Er is altijd nawerk. R ging de na het toppen van de beukjes overgebleven houtstapel te lijf met de zaag, de kettingzaag en de kloofbijl, terwijl ik blokken stapelde. De afgelopen dagen was er met die koude wind toch niet veel anders te doen, een ritje is dan niet aantrekkelijk, en achter het tractorschuurtje uit de wind viel het mee.

Overige activiteit in de buurt: In het kerstbomenveld gingen drie Mannetjes knippend rond, iets wat de paarden de hele dag gefascineerd stonden te bekijken. Achter de sparrenaanplant kwam een grote snipperaar de brem wegbrommen. In de tuin van de buren werd een graafmachientje aangevoerd, en wat daarvan moet komen weten we nog niet.

Na gedane arbeid ... Dat wil zeggen, nadat we van de week ook de laatste beukjes getopt hadden, zoals gewoonlijk in felle zon maar met gure wind, en nu ook de eerste blokken alweer gezaagd waren ... en opgestapeld ...

... en ... en ..., was het zaterdag eindelijk een echte onvervalste regendag.

Dat was goed. We hebben dringend regen nodig anders groeit het voorjaarsgras niet en de grote watertank was ook alweer leeggeraakt. Bovendien is binnenblijven, aan sok nr. 3 breien en een was draaien ook weleens prettig.

R kreeg zijn eerste covidvaccinatie (met AstraZeneca), het was goed geregeld op de priklocatie, duidelijk aangegeven, iedereen was allervriendelijkst en je voelt er niks van, zegt hij. Nergens last van. Vervolgprik pas in juli. Nu ik nog.

Terwijl hij weg was, bakte ik een 'gevulde aap', met dank aan een goed geheugen en een behulpzame broer. Waarom het een aap heet, weet ik niet. Vulling van dadels abrikozen en amandelen.

Daar kunnen we nog wel een regendag mee doorbrengen.

Toen het opeens pasen bleek te zijn, wat wij gepensioneerden niet zozeer hadden zien aankomen, trof het goed dat ik laatst van de allerlaatste wantenrestjes en alvast een beetje sokkenwol vijf eierwarmers had weten te maken en zaterdag was er nog net tijd voor wat eierverflastminuteactiviteit. Voilà, wij waren er toch klaar voor. Inmiddels zijn die eieren natuurlijk allang weer op.

Zaterdag waaide het koud en bleven we vooral binnen, maar zondag maakten we een mooie rit (17 km in drie uur). Het bos was nog helemaal in winterkleed.

Maar de wilde narcissen waren uitgekomen, vogels floten en uit de wind was het warm.

Het voorspelde winterweer viel maandag mee. De neerslag is in elk geval goed voor de mest en het weidegras. Regen, hagel, windstoten en natte sneeuw.

Dit was wel het spectaculairste moment. De paarden kunnen schuilen in de boxen, maar denk je dat ze het doen? Nee. En zo'n bui is ook zo weer over.

Die onverhoeds invallende lente heeft ook nadelen: plotseling vraagt de tuin allerlei aandacht. Donderdagochtend zouden we drie mooie zuilbeukjes gaan uitzoeken die we aan de ruïnekant willen aanplanten, het kan nog net. Het tuincentrum is open zonder afspraak, nog even kijken voor de zekerheid, hee: donderdagochtend gesloten. Tja, dan niet.

We liepen een rondje door de voortuin. Ores had aangekondigd dat ze 'binnenkort' een bedrijf zouden langssturen in het hele dorp om de tegen hun elektriciteitskabel groeiende boomtakken te verwijderen, maar er is nog niets van gekomen en veel bomen beginnen al uit te lopen. Bovendien is het de vraag hoe zorgvuldig ze tewerk gaan, waarschijnlijk gewoon ram! met een kantenmaaier. Zullen we maar niet zelf ...? Voor dat soort karweitjes ben ik altijd te vinden. We topten eerst de drie berken, wat we een paar jaar geleden al eens hadden gedaan, die zijn inmiddels weer goed aangegroeid. Er liep een hoop sap uit, we vingen wat op in een kopje en proefden, hm, het smaakte vooral naar water. Volgens internet kun je het ook als haargroeimiddel op je hoofd smeren maar dat wil ik nu juist niet. Daarna zaagde R de dikste uitstekende takken van de wilg bij de brievenbus af, we sleepten alles weg, veegden en ruimden op. Warm weer. Hehe, even brood eten en uitrusten.

Daarbij kwam het onderwerp kunstmest aan de orde. Hij is besteld, halverwege volgende week leveren. Maar dat is eigenlijk erg laat, we willen hem op het land hebben voordat het gaat regenen, en dat is maandag. Bovendien moeten we de trailer eens checken, die heeft bijna heel het afgelopen covidjaar stilgestaan en dan roest er van alles vast. Dus hup, R haalde met de trailer de 800 kg in zakken van 25 kg op bij Talbot, we stortten ze in de strooier en R reed ze meteen die middag uit, klaar. Mooi zo.

Dat waren de ongeplande activiteiten van donderdag. Voor je het weet ben je enorm nuttig bezig, en die zuilbeukjes komen volgende week wel aan de beurt.

Het lijkt even zomer. De paarden waarderen dit wel, al zijn er meteen ook knaasjes en gewone vliegen, maar toch nog niet zo veel. Ze vermaken zich met de gesnoeide beukentakken in de bramen en er valt al wat te grazen in de crossbaan. 's Nachts vriest het nog licht, en als we opstaan zien we de paarden staan soezen in de eerste zon in het zwembadveld.

Twee buren bestegen vanmiddag hun zitmaaier, dat vonden we wat overdreven maar het is waar dat het gras een beetje begint te groeien. De ribes bloeit en enkele bomen en struikjes lopen uit. Enorm veel vogelgefluit, maar nog geen zwaluwen.

We sjouwden de terrastafel en stoelen naar buiten en aten voor het eerst buiten, gisteren om half acht met een trui aan en vanavond wat vroeger was een T-shirt genoeg.

Ik plukte de eerste paardebloem en bood die aan Titan aan. Dat is elk jaar weer een mijlpaal.

Ik ben weer achter geraakt vanwege drukdrukdruk. We maakten zelfs een lijstje, al was dat wel flexibel. Ik ben niet zo van de planning maar soms kan wat overzicht geen kwaad.

De beukjes zijn getopt, daar hebben we de komende jaren gemak van, minder herfstblad en de toekomstige uitlopers zijn gemakkelijker te managen. R zaagde en ik trok aan het touw, de tractor hoefde er maar een keer aan te pas te komen. Als we ze lieten doorgroeien, werd het later een steeds zwaardere klus.

Marie-France kwam voor de rhinovaccinatie, een beetje eerder dan normaal maar er was alweer sprake van leveringsproblemen en ik was bang dat we achter het net zouden vissen als iedereen zich op het vaccin stort vanwege de epidemie. Maar ze had voor de vaste klanten wat achter de hand gehouden. Meteen de griep en tetanus ook, dan is het maar gebeurd. Titan Harissa en Kir zijn weer beschermd.

Nu Het Ventje er niet meer is, hoeft het-huis-schoonmaken niet meer zo frekwent, maar in vijf weken zonder stofzuigen krijgen we het met zijn tweeën toch wel vuil. Wegens de maartse buien buiten deden we het zaterdag al. R maakte zelfs mijn toetsenbord schoon, zodat mij h's nu niet meer steeds blijven h-h-h-angen. Al degenen die tot voor kort h-loze mededelingen van mij ontvingen, krijgen de ontbrekende h's bij dezen nageleverd.

De resterende vrije tijd besteede ik niet aan webloggen maar aan mijn nieuwe hobby. Na wat geknoei in het begin kreeg ik het principe wel door, en al is dit niet 's werelds meest voorbeeldige, het begint toch op een sok te lijken, enigszins tot mijn eigen verbazing.

Woensdag maakten we bij mooi weer een fijne rit naar Burnéchamps met Titan en Harissa en vorige week oefenden we met Kir in de crossbaan. R bekapte Paprika en werkte Kirs hoeven netjes bij, en we borstelden bij het hele stel regelmatig het winterhaar eruit. Niet dat het web denkt dat wij geen aandacht aan onze paarden besteden.

Tot slot kan ik noteren dat Océ en Nero het goed maken. H-h-heel belangrijk.

Ze zijn af, mijn met fleece gevoerde Bernie-wanten. En, goed voorbeeld doet goed volgen:

Geeft met gulle hand, zou ik zeggen. Het gaat naar een goed doel, bijvoorbeeld de aankoop van wol voor een muts. Dan brei ik er ook meteen een voor Bernie.

En anders komen deze wanten gewoon goed van pas in de heersende gierende oostenwind. Brrr.

Alweer een week voorbij en deze keer deden we weinig spectaculairs. Het regende, de wolken dreven voort op de harde zuidwestenwind, de vogelpoep werd gratis van de ramen gespoeld en zaterdag viel er nog even sneeuw. Af en toe hagel. De paarden schuilden naast het huis tegen de wind. Geen stormschade, alles is hier goed gezekerd.

Binnen had ik tijd voor de constructie van de Bernie-wanten, onderwijl lezend over de verschrikkingen van WO I (memoires van Siegfried Sassoon). Ik kwam nét toe met de restjes wol. Nu al die draadjes afhechten en dan wordt het spannend. De fleecevoering heb ik, maar ik moet hem erin zien te prutsen. Dat gaat lukken, alleen hoe precies, dat is nog een ... eh, uitdaging.

Ook kon ik van de week vijf paar sokken weggooien, gewone sokken van de supermarché. Schande, die Chinezen exporteren sokken waar al na een jaar knollen als citroenen in de hiel optreden. Dan heeft het geen zin om nieuwe te kopen die weer net zo zijn. Ik ga nu zelf duurzame sokken breien. Nog niet eerder gedaan, maar dat gold tot vorige week ook voor wanten en het succes daarvan stijgt me naar het hoofd. Hoe moeilijk kan het zijn. Met behulp van een paar youtubefilmpjes moet het lukken.

Tot slot noteren we dat vandaag met vereende krachten de oven werd schoongemaakt, een karwei waar een hele ochtend elbow grease, soda groene zeep en volharding in ging zitten. Daarna draaiden we nog het speciale automatische schoonmaakprogramma, maar dat droeg niet veel meer bij. Watjes, die ovenprogramma's.

Een week geen logje. Druk, en geen foto's gemaakt, dat stimuleert het loggen niet. Even inhalen.

Het mestuitrijden is gebeurd, door I+R met eigen mest op het ruïneveld, een karretje voor de moestuin van de buurvrouw en een restantje aan de overkant bij de schuilstallen en in de moeilijke hoek achteraan, 25 karretjes in totaal in drie dagen tijd.

Voor de overkant was afgesproken dat Olivier zou komen. Zaterdag, zei hij, maar we kennen hem en dachten dat het wel volgende week kon worden, of in zes etappes over de maand verspreid of zo. Dat beeld moeten we bijstellen want hij kwam zaterdag en maakte het in een dag af, acht ladingen koeie- en schapenmest, dat is goed voor het land zei hij. Slepen moet wachten tot het niet meer vriest om de jonge opkomende grassprietjes niet de das om te doen. Dus nu hebben we twee weilanden vol hopen natuurlijke mest. Hoopvol.

In de tuin was het tijd om de siergrassen te snoeien. Vorige jaren deden we dat met de zaag, in 2020 deed ik het nog eens met de hand en de snoeischaar, dat gaat ook maar duurt langer. Deze keer met de strimmer, touwtje om elke bos om uitelkaarvallen te voorkomen, en dan bzzzz. Heel snel en handig. Alleen het wegkruien viel niet mee. Als je aan het werk bent, is een jas veel te warm in de zon maar je moet er een aan anders giert de snijdende oostenwind dwars door je geraamte. Bovendien waait het afgemaaide gras de kruiwagen uit. Ik heb een hekel aan dit weer, het is zo onpraktisch.

Ook goed voelbaar was de wind in de roundpen, waar R weer een poging deed om Paprika het stoppen bij te brengen, daar heeft ze nog steeds zeker zes passen voor nodig. De eerste beginselen van het achterwaarts gaan daarentegen had ze vrij snel door.

Ik keek toe vanaf het bankje. Uit de zon maar in de wind leverde Océ het enige warme plekje op.

Een mol ruïneerde mijn muurtje van gestapelde stenen. Ik stapelde ze opnieuw op, in de hoop dat die mol het verder met rust laat. Die hoop zal wel ijdel zijn.

Ja, laat ik ook eens een influencer worden. Mijn restjesdasje is namelijk af, gebreid, op de naaimachine gevoerd en met nog een binnenvoering voor de stevigheid en dat het er niet doorheen kan waaien. Mooi man, en handig bij het mest uitrijden in snijdende oostenwind.

Iedereen wil toch ook zo'n fleurig en warm dasje? Follow me on social media. De restjes zijn nog niet op, daar kan ik een paar wanten van maken, helemaal met de hand, en net zo veel bekendheid krijgen op internet als Bernie Sanders. Cool.

Oei, geen instagram. Nu ja, dan niet.

Trouwens, er net zo bij gaan zitten als Bernie kan niet, met de handen over elkaar, want I+R zijn met de mestuitrijcampagne bezig. Het ruïneveld. Vrijdag drie karretjes, zaterdag zes, zondag deden we een lui dagje met ontbijt op bed, en vandaag maar liefst zeven karretjes. Toen hadden we het wel even gehad. Morgen de rest.

De overkant komt Olivier doen, deze week, hopelijk, voordat het gaat regenen.

Zaterdag terwijl we bezig waren, kwam Goffinet zijn weilanden doen met de grote tractor en een mestverspreider, in drie minuten rondrijden was het gebeurd. Schril contrast. Sneller klaar, maar zonder flatteus dasje.