Het muisje kreeg een flinke staart. Vanaf zondag werden de gewonde arm en hand gestaag dikker, een arm als een jonge spar en vingers als knakworstjes. Dinsdag ging R toch maar even naar de huisarts. Die was helemaal niet blij met de aanpak van de weekend-arts. De wond was wel schoongemaakt maar niet afdoende. Ontsteking. Hij nam het behoorlijk serieus. Twee hechtingen moesten eruit zodat de wond weer open was en in de arm werd flink geknepen. Er kwam een hoop pus uit (pus bonum et laudabile). Antibiotica, zalf, verband, en morgen terugkomen. Woensdag kwam er, door knijpen en een spuit met verschillende reinigingsvloeistoffen, nog meer uit, onder andere een spriet gras en wat bosgrond. Donderdag zag het er alweer beter uit, minder dik, maandag terugkomen, maar zaterdagavond belde de dokter eerst zelf nog op om te checken hoe het ermee ging. Wel goed, oké, tot maandag.

Daar zijn we nu net weer van terug, we dachten dat het de laatste controle zou zijn, maar nee. Er kwam bij flink knijpen toch wat vuil uit en R had ook nog een beetje verhoging. Woensdag nog eens terugkomen dus, en doorgaan met de antibiotica. Het is fijn dat onze huisarts het zo goed in de gaten houdt.

Toen R vroeg of hij dan wel weer kon gaan paardrijden, riep de dokter NON! Dat wordt nu woensdag eerst nog bekeken.

Vandaar dat aan het volgende avontuur alleen Justine en Kir konden meedoen, de cow cutting van zaterdag in Frankrijk. Ik zou eerst een halve dag met Harissa, en R daarna, maar een hele dag in het zadel vond ik te veel. We maakten ons nuttig als begeleider en verder zaten we op het 70+ toeschouwersbankje met Greg en Trudy.

De andere vier deelnemers hadden het al eerder gedaan maar voor Justine en Kir was alles nieuw. De reactiesnelheid was dan ook niet helemaal je dat, maar Kir deed dapper mee en het was een leuke en leerzame dag, met de deskundige begeleiding van de beide cow ladies en Sunshine. Ook het alleen reizen in de trailer, een uur heen en terug doorstond Kir zonder te transpireren.

*uitleg voor niet-insiders: Cow cutting houdt in het isoleren van één kalf uit een kudde en het apart houden tot het stilstaat. Er komt geen mes aan te pas. No animals were harmed in making this picture *

De afgelopen twee weken bleef mijn hand steeds aan het muismatje plakken, het was veel te heet voor het schrijven van logjes. Ook veel te heet voor het maken van ritjes. De ruiterlogees zegden af, zodat we ook niet met hen het bos in gingen (c.q. hoefden). Het leek alsof de zomer een onafgebroken hittegolf was, maar toch is die pas rond 6 augustus begonnen. In elk geval deden we de afgelopen tien dagen bar weinig.

Ik meld nog wel dat we dit jaar eindelijk een beetje profijt hebben van onze bramen in plaats van alleen maar werk, er zijn er aardig wat rijp geworden en die zijn goed. Het merendeel is wel nog rood of zelfs groen, dat wordt weer niet uitgebreid jam maken. De grote berk links voor het huis doet alsof het al herfst is, de oprit ligt vol blad. Ook zijn er al onnoemelijk veel kleine eikels gevallen en er hangen nog veel meer grote. Komende dagen gaan we het veld langs de eiken afzetten zodat de paarden er niet meer bij kunnen. Vanochtend raapte ik ook het eerste beukennootje op, het was wel loos, de hazelnoten zijn bijna rijp en de kastanje heeft stekelbolletjes. Door de zon is alles tamelijk vroeg.

Maar met ingang van vandaag is het een stuk frisser en dus namen we Harissa en HiRise mee voor een eenvoudig ritje, gewoon in het bos achter het huis. Dat werd het kortste ritje ooit want op de groene helling naar het bronnetje besloot HiRise voor de afwisseling op het gas te trappen, Harissa voorbij te draven en door het beekje te galopperen, zonder dat R dat gevraagd had. En tja, hij zette ook zijn richtingaanwijzer niet aan toen hij opeens naar rechts zwenkte. Pats!

Het was geen enorme val, maar net ongelukkig terechtkomen met R's linkerelleboog op een steen of iets dergelijks leverde toch een flinke jaap op. Zodoende brachten we de middag via 1733 door bij de weekendhulppost in Tintigny. Zes hechtingen en twee weken verband.

Pech. Maar het volgende avontuur komt er alweer aan.

Geen logjes de afgelopen tien dagen, zo gaat dat op zomerdagen met familiebezoek dat wel op een paard wil en logees die niet, maar wel lekker willen wandelen eten gitaarmuziek maken en dikke boeken lezen.

Het enige dat ik verder nog kan zeggen aan opmerkelijks van die periode is dat we een dode hermelijn vonden op het gele pad en drie dode mollen in de crossbaan, maar wie de moordenaars zijn, weten we niet. In elk geval hebben de katten dit jaar de jonge roodstaartjes niet te pakken gekregen want toen de tijd van uitvliegen was aangebroken, hebben we de boxdeur dichtgehouden. Jonge roodstaartjes gaan bij het uitvliegen eerst op de grond zitten, waar Nero en Océ anders al met open mond zouden zitten wachten. Bij de jonge zwaluwen hoeven we niet op te letten, die kunnen al prima vliegen. Alleen 's avonds worden ze nog door de ouders gevoerd, terwijl ze al met zijn allen uit het nest puilen.

Ook vergaten we natuurlijk HiTime niet. Vijf jaar geleden alweer.

Het vertellen van het avonturenverhaal van Greg nam drie uur in beslag, het was dan ook een uitvoerige Murphy-aangelegenheid. De laatste etappe is door de reddingbrigade gefilmd als lesmateriaal en staat online (7 minuten, watch until the end). Spectaculair eng. Trudy reed onderwijl een paar rondjes met Jay in de crossbaan, maar zij deed het juist heel kalmaan.

En dan nu weer een paar dagen gewoon met zijn tweetjes, ook altijd fijn. Er kwam allerlei onverwacht eten in huis zonder dat we zelf moeite deden. Sunshine bracht twee potten pruimenjam mee, Sandra kwam met een mandje moestuingroente, onder andere sjalotjes, zodat ik opeens zilveruitjes in azijn stond te maken en ik houd niet eens van zilveruitjes. R wel en hopelijk de ruiterlogees volgende week ook. Over de zelfgeplukte, speciaal aangeprezen champignons van Barbara waren de meningen verdeeld: een persoon nam geen risico, twee vonden er niets aan en een vond ze best lekker.

Opeens bleek heel Justines familie mijn zelfgemaakte hummus te waarderen. Zo wordt het nog eens wat met mijn keukenactiviteiten. Daarentegen werd mijn dukkah laatst afgedaan als 'vogelvoer', zonder dat de betrokkene zelfs maar geproefd had. Pech voor hem, want mijn dukkah is echt heerlijk, al zeg ik het zelf. Binnenkort bramenjam, als het zulk weer blijft. De wilde aardbeitjes zijn voorbij en de hazelnoten zijn bijna rijp, het is intussen augustus.

Deze woensdag was vol opmerkelijke gebeurtenissen. In willekeurige volgorde:

Ik was er de hele dag van overtuigd dat het dinsdag was en er was samenwerking van R, mijn watch en de kalender voor nodig om mij te overtuigen. Het is wel zo dat maandag de nationale feestdag vrij was, maar wij hebben elke dag vrij dus waardoor ik in de war was, is niet duidelijk.

De post bezorgde mijn bestelling, o.a. een wijde rok. Mijlpaal. Het is bijna 12 jaar geleden dat ik iets dergelijks bezat. Verder altijd alleen broeken, veel praktischer. Ik had iets luchtigs nodig voor al die dagen dat het bloedheet is, dat is het net nu even niet maar die komen vanzelf wel weer. Ik heb wel goed opgelet bij de bestelling en mijn nieuwe rok heeft ZAKKEN. Essentieel onderdeel. Verder heb ik nog één jurk voor het geval dat, maar zo'n geval doet zich nooit voor dus ik heb hem al jaren niet aangehad, wie weet of hij het nog doet.

Als ik bij de paarden ben, moet ik natuurlijk iets degelijkers aan, en stevige schoenen. Op het platteland verkleedt men zich meerdere keren per dag.

Van een heel andere orde kwam vandaag het bericht dat Greg, die al bijna een week zoek was terwijl hij solo-zeilde op de Atlantische Oceaan, teruggevonden is. De Canadese kustwacht zocht het gebied waar hij voor het laatst contact had gehad af met schepen vliegtuigen en een helikopter. Boot en apparatuur zijn beschadigd maar hij is gezond en wel. Een enorme opluchting voor iedereen die meeleefde.

Ten slotte fietste ik vandaag iets meer dan 8 km bij elkaar met een gemiddelde snelheid van 26 km/u, terwijl ik geen milimeter vooruit kwam. Ik fiets steeds harder. Een persoonlijk record.

Het evenement van vandaag was zo uniek dat ik vergat wat we de afgelopen week allemaal nog meer hadden gedaan en beleefd, maar R wist nog het een en ander naar boven te halen. O ja, het kattenkruid, de roosjes en de stephanandra gesnoeid, toch een karwei van drie dagen bij te warm weer, en zondag kwam Sunshine nog eens om Itawa onderhanden te nemen in de roundpen. Ze zette het diertje zo onder druk dat het probeerde door de omheining heen te ontsnappen. Kleine blessure, die ter plekke werd verzorgd en verbonden met witte bandages, zodat het leek alsof het twee benen in het gips had. Soms gaat het longeren weleens ietwat te hard, volgens ons. Verder konden we gisteravond Quentin zijn 'petit' verjaardagscadeau overhandigen, hij was er blij mee en nu is het aan hem om voor dat reuzenboek plaats in te ruimen op zijn salontafel.

Maar goed, dat viel allemaal in het niet bij vanochtend: zes dreumesen op bezoek bij de paarden. Het zijn (zes van de negen) kinderen waarmee Justine de zomervakantie doorbrengt terwijl de ouders werken.

Het regende in het begin een beetje maar het werd al snel droog en De Verrassing viel niet in het water. De kinderen was verteld dat er waarschijnlijk in het bos een echte cowboy was, dus als ze nu allemaal tegelijk heel hard COWBOY! riepen ... en voilà, daar kwam hij al aan in galop. Even kennismaken, en instructie door Justine (niet gillen, niet rennen, niet achter een paard langs lopen ...).

Daarna konden ze drie-aan-drie Titan en Kir poetsen. Zelden zijn de paarden zo voorzichtig en selectief geborsteld. In het begin was alles wel een beetje spannend, maar enkele dapperen hebben onder leiding van Justine zelfs hoeven uitgekrabd.

Om de beurt een paar rondjes in de roundpen durfden ze ook allemaal, een enkeling zag wel wat bleek in het begin, maar alles ging goed. Tot slot nog een spelletje hoefijzers werpen, waarbij het er niet toe deed of er iemand won, en ze mochten elk een ijzer meenemen. Daar zullen de ouders vanavond van opkijken.

Het was leuk. En nu moeten wij de hele middag bijkomen.

Regen, altijd fijn (behalve langdurig, in de winter). Daarna is alles weer lekker fris, het gras groeit en in huis is de temperatuur leefbaar. Ik had zelfs even een trui aan.

Dat was niet nodig tijdens ons aangename zomerritje vanochtend, 10 km, 21°.

Onderweg viel er het een en ander te snacken voor de paarden. Ze moeten het niet overdrijven, maar als de lekkere hapjes nu op mondhoogte voorbijkomen ...

Aan de hitteweek (max 37° buiten en 27° binnen) maak ik verder geen logwoorden vuil. Waste of time.

Om weer op gang te komen deze opmerkelijke foto, die ik al maakte toen we nog aan het hooien waren.

Nero by night.

Na de warmte (ik zeg niet: hitte, want die komt nog) maakten we dinsdag een mooi ritje met Harissa en HiRise, met mijn eerste echte galopje sinds de operatie. HiRise galoppeerde keurig en beheerst mee. Na twee frissere dagen waren woensdag en donderdag alweer kortebroekendagen, waarop we niets anders konden doen dan de paarden natspuiten en dazen platslaan. We vervingen de versleten meppers door precies dezelfde nieuwe, van beukenhout en leer, het enige model dat tegen onze mepkracht bestand is.

Maar dan donderdag en vandaag. Er was weinig neerslag voorspeld, maar we werden verwend met in totaal 22 mm. Een beetje onweer 's nachts en harde wind, maar geen hels spektakel. De waterton en de vier bakken vol tot de rand, het zand bij de boxen veranderde in modder, en zowaar, de zwaluwen zijn er in het hooischuurtje twee nieuwe nesten mee aan het metselen.

Nu het terras nat was, spoten we het schoon met de hogedrukspuit, toch water zat. Het gras groeit weer, de paarden zijn blij dat ze in de regen de hele dag buiten kunnen grazen in plaats van in de boxen rond te hangen, en de tuinplanten hangen over het pad, zwaar van de druppels. Zelfs de geraniums hebben eindelijk besloten te doen waarvoor ze zijn aangenomen.

"Man - despite his artistic pretensions, his sophistication and his many accomplishments - owes his existence to a 6-inch layer of topsoil and the fact that it rains."

Zo is het. En dan nu weer een week hittegolf.

Ingepakt en meteen op hun plek gezet. We zijn rond. In totaal veertien rollen van hier en zestien uit Les Bulles. We zijn tranquilles voor de herfst.

Tot volgend jaar dan, zei Le Laurent toen hij wegreed. En dat was dat, hooi 2025.

De rest van de dag voerden we weinig uit bij 30+°, alleen de paarden gedouchet, dazen delta's en kreidlers gemept en aan de rand van mijn dekentje gewerkt. Misschien raar om bij deze temperaturen met wol te werken, maar je kunt erbij stilzitten en dat is het enige wat ik een groot deel van deze warme dag wilde doen.

Het ambitieuze plan werd vandaag ad hoc aangepast. Het schudden is overgeslagen omdat het gras dan te hard zou drogen in zon en wind. Dus meteen zwelen, Olivier begon en Julie maakte het bekwaam af (het is niet weer 'aan' maar ze vindt het leuk om met de tractor te werken; mijn complimenten want die tractor heeft meer eigenaardige gebruiksaanwijzingen dan een stoomlocomotief en braakt even pikzwarte rook uit, hij dateert dan ook ongeveer uit het stoomtijdperk). In elk geval maakte ze er nette zwelen mee.

Om 21.35 uur komt de rollenpers aanscheuren. Niets te vroeg, we hadden het al bijna weer opgegeven, Olivier kennende. De pers werkte goed, met hulp van Maeva want het essentiële onderdeeltje was natuurlijk niet aangekomen. De halve familie was weer mee, zelfs kleine kinderen tot laat.

Toen ze allemaal weer vertrokken waren, prikte R de veertien rollen om de beurt aan de piek en legde ze achteruit rijdend op een rij in het ruïneveld. Einde van het karwei: 23.50 uur, en toen was het echt wel donker, er zat een vuurvliegje in de berm en er waren al veel sterren te zien. Bijna de kortste nacht.

Of Le Laurent straks nog komt om de rollen in te pakken, weten we niet maar in elk geval gaan wij nu naar bed.