Ja, veel te warm, dus schaarse logjes. Hittegolf nu, en het is niet de eerste hier. We zitten het maar uit, beetje lezen, beetje breien, beetje veel coderen, en regelmatig mest opruimen in de boxen. De paarden staan het grootste deel van de dag maar wat te staan, drie in een box en de vierde ook nog met het hoofd naar binnen, die past er niet meer bij. Wij en zij zijn blij met het gaas, dat scheelt echt heel veel irritante insecten. Ze worden eigenlijk alleen nog geplaagd door de gewone mestvliegen, die ze uit het weiland meebrengen. Tranende ogen. Ondanks vele pogingen om Titan ervan te overtuigen dat een vliegenmasker echt in zijn voordeel is, wil hij er nog steeds geen op. De anderen weten precies waar het goed voor is, ook HiRise had dat zeer snel door, hij laat het zich probleemloos op- en afdoen.

Alleen 's nachts wordt er nog gegraasd. Als je ziet hoe schamel het gras in het zwembadveld erbijstaat, droge gele sprieten, in het ruïneveld en achter is het gewoon helemaal op, dan is het verbazend dat ze daar nog heel wat mest van weten te maken. HiRise krijgt 's ochtends en 's avonds twee maatbekers opgroeigraan, Titan 's avonds vier bekers basis. Hij is weer goed in vorm. De meisjes hebben geen bijvoer nodig maar krijgen 's avonds elk een handvol om zich niet achtergesteld te voelen.

De ondergrondse watertank is allang leeg, dankzij de snippers ligt de tuin er goed bij, en om de dag een gieter regenwater uit de containers bij de boxen voorkomt dat de beukjes en de notenboom het loodje leggen. De siergrassen vormen wuivende schermen zodat Nero er koel kan uitzien.

Goffinet is zijn regain komen maaien, veel is het niet. In Vaux was een veldbrand over 10 à 15 hectare, dat is niets vergeleken met de bosbranden elders in Europa maar een brand dichtbij is verontrustender dan een vulkaanuitbarsting ver weg (oud Chinees spreekwoord).

R was het weekend op en neer naar Nederland, en nu zaagt en lijmt hij aan de gaasdeur voor de boxen met vernuftig materiaalhergebruik (tv-vlonder uit het vorige huis). Maandag kwam JP onverwacht op de oprit overnachten in zijn camper. Hij bracht gebakjes fruit en komkommers mee uit Sedan, jachthond Tequi joeg Nero in een boom en na een half etmaal discussiëren in het Duits moesten I+R even bijkomen. We zijn dat niet meer gewend.

Het waait, weliswaar warme wind, maar dat helpt toch wat. En het koelt 's nachts telkens goed af, dat maakt het leven dragelijk.

Diverse mijlpalen, grote en kleine. De schermen voor de boxen werden geleverd en het materiaal voor het deurtje een paar dagen later. Ze hangen al, keurig, stevig, goed doorzichtig, en het werkt. Er zijn duidelijk minder mestvliegen, helemaal geen dazen meer want die houden niet van het donker, en vrijwel geen kreidlers want die willen in en uit kunnen vliegen. De paarden brengen wel hun gewone vliegen mee uit het weiland en ze staan toch nog de hele dag in de boxen te stampen vanwege de eitjesleggers dus het is niet absoluut irritante-insecten-vrij, maar we zijn tevreden.

Ook de schermen voor het tractorschuurtje zien er goed uit. Het was priegelen om ze op de juiste manier op te hangen, maar zo blijft ons trekkertje in de winter droog. Dat is mooi als het nog ooit gaat regenen of sneeuwen, maar zo niet dan helpt het in elk geval om nestelen door roodstaartjes tegen te gaan. Niet dat wij iets tegen roodstaartjes hebben maar ze blijven hun eitjes in het nest pal onder het metalen dak leggen en die worden vervolgens gekookt door de zon, kansloos. Zo sneu. Het rechterscherm blijft een stukje open zodat Océ in en uit kan.

Het is en blijft droog. In de containers achter de boxen is nog genoeg regenwater om de paarden te douchen en 's avonds begieten we de struiken en boompjes in de tuin, de beukjes, de noot, de hibiscus, de rhodo's. En de petunia's twee keer per dag. Grasmaaien is voorlopig niet nodig.

Nero wordt gaandeweg steeds meer oranje. Van boven is hij nog zwart, maar het oranje kruipt omhoog. We denken dat het komt doordat hij water drinkt uit de cortenstalen waterschaal. Het staat hem charmant.

Ik scoorde de eerste bramen. Er is nog bijna niets rijp maar als het net zo gaat als de vorige jaren en alles wat nu rood is verdroogt, dan heb ik toch vast wat.

Als laatste mijlpaal gaf de wasdroger de geest na eenentwintig jaar trouwe dienst. Maandag wordt de nieuwe al bezorgd, niet dat dat dringend is, buiten droogt de was toch in no time. De wasmachine is precies even oud maar die draait nog steeds netjes zijn rondjes. Als ik hem aanzet, geef ik hem tegenwoordig altijd een schouderklopje zodat hij weet dat we hem waarderen.

Dankzij R's uitgekiende route reden we zondag voornamelijk langs schaduwrijke paden. Het was een mooie rit (22 km, 28°, bijna alleen in stap, zodat de paarden het niet te warm kregen). Het waterpeil in de Semois is weer bedroevend laag maar net genoeg om de voeten te koelen.

Uiteindelijk pakten we al het thuis voorbereide eten in en aten het op bij K+V, aangenaam op het gras. Lunch noemt men dat, tegen zes uur waren we weer thuis. We zagen er inspirerende wandversiering, waar wij ook iets mee gaan doen.

Maandag deden we helemaal niets, daar het wederom bloedheet was.

Maar vandaag. Wolken! Er was regen voorspeld maar dergelijke loze beloften geloven wij allang niet meer en er viel ook inderdaad geen spat. Maar toch, wolken, 21° slechts, nu of nooit, want de komende twee weken worden weer veel te zonnig en er moest een screen gerepareerd, typisch het hoogste raam en aan de zuidkant.

Het viel niet meteen mee maar het lukte. Meteen dat raam ook maar gewassen nu de hoge ladder toch tevoorschijn was, evenals de ramen van de logeerkamer. Zo, dat is gelogd, om later te kunnen naslaan.

Elk jaar, elke dag, denken we aan hem.

Het is de schuld van het klimaat. Veels te warm om logjes te schrijven.

Maar na vier weken droogte en hitte, met eergisteren een miniem buitje dat geen zoden aan het gras zet, word ik gaar van het binnenzitten, lezen en aan het tweede dekentje werken. Het is trouwens bijna af, alleen nog inelkaarzetten, en dat terwijl de zomer nog lang niet afgelopen is. En wat dan. Er was even sprake van leren spinnen, op zich interessant maar dat leidt als het goed gaat tot nieuwe wol, en wat breien we daar dan weer van. Geen idee.

In de logloze periode spoten we af en toe de paarden nat. HiRise moest even kennismaken, aan het halstertouw, maar inmiddels moet je hem wegduwen omdat hij uit zichzelf steeds vooraan komt staan. Ook spoten we een paar keer de betonplaat nat, in de hoop dat dat zorgt voor een beetje verkoeling bij de boxen. Het windscherm werd geleverd maar het ophangsysteem nog niet, dus of dat wat vliegende insecten tegenhoudt weten we nog niet.

Zondag brachten we Harissa en Kir naar Frankrijk zodat ze konden zwemmen. Dichterbij is er geen water diep genoeg, en de Semois is momenteel maar enkel-diep. Tot de nek erin, dat was wel verkoelend, maar er waren veel vliegen en kreidlers, en de verkoeling is natuurlijk maar tijdelijk.

Diezelfde avond reden we met Titan en Harissa een ruiter tegemoet die we van facebook kennen, om haar de weg te wijzen in verband met de afgesloten brug. Achterom via het andere bruggetje en door het bos komt men te paard evengoed bij ons aan, maar afgelopen woensdag waagde R met Justine zich aan het experiment 'te paard via het voetpad over de afgesloten brug'. Titan vond het eerst maar gek, die wapperende roodwitte linten aan weerskanten, maar na wat aandringen passerden de paarden ook deze mijlpaal., dus als er weer eens iemand te paard naar de overkant wil, kunnen we zeggen 'kom maar over de brug'.

Verder vermeldenswaard: we zagen in de crossbaan tijdens ons avond-ommetje een vuurvliegje. Kijk.

Morgen maken we een ritje met K+V, vroeg weg om de ergste warmte voor te zijn. Na afloop hier eten. Binnen of buiten, is de vraag. Ondanks al mijn geregel met screens en gordijnen dicht is het onderhand binnen bijna even warm als buiten. Pfff.

Achterstallig gelog. Ik had geen foto's gemaakt en dan hangt een logje wat in de lucht, maar een opsomming is nodig want ik wil het een en ander onthouden, voor volgend jaar en zo.

Dus. Nou. De kerstbomen aan de overkant zien er ongezond uit. Ze hebben la rouille, een schimmel waarvan niet te voorspellen is of en waar hij opduikt. De bomenbeheerder denkt dat ze er wel weer bovenop komen, al zien ze daar niet naar uit. Verder kwamen we aan de weet dat op bospercelen zoals de overkant, niet met gif mag worden gespoten. Ze spuiten wel vier, vijf keer per jaar maar dat is kunstmest, dus dat valt weer mee.

Zondag was het boules carrés, waar Suxy wereldberoemd door is. We troffen er onze twee voormalige buurmannen, allebei gescheiden en naar elders verhuisd, die in 2012 kampioen werden en dat nu weer van plan waren. Dat is niet gelukt, hoorden we later. Volop zon en gezellig volk, zoals gewoonlijk.

Op weg erheen konden we vaststellen dat de bouwfirma erbij blijft dat het werk aan de brug niet voor eind oktober klaar is. Er stond tenminste een nieuw bord, waarop dat bevestigd werd. Nog steeds een raadsel waarom dat zo lang moet duren, maar er is ergens iemand met een Plan en een Budget, dat staat vast.

Nog voor de brug maakten we kennis met de nieuwe eigenaar van La Devinière, een werklustige en efficiënte jongeman (27), die in het voormalige hotelletje van 11 kamers zelf wil gaan wonen met zijn vriendin. Het was een verouderde boel met achterstallig onderhoud, maar hij heeft de tuin, de hagen, oprit en tennisbaan al ver in orde en binnen is een deel klaar waaraan we konden zien dat het helemaal goed komt. Het is duidelijk dat ook hier sprake is van een Plan en een Budget.

Op de terugweg buurtten we even bij Olivier en Julie, waar we de indrukwekkende weelde aan paarse petunia's bewonderden, en we liepen een eindje op met een garde eaux et forêts die we niet kenden, op weg naar de Open Tuin van Muriel. Wij gingen er niet kijken want dat hadden we eerder al eens gedaan.

Zo zie je maar. Je loopt een stukje en komt thuis met diverse nieuwtjes en nieuwe kennissen. Ons dorp is interessanter dan het nieuws op tv, en een stuk positiever. Onze eigen petunia's (roze) doen het trouwens ook uitstekend. Volgende jaar donkerrode, dat past beter bij de kleur van het huis. Onthoud dat nu eens.

Zondag wilden we een stukje wandelen, eens kijken hoe het beverbeekje erbij ligt, niets bijzonders. Maar het werd toch bijzonder want Nero liep met ons mee, het pad naar beneden langs. Daar was hij bij ons weten nog niet eerder geweest. Helemaal tot het driehoekje volgde hij ons. Wat een eind. Even uitrusten op een boomstam. Kijk Nero, zodadelijk gaan we die kant op weer naar huis.

Die kant!? Maar ... maar ... R gaat de andere kant op!

Is dit wel verantwoord, vraagt hij zich af. Weet I van I+R de weg hier eigenlijk wel?

De wereld is groot en onbekend ...

... en hier is Nero nog nooit geweest. Allemaal onbekende geuren en geluiden.

Niet dat hij bang is. Maar elke paar honderd meter moet hij even gaan zitten en bijkomen.

In het bos is meer zicht, maar die bomen zijn erg verticaal als je zelf horizontaal gebouwd bent. En het zijn er nogal veel.

Door het greppeltje. Nu begint het wel wat bekender te ruiken. Gelukkig maar want hij werd toch een beetje moe.

Gered! De bewoonde wereld. Weer veilig thuis.

Maandag bracht hij slapend in het hooi door. Het was een bijzonder avontuur, maar zoiets gaat een kat niet in de koude vacht zitten.

De orde van de dag nu het hooien achter de rug is, we moeten daar altijd weer een beetje inkomen. Niet meteen te hard van stapel. Daar is het trouwens ook veel te warm voor (27° vandaag). Gazon maaien, struiken bijsnoeien, het hellinkje bij de boxen met de grasschaar te lijf, gewoon onderhoud.

Na het onweer van zondagnacht was maandag een heerlijk frisse dag (16°) met wind zodat alle deuren tegen elkaar open konden en voor een keer eens niet de gansche dag de zonwering en de gordijnen naar beneden om het binnen enigszins draaglijk te houden. Als er 24° voorspeld wordt, kunnen we hier altijd rekenen op 3 à 4 graden meer. Het brandpunt van noordwest Europa, Suxy, een tropisch eiland maar dan zonder zee. En in de winter is het omgekeerd, 4° kouder dan in de wijde omgeving.

Er viel genoeg regen om de waterschalen weer vol te krijgen, en in de klaargezette kuipen om de blauwe ton mee te vullen, zo kunnen we de tuin weer begieten. Alles groeit weelderig, maar voorlopig wordt geen regen meer verwacht.

De paarden gaan 's ochtends even de crossbaan in maar ze komen er al snel weer uit en de rest van de dag lummelen ze rond bij de boxen. Elke paar dagen krijgen ze er een strook ruïneveld bij, het gras daar en in het zwembadveld groeit aardig.

We hadden het experiment met de blauwe vliegenlamp al opgegeven, maar er bleken toch een 100-tal dode vliegen in het bakje te liggen, dus we hingen hem weer op. Het is natuurlijk wel een druppel op een gloeiende plaat. Om het vliegen dazen kreidlers knaasjes en delta's moeilijker te maken, gaan we het grondiger aanpakken. Projectje windbreekgaas is in gang gezet. R heeft alles opgemeten en de leverancier uitgebreid aan de tand gevoeld. Ook maar meteen gaas voor het tractorschuurtje, voor het mooi. Levering hopelijk eind juli.

Dag 4. Olivier bracht de petite botteleuse clandestien (ja, dan moeten ze de brug maar niet afsluiten) via de bosweg langs het beverbeekje, met Julie op de scooter erachteraan om te kijken of alles goed ging, het ging nét. De botteleuse deed het na de piepkleine ingreep door le Willy als de beste, ongekend gewoonweg. Geen enkele baal moest opnieuw en het schoot goed op, er was voldoende menskracht voor het stapelen en later voor het opladen op de kar. Alles bij een tempertuur van 35°, en nog nooit zo vroeg in het seizoen.

Dit keer waren het 230 balen, minder dan vorig jaar maar beter van kwaliteit, kurkdroog, en met het restant van vorig jaar en het hooi voor Kir erbij hebben we genoeg. Terug over het bosweggetje in twee ladingen, goed vastgesjord vanwege de hobbelige route. Tegen 23.45 uur, naar schatting, lagen onze baaltjes opgestapeld in de hooischuur. Traditiegetrouw ging Olivier daarna nog ergens laden van een ander veld. Harde werkers.

Nu deze jaarlijkse mijlpaal voorbij is, was het vandaag min of meer rustdag. Blauwe strikjes rapen, de hekken weer inhangen, R bracht de hooischudder terug met onze eigen trekker, ook al via de bosweg. De strimmer opgeborgen, de gaffel weer opgehangen voor een jaar, alle bezwete kleding in de was. Het is nog steeds 25-30° maar met frisse wind.

Voor vannacht is regen voorspeld, en die mag wat ons betreft vallen.

Dag 3. Ik moest iemand uitleggen dat 'we niet kunnen komen want we hooien', waarop de reactie was 'maar is het daar dan niet veel te heet voor?' Stadsmens.

Hooien is, idealiter, een vierdaags gebeuren. Maaien op dag 1, schudden dag 2 en dag 3, zwelen dag 4, dus morgen, en meteen daarna balen persen (baaltjes van 10-12 kg), de kar ermee volladen en in de hooischuur weer afladen. Dat laden en lossen enkele malen, afhankelijk van de hoeveelheid balen, tot alles van het veld is, ongeacht hoe laat het wordt. Altijd bij warm zoniet bloedheet weer, en met extra spanning als er onweer dreigt. Warm, kriebelig, stoffig, maar gezellig, en als het klaar is, dan héb je ook wat. Ik vind het de belangrijkste gebeurtenis van het jaar.

Vier dagen is goed. Vijf (of meer) als het weer tegenzit (vochtig, koud, een bui, storm) of bij andere pech (machine, mens valt uit). En Olivier maait niet alleen voor ons maar ook voor anderen en voor zichzelf. Hij heeft zijn planning, en zijn afspraken met zijn helpers. Hij zou gek opkijken als wij zeiden 'we vinden het te heet, laat het gemaaide gras maar op het land liggen, we balen wel een keer als het aangenaam koel is'.

Maar vandaag was het dus alleen een kwestie van een keer schudden. Inderdaad veel te heet, maar het moet.

Tussendoor was er tijd om de paarden te douchen. HiRise vond het eerst een beetje eng, maar hij kreeg al snel door dat het wél lekker fris was. Volgende keer staat hij vooraan. Dat wordt dringen, want dat willen ze alle vier wel.