Zaterdag regende het de hele dag. Ik bracht hem door in de keuken. Appeltaart, appelschillenjam, appelmoes met gember, tomatensoep. En tussendoor liep ik af en toe naar de boxen. Daar zat Nero namelijk, binnen.

's Morgens na het voeren maakte hij meteen duidelijk dat deze weersgesteldheid hem niet aanstond en dat hij de dag net zo lief droog en slapend zou doorbrengen. Goed jongen, blijf dan maar in de sellerie zitten. Kijk hoe dat je bevalt en dan kom ik je er over een paar uur wel uitlaten.

Maar hij hoefde er ook toen niet zo nodig uit. Hij had zijn intrek genomen in de doos die ik daar tijden geleden eens had neergezet voor het geval we een van de katten daar per ongeluk zouden insluiten, dan hoefden ze niet op de betonnen vloer te slapen. Dus toen ik hem rond de middag kwam opzoeken, draaide hij zich nog eens om en bleef zitten.

Zoals bekend is het vrijwel onmogelijk om een zwarte kat te fotograferen, ook nu weer. Hij staat tegelijkertijd met zijn voor- en achterkant in beeld. Katten zijn echt ongelooflijk lenig.

Zondagmorgen was het droog, we wandelden naar de twee bruggen. In het beverdal stroomt het water weer volop, overal zijn watervalletjes en stroomversnellingen. Tussen de bruggen was een bever goed op weg om een wilg om te knagen, als hij daarmee de Vierre wil stremmen is dat nog een heel eind slepen. Maar misschien vindt hij het gewoon een smakelijke boom.

Omdat er in het bos jacht was, liepen we via het dorp terug. Op de brug bleven we even staan kijken. Zo blauw, boven en beneden. En toen we tegen vijf uur de paarden en de katten gingen voeren, viel er een enorme stortbui, zo gigantisch hadden we er nog zelden een meegemaakt. Een half uur later was de wolk naar het oosten weggetrokken en scheen de maan boven de wolken uit in een donkerblauwe hemel. Ik zou echt nergens anders willen wonen.

Eerst was het een dag van kleine ergernissen: zijde proberen te naaien met een draad die niet meewerkte en toen ik het met veel gepriegel eindelijk voor elkaar had bleek er een gat in de stof te zitten - vogelpoep op de schone was - een pleister die steeds nat werd als ik mijn handen waste - zo'n soort dag.

's Middags ging ik de malaise te lijf door lavendel en kattekruid te snoeien, dat is tenminste concreet en na afloop heb je een berg snoeisel voor de bramen en de composthoop.

Na het voeren tegen vijf uur bleven de paarden opeens geïnteresseerd staan kijken richting ruïneveld. Wat was daar dan te zien? In elk geval geen reeën of herten. Uit de verte leken het heel kleine bisons, of een paar bavianen, of misschien wasbeertjes. Maar dat waren het niet.

We liepen samen met de paarden die kant op om ze van dichterbij te bekijken. Dankzij Titan, die rustig doorgraasde, liepen de beesten niet voor ons weg. Paarden, daar zijn zwijnen niet bang voor.

Dit was een primeur want zwijnen hebben we vaker gezien, al waren het er de laatste jaren na de pest wel minder, maar nog niet eerder zo dichtbij en zo langdurig dat er zelfs tijd was om terug te lopen om de telefoon op te halen en foto's te maken. R kon er tamelijk dichtbij komen terwijl ze het veld van Goffinet overhoop gooiden.

Precies dat veld waar de jagers zich zondag met hun honden en getoeter hadden verzameld. Blijkbaar weten de zwijntjes dat daar dan de volgende dagen zeker geen jagers komen. Wel, zolang ze onze weilanden maar niet omwoelen, is het ze best gegund.

Ze maken een bende van dat veld, maar als Goffinet het eenmaal gesleept heeft komt het gras toch wel weer op.

Sinds vanmiddag hebben we opeens nog maar acht paarden lopen. Niet dat we zelf iets in de gaten hadden, maar onze eigen paarden renden opeens voorbij om naar de overkant te gaan staan kijken en als ze zoiets doen, kijken wij meestal ook even of er iets aan de hand is. Ze hadden goed gezien: er stond een auto met trailer op straat. Dat vinden ze altijd interessant.

We zagen nog net dat er een jongmens en en een meisje in de auto stapten en weg reed hij.

Even tellen: inderdaad, een paard minder, alleen de vier merries stonden de auto na te kijken, en Kiwi ontbrak. Helemaal onverwacht kwam dat niet, toen Olivier laatst aan de deur was, mopperde hij dat de eigenares niet betaalde voor het onderhoud en hij vond dat ze hem dan maar weer moest meenemen. En blijkbaar had hij dat ook meteen tegen haar gezegd, want hop. De daad bij het woord.

We vonden het wel een beetje onbeleefd dat ze hem zomaar uit onze wei haalden zonder dat even te melden. Voor hetzelfde geld wordt het dier ontvoerd door gemene paardendieven. Toch maar even Olivier bellen. Die bleek ook niet ingelicht maar hij vond het best, en dan maken wij ons er verder ook geen zorgen over.

Zo gaat dat hier. Volgens de regels moet het paardenpaspoort in handen zijn van de houder (dus in dit geval van ons), en niet van de eigenaar of degene met wie de afspraken zijn gemaakt, maar ach, onder vrienden en bekenden etc etc dus niks papieren overhandigen enzo. Mondelinge afspraken die vaak niet al te precies zijn, bleek ook nu weer.

Verder geen opzienbarende gebeurtenissen. Zondag was er jacht, waar de paarden inmiddels niet meer van opkijken. Alleen toen de jagers met hun pick-ups en hun honden en hun getoeter en geroep in het weiland van Goffinet aankwamen, stonden ze even te kijken. Behalve Titan, die tegenwoordig bij dit soort opwinding rustigaan doet. Grazen is veel belangrijker en als het echt moet kan hij altijd nog in beweging komen. Hij is cool.

Nu had ik mij echt voorgenomen om regelmatiger te loggen. Je vergeet anders wat er gebeurd is of in elk geval wanneer precies, zonder dat je het later kan opzoeken. Maar niettemin is het ongemerkt toch weer vrijdag geworden. Inhalen maar, want het is allemaal zo belangwekkend wat hier voorbij komt. Of zelfs aan de deur.

Zaterdagmiddag bijvoorbeeld. De voordeurbel. Dat is opmerkelijk, want meestal horen we vantevoren een auto stoppen, en de jehova's getuigen, die te voet kwamen, hebben ons al jaren geleden opgegeven.

Wel, er stond een klein rond bruin mannetje met een wollen muts op en een brandend sjekkie in de hand tegen de muur geleund, plus een even bruin jongedametje met een enorme frons. Of ik hem herkende, vroeg het mannetje. En of 'monsieur' er nog steeds was. Niet echt een vertrouwenwekkend openingsbod, alles bij elkaar. Was dit wel helemaal pluis?

Maar, niks aan de hand. Nee, ik had hem niet herkend, maar het bleek een van de gemeentewerkers te zijn die een half jaar geleden met veel gegraaf en gezoek hebben gezorgd dat we weer een behoorlijke waterdruk kregen en na afloop alles weer zo keurig en snel in orde hebben gemaakt. En het dametje met de frons was zijn dochter, die weleens helpt als er veel werk is.

Hij doet ook tuinwerk op zijn vrije dagen en wilde afspreken of en wanneer hij enkele van onze uit de hand gelopen bomen zou komen omzagen. Daar hadden we het inderdaad met hem over gehad in maart. Vooral de wilg die met zijn takken aan alle kanten om de elektriciteitskabel heen groeit, en de berk, die anders een keer gaat omwaaien. En de zwakke populier aan de overkant die het weiland probeert te koloniseren met zijn wortelstokken. Prima. Hij komt zodra al het blad eraf is, met zijn eigen gereedschap. Afgesproken.

En gisteren was het Olivier die aanbelde. Dat was ook nog nooit gebeurd, als hij komt is het met de tractor, die we al van verre horen aankomen, of hij rijdt met iemand mee en dan komt hij achterom aan de keukendeur. En alsof het nog niet ongewoon genoeg was, had hij een doosje bonbons voor ons bij zich.

Goed, die waren afkomstig van Maéva als bedankje dat Fred haar paard bij ons kan komen beslaan (waar wij helemaal geen bedankje voor hoeven maar ze zijn wel heel lekker), maar dat Olivier ze aan de voordeur kwam overhandigen is toch logwaardig.

Van Sunshine kregen we zaterdag twee liter appelsap van haar eigen boom, 250 kg had ze geoogst, het is een goed appeljaar. Ik ben niet dol op appelsap, maar om de twee liter op te krijgen drinken we dat nu bij het ontbijt in plaats van sinaasappelsap.

Verder is dit stadium van de herfstkleuren het vastleggen waard. En dat we geen stormschade hebben behalve een paar takken van de dode beuk in de crossbaan.

En dat ik vandaag de koelkast en vriezer heb ontdooid, dat is ook erg vermeldenswaard.

Zaterdagochtend kwam Fred de paarden beslaan/bekappen en 's middags maakten Justine en Clara een ritje met Kir en Titan, alles ging goed net als de eerste keer.

Vanmiddag kwamen Sun en Soraya om met Spat te oefenen op de hindernissen in de crossbaan, begeleid door hun voortdurend in de weg lopende honden. Wij kuierden rond met de handen in de zakken (kil weer) en hoefden niets te doen. De derde ruiter had het blijkbaar op de brug even moeilijk met de instructies en barstte in tranen uit, maar ook daar bemoeiden wij ons niet mee.

Aan het eind van de middag toen iedereen weer ingeladen en vertrokken was, begon het zachtjes te regenen. We voerden ons viertal en Nero en Océ, die na het vertrek van de honden meteen weer present waren, en we gingen naar binnen. Thee met dadels en de kachel aan, bijwarmen.

's Nachts kwamen er kraanvogels over, en overdag nog eens 500, maar nu is het weer stil.

Bezig geweest in de keuken met dukkah, brood en marmercake, en bestellingen gedaan, ook al over eten. Gewone basics, roggemeel, gierst, tahin enzo. 'Bestel voor nog 2,45€ en je hebt geen verzendkosten' zegt de webwinkel slim. Hm, hebben we nog iets nodig, eens even kijken ... Zodoende kunnen we ons nu verheugen op de bezorging van speculaasbrokken en kruidnoten, dat is aan de vroege kant en voor iets meer dan 2,45€, maar aan de andere kant hoeven we zo geen autokilometers en brandstofkosten te maken om naar de Hema in Libramont te rijden. Winwin.

Bij wijze van tegenwicht tegen al het binnenzitten wandelden we naar de Vierre. De herfstkleuren langs het beverbeekje zijn evengoed mooi als er niet veel zon is.

Aan de overkant van de Vierre worden sparren gezaagd en aan de ruïnekant, waar al zolang we hier wonen (15 jaar) het bordje van de picknickplaats staat maar waar geen picknickplaats is, zijn het beuken, er lag al een stapel van minstens 40. Grote bomen. Zaagzaagzaagzaaggg.

Vanochtend was het echt helemaal windstil, en het werd tijd om de rumex-stelen van het vorige hooiseizoen in de fik te steken voordat we de nieuwe hooivoertijd ingaan, binnenkort.

Océ slaapt er allang niet meer op, in de ton, dus het kon.

Het was maar een klein stapeltje, goed droog, zo weg. De paarden waren in het ruïneveld en Kir en HiRise kwamen pas kijken wat we aan het doen waren toen het al bijna opgebrand was.

Zo lang als die twee paarden met het konijn ('what's a bunny Julia!') deden ze er niet over, maar ze moesten echt wel even kijken, HiRise kwam voor alle zekerheid niet achter Kirs brede rug vandaan. Maar Kir is nieuwsgierig en ook dapper en met een licht omtrekkende beweging raakte ze er voorbij. Nog even snuffelen maar niet te dichtbij en het was weer goed.

Aan het eind van deze grijze dag brandt binnen ook de kachel. Herfst is zo fijn.

In het kader van never a dull moment en tegelijkertijd 'verstild herfstvermaak' waren we getuige van een stand-off tussen buurkat Tsuki en HiRise. HiRise heeft als hobby 'achter Nero aanjagen' en Nero als favoriete bezigheid 'HiRise ontwijken maar met maximaal 2 mm veiligheidsmarge'. Voor een kat is gezichtsverlies de enige te vermijden nederlaag, terwijl HiRise alles in het leven ziet als potentiële fun. Ook Tsuki is in principe gewoon helemaal nergens bang voor en wandelt bij wijze van tijdverdrijf dikwijls bovenlangs onze hele houten omheining, blijkbaar zonder ooit de 10kV draad te raken. Tot zover de dramatis personae. Dan nu het geluidloze Kabuki-theater dat zich afspeelde tijdens onze lunch, zodat wij het in alle rust vanaf de bank konden volgen.

Tsuki zat heel stil op een omheiningpaal, het enige dat bewoog was zijn staart, die onophoudelijk heen en weer zwiepte. Dat begon HiRise, die daar vlakbij liep te grazen, te intrigeren. Om te beginnen staarde hij langdurig maar onbeweeglijk naar die zwiepende staart, helemaal in overeenstemming met de etiquette bij een katten-stand-off. Vooruit, toch een pasje naar voren. Of twee. Drie. Tsuki hield zijn onbeweeglijke maar staatzwiepende houding stug vol, eveneens volgens de kattenetiquette. HiRise nam nog een stapje. Ze stonden bijna neus aan neus. Het enige dat tussen hen in stond was de stroomdraad. Dit werd wel erg spannend. Wie het eerst beweegt, verliest.

Snel, mijn foon, een foto! Natuurlijk lag die niet binnen handbereik en net op dat moment kwam er beweging. Ik kon alleen nog het moment vastleggen dat Tsuki alweer drie palen verder was, zij het wel volgens de regels, dus tergend langzaam en met een gezicht alsof hij het allemaal te saai vond worden en dus maar eens een stukje verderop ging kijken. Helemaal rielekst-weet-je. Paard? Welk paard? Zo was het niet interessant meer, dus HiRise stak weer gewoon zijn neus in het gras.

Pfoepoeh. Ook in huis viel de spanning van ons af. Bloedvergieten was voorkomen, we konden verder met ons leven.

Zoals bekend blijft een logeerweek altijd logloos, wegens andere bezigheden. Men zou zeggen dat een behoorlijk weblogster dan meteen erna haar plichten op dit gebied hervat, maar nee. Wat deed de weblogster dan in plaats daarvan. Interessant. Andere bezigheden, maar welke. Eens kijken of het geheugen functioneert.

In elk geval was het de hele tijd mooi rustig herfstweer. En verder?

Zondagmiddag, dat is makkelijk. We hadden wat zwijnenschade in de crossbaan en om erger te voorkomen besloten we meteen langs de sparrenplantage een derde draad te spannen. De isolatoren op de betonpaaltjes bleken na al die jaren tamelijk vast te zitten maar met waterpomptang en hamer konden we de extra isolatoren toch bevestigen. Ook een goed idee: vervolgens wel de spanning aanschakelen, wat nog weleens wordt vergeten *nudge nudge wink wink*.

Maandag was ook geen lange ledige dag, maar bijzonderheden weet ik niet meer. R maaide het gras maar weer eens, en ik verpotte met veel vijven en zessen de dracena. Dat was alles. Er waren zaaggeluiden in het bos maar die bleken van de overkant van de Vierre te komen. Bij helder weer draagt zulk geluid ver.

Wat hoeven betreft had R het druk. Eerst HiRise een beetje bijwerken, Paprika was hard aan bekappen toe, en tot slot Stracciatella. De andere paarden bemoeien we ons niet mee, die vallen onder Oliviers verantwoordelijkheid. Paprika en Stracciatella eigenlijk ook, maar daar hebben we meer band mee en bij die twee was het ook harder nodig.

Vanmiddag werkte R met HiRise in de roundpen, onder andere met de vier balken, wat HiRise slapend kan, en daarna voor de afwisseling een keer met Harissa, die het ook niet moeilijk vond. Bij het los longeren probeerde ze nog wel even door de geluidsbarrière heen te raken maar haalde dat net niet, zodat haar luide geschetter tot in het dorp te horen was.

Zo. En dan nu weer gewoon voortgelogd.

Oktober. De eerste nachtvorst, een beetje nevel en daarna een stralend zonnetje, dat is weer waar wij ons met de paarden over verheugen. Hun wintervacht is al goed op gang en 's ochtends staan ze te soezen in de wei. Geen vliegen knaasjes of andere plaagbeesten. Harissa ging er eens lekker bij liggen. Zoals elke ochtend lopen we het veld in om even bij ze te zijn. Zo is er een liggend paard te zien en twee mensen die zich over haar heen buigen. Buurvrouw rijdt langs met de auto, stopt, komt terugrijden: is er iets mis? Nee hoor, helemaal goed, Harrissa ligt gewoon te genieten. Bij jullie ook alles oké? Fijn. Leve het platteland.

R werd in Nederland verwend met diverse smakelijke knabbeltjes en ik praatte al wandelend in de Hatertse vennen bij met mijn oudste vriendinnen. Weer thuis kreeg hij nog twee kunstige gebakjes van Justine, die in het weekend op de paarden had gepast. Alles was goed gegaan.

Ik kreeg een nieuwe muis omdat de oude versleten was, dat is aangenaam scrollen opeens. De verwarming in de badkamer leek stuk maar hij doet het toch. Vanochtend kwam er geen water uit de kraan, maar dat duurde maar heel kort. Alles weer in orde.

En vanmiddag maakten we een fijn ontspannen herfstritje met Harissa en HiRise.