Tsss. Kom je thuis van een fijn bosritje met Harissa en HiRise, niks aan de hand, komt er een message binnen: 'vandaag beginnen ze met hooien in Les Bulles'. Wat. Hooien. Vandaag. In Les Bulles. Nu al???!!

Laten we dan maar even gaan kijken of ze inderdaad bezig zijn. Niemand daar, gras al gemaaid. Nu we er toch waren, ruimden we wat zwerfvuil op, touw, plastic, karton, een plastic tasje vol uiteindelijk en dat in een niet eens dichtbevolkte regio.

Dus we hooien, veel vroeger dan vorig jaar, maar eigenlijk is het hooien 0.001 want we doen er zelf niets aan in dit stadium. Het gemaaide gras ziet er goed uit, wel minder dan voorgaande jaren maar dat was te verwachten na al die droogte van de afgelopen maanden, toen het gras niet groeide. De grote hitte moet nog komen, eind deze week. Wanneer ze gaan schudden en oprollen weten we nog niet. In elk geval zijn we er klaar voor als ze de bestelde 20 rollen komen leveren, want het nieuwe opslagveldje ligt er dankzij R's activiteiten glad bij. Nog even een paard erin om het onkruid op te eten en voilà.

Ook maar even langs Olivier op de terugweg, eens kijken hoe hij over hooien denkt. Nog niet, in de Gaume is het gras eerder rijp dan in Suxy, zoals we weten, en dan was er nog die nachtvorst, laat in mei. Ook is er natuurlijk weer een klein maar belangrijk onderdeeltje van zijn bouleuse stuk en nog niet gerepareerd. Maar volgende week, of de week erna, dan.

We troffen ook Le Paul, gezeten op een krukje, en zijn dochter M, voor het Christusbeeld bij de kerk. Devotie. Hij is nu zichtbaar echt heel oud (98), het krukje niet erg stabiel en het gras niet waterpas, zodat we hem even later overeind moesten hijsen nadat hij achterwaarts was omgekieperd met krukje en al. Geen schade, maar het is allemaal wel erg fragiel. M is nu wel met pensioen en bijna de hele week bij hem in huis en anders helpen buren hem overeind als hij weer eens valt in huis. Of hij de 100 gaat halen? Hoop doet leven.

Het vroege hooien geeft nu wel het gevoel dat het jaar al op zijn eind loopt, terwijl het nog niet eens halverwege is. De lange droge zomer hebben we dan in maart april en mei al gehad blijkbaar. Het zou kunnen, maar ik ben bang dat er nu gewoon nog een lange droge zomer aankomt. Voor het hooi hebben we nog even droog weer nodig, maar daarna mag het weer fijn fris weer worden. Tja. Wieweet. Hoop doet ook hierbij leven, en anders zitten we de zomer gewoon maar weer uit.

Tijd voor een opsomming. Wanneer het precies was weet ik niet meer, vorige week, min of meer, maar om het niet helemaal te vergeten: wild.

We werden een paar keer vroeg wakker doordat een stel kraaien op de bovenramen bonkten, behoorlijk luid. R klom op het dak om te kijken wat ze uitvoerden en vond een paar grote kiezelstenen op de vensterbank. Ik denk dat Jan Kraai zijn Elbertha probeerde te verleiden met mooie stenen: kijk dan liefje, deze witte lijkt precies een ei, zegt dat je iets? We horen ze niet meer dus we weten niet of zijn plan succes heeft gehad.

Tot gisteren waren er volop knaasjes, dazen, kreidlers en delta's. De gemepte exemplaren die in de goot belanden, zijn de volgende dag allemaal weg, opgesnoept door de roodstaartjes. Vandaag geen insecten maar buien met frisse wind.

Twee hazen staken het gazon over en renden de wei in. Zo zie je er zelden een en dan opeens twee. Een paar dagen geleden wierp R tijdens zijn wandeling in het bos een tak weg en maakte daarmee drie jonge zwijnen aan het schrikken. Dat was ook heel lang geleden, sinds de pest hebben we haast nooit meer zwijnen gezien (behalve op de freesmachine). En vandaag liep er een eekhoorntje over het wegdek richting St Médard, dan kon nog net, vanaf vandaag moet het weer oppassen want de weg is weer open.

Toen hij nog afgesloten was, maakten we een ritje met HiRise en Harissa naar Burnéchamps via de afgesloten Notre Dame. Geen auto's op de Rue des combattants, dat is wel een logje waard.

Dankzij de regenbuien is alles groen, het gras in de wei zodat we de draad pas na zes dagen hoefden te verplaatsen, en in de tuin zodat R moest maaien. Ook de crossbaan is veranderd in een groene renbaan, kortgehouden door de paarden. R strimde onder de draad langs de hele crossbaan en de weilanden (behalve de overkant, die aan de beurt komt als het hooitijd is). Naar werk, en dan zegt hij nog dat het wel meevalt wanneer er genoeg wind staat want dan verwaait de benzinestank.

F kwam foto's maken van de geraniums van de gemeente, maar die staan er door vorst en regen niet beter bij dan in het begin. De noot en de kastanje hebben bruine blaadjes door de vorst, weer geen noten dit jaar, en de kerstbomen aan de overkant hebben la rouille, ze zien er zielig uit maar misschien komt het nog goed, net als vorige keer.

Het is een goed bremjaar, de bloei loopt nu wel op zijn eind. De pioenrozen gaan open, zoals altijd tergend langzaam, en zoals altijd regent het als het eindelijk zo ver is.

Na mijn gemopper over droogte en zelfs nachtvorst, vorige week, had ik eigenlijk een update moeten plaatsen, want inmiddels hebben we dinsdag overdag en 's nachts een prachtige hoeveelheid regen gehad, niet alles tegelijk in één klap zodat alles meteen weer wegspoelt maar netjes verdeeld over de periode.

Maar ja, geen tijd voor updates. We raakten in de schoonmaakmodus, het weekend dat we eigenlijk naar Nederland zouden gaan maakten we het huis schoon, woensdag regende het ook nog en dat betekende dan eindelijk de min of meer jaarlijkse schoonmaak van de sellerie en de boxen. Als het regent namelijk kunnen de paarden de wei in, ongestoord door knaasjes, in plaats van onder het boxendak rond te hangen en ons bij het werk in de weg te lopen.

R veegde de spinnewebben en het stof van de wanden en het plafond in alle boxen, in de sellerie toen die leeg was en boven de betonplaat met de stoffer. Vorige keer met de compressor ging het sneller, want we waren er deze keer uiteindelijk de hele dag druk mee en donderdag was er nog nawerk, terwijl we toch niet meer spullen hebben en Justine ook weer een handje kwam helpen.

Maar goed, dan heb je ook wat. Geen spinneweb meer te zien en al het materiaal schoon en gesorteerd in kratten (tegen het stof), met etiketten (!) zodat we weten wat erin zit. Zo ben ik nu eenmaal.

Wat we nog niet eerder gedaan hadden, was het groen geworden windbreekgaas afspuiten met de hogedrukspuit. Zou dat gaan? Proberen maar. De binnenkant werd mooi schoon, maar aan de buitenkant zag ik nog ergens een groen plekje. R toog naar buiten met de spuit en even later riep hij dat ik even moest komen kijken of het dan nu goed was. En?

Lief hè.

Het verschil voor/na is het werk waard. Geen algen meer, je kunt er nu weer goed doorheen kijken. De schermen voor het tractorschuurtje gaan we ook nog doen, maar niet meteen anders vallen we om van vermoeidheid. En het hooischuurtje moet wachten tot de vier zwaluwen naar Afrika zijn vertrokken. In het najaar, als alle knaasjes op zijn. Met ingang van vandaag is het opeens weer hoogzomer, 28°. Ach, was het maar vast weer oktober.

Nou zeg. Volgens de meteo zou het vandaag een extra frisse dag worden, 12° en zwaar bewolkt, ha fijn. Pfff. Het was gewoon precies zo'n dag als alle voorgaande, wolken, fel zonlicht en droog, 17°. Er wordt ook steeds regen voorspeld maar dat geloven we allang niet meer. Vandaag verplaatsten we de paaltjes in het ruïneveld maar weer tien meter, nu moet dat al elke drie dagen. Het gras groeit geen milimeter. We zitten nu in week vijf zonder regen, na één week in april met wat buien, en daarvoor ook weer vijf weken complete droogte. Het nieuwe normaal.

Maar nachtvorst op 23 mei, is dat soms ook normaal. Dacht het niet. De basilicum buiten bevroor, maar dat is het ergste niet. De nieuwe zachte blaadjes van de notenboom zijn ook bevroren, het uiteinde van elke tak hangt er zwart bij. Het ziet er treurig uit. En de prille nootjes die we al goed konden zien zitten, en het zijn er veel, we verheugden ons al op een mooie oogst in september, zijn die soms ook bevroren? We weten het nog niet.

Ook vloog er een zwaluw tegen het raam. Ik redde hem heldhaftig van de katten en toen hij een poosje in het daarvoor bestemde kartonnen doosje had gezeten om bij te komen, vloog hij weg, maar hoe hij er nu aan toe is, weten we niet. En er zijn er al zo weinig, we hebben zwaluwen en vleermuizen nodig om de knaasjes op te eten. Die zijn er in grote aantallen.

Kortom. Grmbbll grrrmbmbbll.

Ter opvrolijking dan maar een foto van Océ in haar ton. Ze heeft diverse riante slaapplekken maar sinds kort zit ze het liefst in de ton waar we de hele winter de rumex en andere harde stelen uit het hooi deponeerden. Zacht is anders, maar als ons prinsesje graag op de erwt wil slapen, kunnen wij natuurlijk alleen maar deemoedig buigen.

Het mooiste boeket komt altijd gewoon uit de berm langs het weiland, daar kan geen bespoten vertroeteld en in cellofaan verpakt snijbloemenboeket tegenop.

We wandelden naar de Notre Dame om het bord te bekijken dat aankondigt dat de weg naar Chiny met ingang van maandag is afgesloten. Naast de H. Maagd stond al een indrukwekkende freesmachine op rupsbanden geparkeerd, met een woest everzwijn als logo op de flank. Er stond niet bij tot wanneer de werkzaamheden gaan duren, misschien maar beter ook anders is het zo ontmoedigend.

Bij de antenne voor de nooddiensten staat sinds de stroomonderbreking van afgelopen week een aggregaat te draaien. Men neemt blijkbaar geen risico. Zeven uur lang geen spanning, dat was voorzover wij weten een record. Gisteren toen ik wilde gaan koken, maakte R me bang met een nieuwe storing, maar die was na een kwartiertje weer verholpen.

Verder was ik vergeten te noteren dat buren vorige week een robotgrasmaaier hebben geïnstalleerd. In het begin vonden de paarden het fascinerend. Het is twee tuinen en een veld verder dan hun wei, maar iets dat 's nachts langzaam en zoemend ronddrentelt en ze met twee felle ogen aankijkt, is een Eng Ding. Twee nachten hebben ze het nauwlettend in de gaten gehouden. Intussen zijn ze tot de conclusie gekomen dat het weliswaar een Eng Ding is, maar dat het niet dichtbij durft te komen nu zij met zijn vieren zijn.

Vrijdag verplaatsten we de paaltjes in het ruïneveld weer tien meter, dat komt neer op elke vier dagen. Het land is gort- en gortdroog. In het bos staat gras genoeg, we namen Titan en Harissa mee voor drie kwartier lekker knabbelen, en binnenkort zijn de andere twee aan de beurt.

Ik vergat nog vast te leggen dat op dinsdag-geluksdag de geraniums en een zak potgrond werden gebracht die door de gemeente aan ons bewoners beschikbaar zijn gesteld om de straat op te fleuren. Slechts goed voor twee potten bij de carport maar het inspireert, dus op woensdag haastte ik mij naar het tuinbedrijf voor meer potgrond en genoeg rode geraniums voor nog twee. Ik maak foto's zodat we over een paar weken kunnen zien hoe hard alles gegroeid is, of niet.

Verder nog witte en roze geraniums voor de twee aardewerken potten bij het roundpenterrasje, waarvan ik nu eindelijk onthouden had dat daar lichte kleuren nodig zijn anders vallen ze niet op onder de eiken, en wat fuchsia's voor het terras. Huishoudelijke genoegens voor het zomerseizoen.

Meer duurzaam bracht ik vijf conifeertjes mee die ik al eerder had uitgezocht, twee dwergdennetjes om de reuzengraspollen te vervangen die te dicht tegen de achtergevel groeiden, en twee parasoldennetjes voor bij het terras, nog klein en zonder parasolvorm maar dat groeit vanzelf, plus een geel conifeertje waarvan de ene website zegt dat het drie, de andere dat het dertig meter hoog kan worden. We gaan het zien, of niet, want het is een trage groeier, daar zijn die sites het over eens.

Wat in elk geval nu zeker is: om de dag willen ze allemaal een gieter water hebben en de geraniums elke dag zolang het zo kurkdroog blijft met stevige wind. Als je door het ruïneveld loopt, knerpt het dorre gras je onder de voeten. Vanavond verplaatsen we alweer de paaltjes tien meter, anders hebben de paarden niet te eten en het blijft nog minstens tien dagen zo. Zorgelijk, zorgelijk.

Dinsdag was een echte geluksdag. Normaal is er al geen reden tot mopperen, maar dinsdag viel er van alles extra mee. We moesten naar Luxemburg om de paspoorten te verlengen, en ik som even op:

Er waren files aangekondigd maar die bleven uit. Bij de ambassade was een parkeerplaats vrij pal voor de deur. Midden in de stad! Bij de fotograaf waren we meteen aan de beurt en de pasfoto's gaven een realistisch beeld (in tegenstelling tot de boeventronies uit de automaat, vorig jaar, voor de Belgische identiteitskaart waar ik nu nog negen jaar aan vastzit). In plaats van een openbaar toilet voor een euro gingen we heel slim even in het nabijgelegen ziekenhuis, schoon en gratis. Al onze aanvraagpaperassen bleken in orde. Op de terugweg konden we tanken in de stad en daarna reden we rechtstreeks naar huis, ook weer zonder file.

En thuis hopte een haas over het gazon. Hazen zien we zelden, en zo vlak bij huis nooit eerder. Zondag hadden we ook al vijf reeën gezien in het veld achter de omheining.

En tot slot maakten we 's middags een ommetje door de crossbaan en ziedaar: lelietjes van dalen, een heel veldje. Zomaar tussen de bramen en ander struikgewas opgekomen. Nou, dat noem ik geluk.

Zondagmiddag waren we uitgenodigd bij Justine thuis. Pizza eten, gezellig. Even vragen, met hoeveel zijn we dan, Justine? Nou, vriend C en zijn ouders, wij twee, en haar eigen ouders natuurlijk. Wij kunnen tellen, athans R: dus acht personen.

Welnu. Uiteindelijk zaten we met zijn vijftienen aan lange tafels onder het afdak, plaats zat daar, oma erbij, broer H en zijn vriendin, twee broers van S en nog twee nichtjes, bises alom. En niet alleen was er pizza, handgevormd en gevarieerd belegd en gebakken in de professioneel gemetselde en geroutineerd gestookte oven, maar tegen het eind van de middag werden er wafels gebakken, geserveerd met slagroom, aardbeien en banaan. Voor het geval er te weinig zou zijn, werden er nog een paar taarten gehaald. Er waren wat wafels over en we kregen er vier mee naar huis. Er was muziek en R en ik maakten een dansje op het terras, wat een paar anderen inspireerde. Als klapstuk kreeg ik een tasje met diverse chocoladeversnaperingen mee omdat ik jarig was geweest. Om 19 uur waren we weer thuis. Pfoe.

Voor hun is dat niet zo heel bijzonder. Hun grote familie woont bijna allemaal vlakbij en heel wat zondagmiddagen worden zo doorgebracht, met lekker eten en gezelligheid. Ze hebben er de ruimte voor ingericht, er is altijd wel iemand jarig of geslaagd of men heeft zomaar zin in gezelschap. Genoeglijk en informeel.

Ik kan dat niet. Ik ben niet echt sociaal en na zo'n dag moet ik uitgebreid bijkomen. Rust. Ik zou ze een keer terug willen vragen, en dat kan best met wat improvisatie qua zitplaatsen, borden en bestek en zo, maar daar moet ik heel wat voor overwinnen. De vorige keer dat we hier iets organiseerden was in 2013. Verjaardagen vieren we eigenlijk altijd gewoon met zijn tweetjes. Het is hier iedere dag fijn.

Hm, misschien toch eens over nadenken. Maar ik beloof niks.

In een klap is het geworden wat ik fatsoenlijk voorjaarsweer noem, namelijk fris (12° in plaats van de belachelijke 28° tot gistermiddag) en zonnig. De paarden hoeven niet de hele dag onder het boxendak te staan of in de wei met hun oren te klapperen en staart te zwaaien tegen de vliegen en knaasjes. De staarten waaien in de straffe noorderbries en het gras is een beetje gegroeid door de regenbuitjes van gistermiddag en -avond.

We maakten een fijn verjaardagsritje, voor het eerst met Harissa en HiRise samen, precies tijdens het middagbuitje. We werden nat maar dat was geheel niet storend. HiRise kon Harissa's kruissnelheid in stap niet steeds bijhouden en moest herhaaldelijk inhaaldrafjes uitvoeren. Aan het eind van de middag kreeg Justine in de roundpen instructie van R voor sporengebruik en rijden met de rijring. Ze brachten het er uitstekend van af.

Kortom, iedereen is content.

Alwéér wennen, en dat terwijl ik nog niet eens gewend was aan mijn vorige leeftijd: 70 klinkt zo oud. Dat is het natuurlijk ook, maar ik ben nog geregeld verbaasd dat ik het ben.

Of liever wás. Want we zijn alweer een jaar verder: nu ben ik 71 geworden.

Nou, verder maar weer. Om het te vieren is er appeltaart, gebakken door oma, dat wil zeggen: mijzelf.