet, Harissa voorbeeldig, maar resultaat, nee.

Dinsdag nog eens terugkomen, en dan misschien een injectie. Heen en weer heen en weer heen en weer heen en weer. Maar goed dat Harissa zo gemakkelijk trailert, ze raakt niet eens bezweet van zo'n ritje. Wat mij geruststelde, is dat Harissa niet de enige is die het laat afweten, van de elf merries die daar waren onderzocht waren er maar twee of drie hengstig. Het ligt aan het weer, zei men, het is te koud voor voorjaarsgevoelens. Tja, daar hebben die dieren geen ongelijk in.

Ook Paprika vertoont nog geen teken van 'binnenkort een veulen', Olivier begon van de week zelfs te twijfelen of ze wel drachtig is. Zijn pendel wees vorig jaar aan van wel maar daar heeft hij het nu niet meer over. Met haar wachten we maar rustig af tot het echt voorjaar wordt.

De week was 'wisselvallig' genoemd in de voorspellingen en dat kwam uit. Buien afgewisseld met zon zorgden eindelijk voor groei, al gaat het langzaam. Het lijkt meer op midden april dan midden mei, maar we mopperen niet zolang er maar voldoende afwisseling is.

Alleen zondag hadden we met K en V een rit afgesproken en juist voor die hele dag stond 100 % regen in de verwachting. Dus stelden wij watjes voor om het rijden uit te stellen tot een droge dag en gewoon samen wat te eten, binnen, dat kan nu weer want we zijn allen gevaccineerd, en zij watjes waren het er meteen mee eens en lieten hun paarden thuis. Zo stonden hier vier watjes voor aap want het werd prachtig voorjaarsrijweer, lekker zonnig. Tja.

Vandaag valt dan de regen van gisteren, maar ook daar mopperen wij niet over want het gras moet groeien. Over een paar weken hooien we alweer, wat moeilijk voor te stellen is.

De paarden trekken zich ook niets aan van de neerslag en staan lekker te grazen in hun verse grasstrook. Als dat op den duur vermoeiend wordt, hebben ze gelukkig een alternatief.

Titan is zaterdag 18 geworden. Hartelijk gefeliciteerd, jongeman. Hij vierde het in kleine kring.

De draad in het ruïneveld 10 meter naar achteren verplaatst. Toen we eraan begonnen, liepen de paarden uit het zicht een heel eind verder in de crossbaan, maar niet lang. In no time kwamen ze aangalopperen om bij de ingang te gaan staan trappelen van ongeduld. Nieuw gras! Het is mij een raadsel hoe ze van die afstand in de gaten hebben dat er iets gebeurt waar zij belang bij hebben.

Daarna het achterveld gesleept, kunstmest gestrooid en dat veld afgesloten voor de zomer. Losgewoelde stenen geraapt op deze abnormaal warme zondag. De paarden brengen de dag door onder het boxendak, op de vlucht voor de miljoenen knaasjes. Waar die uithangen als het koud is, is onbekend maar nu zijn ze er meteen weer en masse. Titan wordt er het ergst door geplaagd en wil aldoor gekrabd worden, zijn hele boeg zit weer vol blaasjes.

We telden zes zwaluwen, goed zo. Hoe meer hoe liever, komt allen en vang zoveel mogelijk knaasjes beste zaluwen. Of ze al nestelen konden we niet zien, maar er was wel spektakel gisteren toen een zwaluw dacht het roodstaartjesnest in de hooibox te kunnen betrekken. Piepiepiepkrijs, bezet, ga weg! Die roodstaartjes hebben oudere rechten.

Ten slotte stonden we zaterdagavond verbaasd naar de hemel te staren. Helder weer en geen maan, dat betekent altijd heel veel sterren. Verstand hebben we er niet van, maar ze zijn mooi. Kijk daar boven ons hoofd de Grote Beer, die kennen we wel. En terwijl we keken, zagen we opeens een lange rij sterren (?) onderlangs de Grote Beer. Hè? Die staan daar toch nooit? Ze stonden ook niet, ze bewogen, gestaag, met constante snelheid, op korte regelmatige afstanden van elkaar en geluidloos, richting Neufchâteau. Het waren er een stuk of twintig. Natuurlijk geen camera bij de hand. Het waren geen vliegtuigen, die vliegen nooit zo dicht achter elkaar op dezelfde hoogte en ze hebben knipperende lampjes. Geen 'vallende sterren' ook. We dachten even aan brokstukken van die Chinese raket maar daar was het veel te beheerst en regelmatig voor en later bleken die brokstukken ook een paar duizend kilometer zuidelijker neergekomen te zijn.

Het was het vreemdste dat we ooit gezien hebben. We googlden en zochten op nieuws- en weersites maar nergens een woord over dit verschijnsel. En als we er nu niets over te weten komen, zal het ook wel niet volgende week opeens onthuld worden, dus zullen we ons dit voor altijd blijven afvragen: WAT hebben wij zien overvliegen? Raadsels.

* update * Met dank aan Truus, alweer wat opgestoken. En meer over 'het treintje van Musk' op de spagepage.