Zaag zaag zaag zaag, en dan nu het volgende beukje.

Meanwhile, in een veld hier ver vandaan, o nee op een afstand van maximaal zeven meter, hield een kudde schrikachtige paarden, o nee deze onverstoorbare types, de gang van zaken angstig in de gaten, o nee men snurkte ongeïnteresseerd verder. Van een mooie voorjaarsdag moet je profiteren, het kan zo weer voorbij zijn.

Alleen in de after party, daar hadden ze wel zin in.

Wat hebben ze toch een moeilijk leven, onze helden.

Zondag hadden we een dag vol socializing, we zijn dat niet meer gewend. Eerst kwam Olivier met J en L in de auto, hij bracht het vernuftige tractoronderdeel mee en we bespraken van alles bij het hek, en 's middags maakten we de eerste voorjaarsrit met K en V over 13 km door het bos richting Straimont (aantal natuurliefhebbers onderweg: 1 wandelaar), met na afloop soep en brood op het terras. J was gaan rijden bij Les Epioux en daar barstte het van de wandelaars en fietsers, mensen kiezen blijkbaar altijd voor de bekende plekken. Dat vinden wij prima.

Met ingang van maandag hebben we een programma en dat voeren we uit. Ontbijt, paarden hooi geven, koffie op het roundpenterrasje met Océ op schoot (Nero kwam even voorbij maar die had het te druk om erbij te komen zitten). De sneeuwklokjes zijn open, vogels fluiten en buizerds scheren hun rondjes.

Na de koffie en voor de lunch is het een kwestie van de top uit drie beukjes zagen, dat wil zeggen R zaagt en ik trek met het touw de kruin de gewenste kant op. Dat ging gesmeerd, morgen hetzelfde programma, volgende beukjes.

En na de lunch werkte R met Kir in de roundpen, nieuw onderdeel: achterwaards gaan onder het zadel. Ze had het al vlug door, en wordt vervolgd.

Aan de overkant op de helling langs de Rue des combattants zaagden bosbouwers de hele dag door de overgebleven sparren om, die gaan morgen waarschijnlijk ook gewoon verder tot het klaar is.

Het leven gaat verder. Zodra de kou voorbij was begonnen grote vluchten kraanvogels over te trekken, het groegroegroe-geroep gaat de hele dag door.

De sneeuwklokjes doen hun best.

Het huis is weer schoon, de schapenvacht werd in elk geval schoner in de tobbe en ik schrobde het groen van het terras, terwijl R bij de tractorman een vernuftig stukje laswerk voor de tractorbar besprak zodat we komende week mest kunnen gaan uitrijden in het ruïneveld. We bekeken welke bomen in de voortuin we gaan omzagen.

Dat komt ervan, van dat voorjaarsachtige weer.

Hij heeft een fijn, lang, afwisselend en interessant leven gehad, ons Ventje, en met ingang van vandaag is hij er niet meer.

We missen hem.

Bijna de hele week die gure oostenwind maakte dat we heel weinig buiten konden doen. Met temperaturen van -10° of lager 's nachts en -4° overdag blijft de grond keihard bevroren, de paarden hobbelen wat rond over de kluiten en blijven de hele dag in de beschutting van het bosje staan, achter het schuurtje van Sandra. Dikke ijsplaten in de paardendrinkbak. Bij de boxen moet de schraper eraan te pas komen om de vijgen van de betonplaat te bikken, het hooi waait de goot in en ik voorzie Océ, Nero en de vogeltjes meerdere keren per dag van vers drinkwater. Eindelijk zijn er wat mezen vinken, roodborstjes en merels die op ons voer afkomen.

Kortom, het is ijs- en ijskoud. En wat dacht Harissa: 'laat ik eens hengstig worden, als ik dat nu doe, zal dat volgend jaar mooi een januariveulen opleveren'. Mooi niet, dame, daar doen wij niets op uit. Wacht maar rustig tot april, dan zullen we eens zien.

We maakten dik ingepakt een klein wandelingetje in het bos en kwamen een buurvrouw tegen met haar eeuwig hijgende bijzettafeltje aan de lijn. Het is een Franse buldog, die waggelend door het leven moet omdat mensen zoiets 'zo'n leuk ras' vinden. Maar vriendelijk is hij wel. We praatten wat. Of wij een vaccin gingen halen? Jazeker, natuurlijk. Nou, zij niet, je wist niet wat erin zat en destijds met die softenon was het toch ook helemaal fout gegaan. Uiteraard laten we ons niet beïnvloeden door dat soort kletspraat, en zij waarschijnlijk ook niet door ons. Maar vriendelijk is ze wel.

De rest van de tijd zit ik op de bank met Het Ventje, een boek over wetenschap, een breiwerkje (restjesdasje weer) en ik kijk naar de vogeltjes op het vogelvoerplankje. Een echte bejaarde.

Wel een die zes keer per dag de -25° gevoelstemperatuur trotseert om de mestschep te hanteren en de paarden bemoedigend toe te spreken. Dat dan weer wel.

Hoera, alweer een update over mijn haar, welja, toemaar. Maar het is dan ook wel een mijlpaal, ik zeg zelfs: een point of no return.

Ik vond het wel mooi hoor, als het goed zat, maar het was zo vreselijk onpraktisch. Opgestoken haar met kammen is toch meer geschikt voor dames, en niet zozeer voor iemand die zes keer per dag een fleece over haar hoofd trekt, een pet op moet of een buitenrit gaat maken met een helm op. Kortom, iemand zoals ik.

Dus het is eraf. Knipknipknip, scheerscheer, veegveeg, weg.

Nog geen foto, maar dat hoeft ook niet want ik zie er nu net zo uit als altijd.

'En, I van I+R, hoe voelt dat?'

Dat voelt goed. Het voelt als een bevrijding.

Bezige bijen bij buien. Gisteren was het toch een tijdlang droog. Met resultaat.

De brem teruggesnoeid die over ons achter-uitrijpad hing, en nog veel meer brem bij de greppel. In de crossbaan hebben de paarden alle bremstruiken waar ze bij konden van bast ontdaan, die brem zal het niet overleven maar er komt altijd weer nieuwe op.

De houtstapel achter het tractorschuurtje in orde gebracht.

Een pallet onder dak gezet om te drogen, om er straks weer aanmaakhoutjes van te maken. Nu we steeds hout stoken gaan die aanmaakhoutjes hard.

De trailer ontdaan van vochtig zaagsel, en een kruiwagen vol nat beukenblad achter de sellerie vandaan gehaald, zodat het daar niet steeds vochtig blijft.

Kortom, nijver als bijtjes.

Binnen brachten we de regendinsdag door met iets dat we ook wel zes jaar eerder hadden kunnen doen: het beschot van de trap in de hal witverven. De schilders destijds noemden dat trapbeschot een 'Architektenlücke', en daarom was het ook nog niet gebeurd: je kunt er bijna niet bij. Maar met kunst- en vliegwerk, R's precisie en een verlengde kwast en roller is het gelukt.

En nu de verfbus toch open was, liepen we woensdag, toen het nog veel harder regende, alle plekjes in huis met kleine beschadigingen na, zelfs enkele vuile plekken in de garage werden weer wit. Het huis lijkt nu wel helemaal nieuw.

Als dat geen nuttig gebruik van een paar regendagen is. Maar morgen wordt het droog, hèhè, onze kans om een mooie modderige buitenrit te maken.

Buiten is alles weer groen, de Vierre is ver buiten haar oevers getreden maar we vinden dat onderhand heel normaal in januari, de beekjes stromen over en de bosarbeiders zagen voort, ook als het regent.

Wat deden we de afgelopen week ook alweer. Niet veel, dacht ik, want het regende. O toch, R verving de disks in de NAS, wat allerlei langdurig deskundig gedoe met zich meebracht, en maakte de VMC schoon (het ventilatiesysteem). Ik wist niet eens hoe de VMC er van binnen uitzag, dat hij eens in de vijf jaar moest worden schoongemaakt en hoe dan, laat staan dat ik een NAS-disk kan vervangen. Toen alles klaar was en goed werkte, zorgde hij nog dat ik met mijn tablet op de NAS kan kijken. Ik durf mij niet voor te stellen hoe ik eraan toe zou zijn als R er niet was, of opeens in staking ging. Ik kon mij dan waarschijnlijk het beste terugtrekken in een hut van takken en bladeren zonder contact met de buitenwereld. In elk geval zonder NAS.

Terwijl dat alles gaande was, bakte ik gevulde koeken en zoomde een groot aantal lakentjes voor Het Ventje, zodat ze geregeld in de was kunnen. Hij eet gretig maar blijft zo mager als een toastrekje, alleen botjes en werveltjes, en zijn mond wordt geleidelijk aan alleen maar erger. Hij smakt er flink op los maar er valt geregeld een brokje terug in of naast het voerbakje. Het is zijn ouwe dag, heel lang zal het wel niet meer duren. Dat dachten we vorig jaar ook al eens, maar eens zal er toch een eind aan komen.

Verder maakten we wat plannetjes voor kleine reparaties in huis voor de komende regenweek. Een mens moet toch wat. Morgen is het alweer februari.

Gisteren wandelden we naar de Vierre om naar het hoogwater te kijken. We maakten daar geen foto's, die zouden toch maar hetzelfde zijn als die van vorig jaar. Maar ik kan wel laten zien dat het waterpeil in de beekjes die op de Vierre uitkomen weer helemaal in orde is gekomen.

We hebben nu zelfs een echt watervalletje.

En er staat zoals dat hoort een schaaldiertje bij.

Een echte opruimweek. R reorganiseerde de administratie en verzamelde alle paperassen betreffende het huis in één ordner, we gooiden stapels oude ziektekostendeclaraties, brieven en zelfs lagereschoolrapporten in het oudpapier, want waarom zou je ze bewaren.

We ontdeden het huis van stof kattehaar hooi pluizen modder en dorre blaadjes, die zich op een of andere manier altijd weer in een paar dagen verzamelen, ook al zijn wij opgeruimde types en komt er momenteel helemaal niemand van buitenaf in huis die hier rommel zou kunnen veroorzaken, maar zo is het leven.

De auto heeft een nieuwe accu en staat weer in de carport, ik dweilde de garage uit en we zijn blij met al die lege schone ruimte.

Ik waste al Het Ventje z'n bekliederde dekentjes zodat hij weer vooruit kan.

Op het landje van Pierre kwam een hijskraantje de stammetjes opstapelen en een Mannetje kettingzaagde de allerdikste stammen in transporteerbare stukken. Nog niet alles is weg maar het schiet op. De gebruikelijke bende van houtafval en stukken schors blijft achter, we zijn benieuwd wie dat gaat opruimen.

Tussendoor maakten we een ritje waarbij Kir voortdurend links en rechts moest rondkijken omdat alles er met sneeuw anders uitzag dan de vorige keer toen ze buiten was. Best vermoeiend, dat geslinger, maar het was een mooie rit.

Vanochtend was na twee nachten harde wind en veel regen alles weer groen, op een paar opgeschoven sneeuwhopen na. Terwijl R weg was om hooi te halen, brak ik de rommelige dijk af nu die ontdooid was, harkte het oude hooi uit het schuurtje, schepte modder en mest terug het weiland in en harkte het pad aan, waarna R er bij het insteken van het hooikarretje met de autobanden een fraai zigzagpatroon op aanbracht.

En nu sneeuwt het weer volop, fijne verse schone sneeuw, zodat de paarden er lekker in kunnen liggen soezen. Een fris begin.