Gisteren wandelden we naar de Vierre om naar het hoogwater te kijken. We maakten daar geen foto's, die zouden toch maar hetzelfde zijn als die van vorig jaar. Maar ik kan wel laten zien dat het waterpeil in de beekjes die op de Vierre uitkomen weer helemaal in orde is gekomen.

We hebben nu zelfs een echt watervalletje.

En er staat zoals dat hoort een schaaldiertje bij.

Een echte opruimweek. R reorganiseerde de administratie en verzamelde alle paperassen betreffende het huis in één ordner, we gooiden stapels oude ziektekostendeclaraties, brieven en zelfs lagereschoolrapporten in het oudpapier, want waarom zou je ze bewaren.

We ontdeden het huis van stof kattehaar hooi pluizen modder en dorre blaadjes, die zich op een of andere manier altijd weer in een paar dagen verzamelen, ook al zijn wij opgeruimde types en komt er momenteel helemaal niemand van buitenaf in huis die hier rommel zou kunnen veroorzaken, maar zo is het leven.

De auto heeft een nieuwe accu en staat weer in de carport, ik dweilde de garage uit en we zijn blij met al die lege schone ruimte.

Ik waste al Het Ventje z'n bekliederde dekentjes zodat hij weer vooruit kan.

Op het landje van Pierre kwam een hijskraantje de stammetjes opstapelen en een Mannetje kettingzaagde de allerdikste stammen in transporteerbare stukken. Nog niet alles is weg maar het schiet op. De gebruikelijke bende van houtafval en stukken schors blijft achter, we zijn benieuwd wie dat gaat opruimen.

Tussendoor maakten we een ritje waarbij Kir voortdurend links en rechts moest rondkijken omdat alles er met sneeuw anders uitzag dan de vorige keer toen ze buiten was. Best vermoeiend, dat geslinger, maar het was een mooie rit.

Vanochtend was na twee nachten harde wind en veel regen alles weer groen, op een paar opgeschoven sneeuwhopen na. Terwijl R weg was om hooi te halen, brak ik de rommelige dijk af nu die ontdooid was, harkte het oude hooi uit het schuurtje, schepte modder en mest terug het weiland in en harkte het pad aan, waarna R er bij het insteken van het hooikarretje met de autobanden een fraai zigzagpatroon op aanbracht.

En nu sneeuwt het weer volop, fijne verse schone sneeuw, zodat de paarden er lekker in kunnen liggen soezen. Een fris begin.

Dit jaar hoort niemand mij mopperen dat we geen echte winter hebben. Alles bij elkaar hadden we een 50cm sneeuw. De afgelopen dagen waren we vooral druk met erdoor baggeren, ruimen en genieten. Aan een sneeuwpop maken kwamen we niet eens toe. Inmiddels heeft de dooi ingezet, alleen heel langzaam, het gaat dagen duren voordat dat pak helemaal weg is. Het terras en de opritten hebben we wel schoongeschept zodat we eruit kunnen als het moet, en gewoon omdat sneeuwruimen leuk is.

Een paar dagen geleden maakten we ook het nieuwe paadje achter de crossbaan toegankelijk. We willen daar met de paarden door kunnen, nu de bomenzager zijn stammen toch voor onze uitgang heeft opgestapeld. Een kwestie van met een lange stok de zware sneeuw van de krombuigende berkjes tikken zodat ze een eind omhoog schieten.

Al spring ik na het hanteren van de stok snel achteruit, ik moet daar wel een pet bij op, dus met dit soort activiteiten zijn haarklemmen niet compatible .

En een helm past er ook niet overheen. Vandaag mist, regen en veel wind, maar zodra het kan gaan we zeker weer een winterrit maken.

OK, haarupdate. Na de vorige groeide het gewoon door. De kappers zijn nog steeds gesloten dus ik kwam niet in de verleiding, maar die losse pieken gingen mij wel irriteren. Met een staart in een elastiekje leek ik op Ruth Bader Ginsburg, een prima mens maar qua haarstijl niet helemaal me, en met loshangend haar nog het meest op Eucalypta. Wat nu. Ik had hulp nodig, en die kreeg ik uitvoerig van een echte deskundige. Ik vond het een beetje onwaarschijnlijk dat het een en ander bij mijn haartype ook ging werken maar ha! Wel degelijk.

Chic hè. Ik herken mezelf haast niet. Natuurlijk zie ik mijn achterhoofd normaal gesproken ook niet vaak maar ik ben het. Die tatoeage heeft niemand anders.

Dinsdag vroor het 's nachts behoorlijk, en 's ochtends startte de auto niet. Accukommer. Het was bovendien glad. We moesten wachten tot het minder koud en minder glad werd, want het was hoog tijd om voer voor de paarden en meel voor de mens te halen bij Aliments Guillaume. Bij Neufchâteau waren de velden al even wit als hier, zelfs de zuidhellingen. Weer thuis zetten we de auto lekker warm in de garage, wat een bakbeest is het als hij daar staat, veel opvallender dan in de carport. We moeten helemaal omlopen naar de kapstok en Het Ventje zijn stoeltje moest verplaatst. Dat vond hij vreemd maar hij heeft het ervoor over, we begrijpen niet waarom hij de laatste tijd steeds in die ongezellige garage wil zitten in plaats van bij de kachel, maar ja, vrije keus.

Woensdag bracht R bij de weekboodschappen haarklemmen voor me mee. Dat is een projectje, als ik tijd heb zal ik weer eens een update doen over mijn haar. Opzienbarend. Het is helemaal nieuw voor me maar met een deskundige online haarcoach zal het goedkomen.

Donderdag was de eerste echte sneeuwdag. Op de sneeuw van vorige week is een flink pak bovenop gevallen. Het ging de hele dag door. Sneeuw en wind, brrr. We hadden het plan om met de paarden te gaan wandelen maar het was te onherbergzaam. Ze vermaakten zich zo ook wel in de crossbaan. In plaats daarvan schepten we paden door de sneeuw en ontdeden we de omheiningdraad en de coniferen van aanhangend zwaar spul, want het gaat vriezen en dan zitten we er nog een tijdlang mee. Zwaar werk, met aan het eind van de dag stevige groentesoep en Mont d'Or.

Eindelijk een dag met zon. De afgelopen week deden we weinig meer dan internetten, legpuzzelen en hoofdschuddend de toestand in de VS volgen. R maakte wel elke dag een boswandeling. Bewolkt somber weer, steeds net rond het vriespunt. Maar nu is er zon, en bovendien heeft R bij Titan en Harissa de ijzers erafgehaald, zodat er nu dankzij het hoefmechanisme geen ijsklonten meer onder de hoeven blijven zitten. We konden dus weer een ritje maken, via een route zonder scherpe stenen. Voor Harissa en mij was het de eerste keer sinds vijf weken. Vanwege de sneeuw grotendeels in stap, maar ook enkele drafjes gingen goed. Ik voel mijn rug wel maar het is dragelijk.

Waar de zon het landschap niet bescheen werd alles in een blauwe gloed gehuld. In de anderhalf uur dat we buiten waren, zagen we twee nordic walkers die niet op of om keken, en verder alleen vogels en heel veel sporen van dieren in de sneeuw.

Het was -2°, maar we waren warm aangekleed, pas aan het eind van de rit toch koude tenen en vingers. Het was een fijn ritje en ook Harissa vond het leuk om weer eens buiten te zijn, dat was goed te merken.

Zoals ik al zag aankomen ging Océ er in het nieuwe jaar direct op uit voor nieuwe avonturen. Hogerop. Per aspera ad astra.

Blikverruiming in 2021. Daar boven zie je meer, bijvoorbeeld dat de zuilbeuk al volop nieuwe knoppen heeft voor het voorjaar.

Ondanks het algehele vuurwerkverbod waren er toch wat lui in het dorp die het niet konden laten, de pakkans is gering hier. De paarden vonden het wel even spannend maar niet al té, en het duurde ook niet lang. Gelukkig maar, en ik moet zelf ook niets hebben van dat geknal. Afschaffen, zeg ik.

De eerste dag van het jaar wandelden we naar de Vierre. Het water was al flink gezakt, maar er werd niet gesleed op Les Trois Bosses; toen we dichterbij kwamen, zagen we waarom: het onderste weiland, waar de sleeër normaal gesproken zijn vaart kan afremmen om niet in het prikkeldraad te belanden, stond nog onder water. Dat remt evengoed, maar daar had blijkbaar niemand zin in.

Zoals altijd op twee januari ruimde ik de kerstspullen op en we mikten de boom naar buiten. De paarden hebben er intussen al korte metten mee gemaakt, die houden wel van een lekker sparrenknabbeltje, vooral Kir.

We kregen toch nog enkele kerstkaarten. Zelf sturen we er geen meer, vorig jaar al niet. Met alle HappyNewYear-wensen via internet zijn papier en postzegels overbodig geworden. Gelukkig 2021, een jaar met perspectief.

I+R wensen iedereen een goede jaarwisseling en meteen weer eropuit voor nieuwe avonturen in 2021.

Al 10 cm en het sneeuwt door. Fijn.

Het sneeuwt iedere dag, soms langdurig, soms maar even, maar een fijn dik pak wordt het niet. Niet koud genoeg, afwisselend zwaar bewolkt en mistig. De Vierre is weer ver overstroomd, de weilanden die wij uiteindelijk niet kochten staan helemaal onder water.

De paarden vinden het wel leuk in de crossbaan, vanochtend trokken ze nog een stevige sprint, met Titan voorop. Océ zocht op typische kattenmanier een goed heenkomen door van mijn schouder te springen en met levensgevaar tussen de denderende paardenhoeven te zigzaggen. Veel veiliger om gewoon te blijven zitten Oceetje, maar zo zijn katten nu eenmaal.

Gisteren begon een bosmachine opeens de stammen op het veldje van Pierre te verzagen. Na een uur vertrok hij, maar vanochtend vroeg was hij er weer en hij schoot goed op. Hij had al bijna onze crossbaanuitgang geblokkeerd met de gezaagde korte stukken, maar R wist hem tegen te houden. Het doorslaggevende argument was niet dat wij die uitgang nodig hebben maar dat dat stukje grond vóór de uitgang van ons is. Eigendom zegt blijkbaar alles. Hij beweerde wel dat het hout spoedig zal worden opgehaald, maar dat werd ook gezegd van die lange stammen, die er nu al liggen sinds maart. We zijn blij dat we destijds niet hebben goedgevonden dat ze 'even' in onze crossbaan werden opgeslagen.

De sneeuw maakte kunstwerkjes van het afdak achter de boxen. Ik zag ze en R fotografeerde. Grijs, met witte krullen.

De dag werd goed besteed, R en V maakten een kerstrit van twee uur met Titan en Scooby. Bij de twee bruggen was de overstroming weer hevig, het water stroomde met kracht door de weilanden en over de weg de Vierre in. Uitzicht op een binnenmeer en de weg onder water. De paarden vonden het heel gewoon, het was net als vorig jaar toch, dat hoort hier zo in december. Ook daarna een steile helling af naar het beekje was geen probleem en zelfs Scooby klom beheerst terug omhoog zonder te springen. Titan draait voor zoiets natuurlijk sowieso zijn hoef niet om.

Onderwijl stonden K en ik een uur te praten - buiten - over van alles, ik kan goed tegen weinig real life sociale contacten maar dan is dit toch ook wel weer eens aardig na al die tijd. De rest van de middag brachten de paarden en ik samen door in de zon in de crossbaan. Kir betrok haar favoriete uitkijkpost op de brug, kijken of Titan er alweer aankwam. Océ heeft ontdekt dat op mijn schouder zitten ook een aanzienlijke vergroting van haar uitzicht oplevert, en dat daar bovendien haar poten niet zo koud worden als op de grond. Gezellig.

's Avonds laat viel er nog een klein beetje sneeuw, zodat wij 'een witte kerst 2020' kunnen afvinken. De biels en de omheining waren in elk geval wit, dus het telt.

Tweede kerstdag was grijs saai en kil. Voor morgen was echte sneeuw voorspeld maar het wordt 'smeltende sneeuw of motregen'. We zijn benieuwd.