Suxy in oude ansichten: onze buren. Een château als buurhuis, klasse. Straalt ook een beetje op ons gewone lui af, ook al liggen er tussen het buurkasteel en wij een paar weilanden. Zoiets haalt de buurt aanzienlijk op. Tenminste dat deed het in 1907, maar toen stonden er aan het landweggetje nog geen huizen dus dat effect ging verloren. Vanaf de toren had men een prachtig uitzicht over het dal en de wijde omgeving, men zegt dat je bij helder weer zelfs Arlon kon zien.

Dat kan niemand meer checken want in 2020 is het alleen nog een kwestie van de tand des tijds. Onderhoud zo nu en dan maakt wel wat verschil. Toen wij voor het eerst in Suxy kwamen tien jaar geleden zag het er al compleet vervallen uit. Daarna is de toren ingestort, het dak is zo goed als verdwenen en geleidelijk aan vallen er raampjes en gebint naar beneden. Weer en wind kunnen vrij naar binnen.

Vrijdag inspecteerden we het perceel waar het gekapte hout vandaan komt. Het werk daar is maar half af, er zijn een paar eigenaardige toefjes bomen blijven staan, rechts een stuk of 30, links een paar honderd. De eigenaar heeft de bosarbeiders gezegd dat ze wel kunnen ophouden, omdat het hout toch niets opbrengt, maar volgens de mannen zijn de resterende bomen ook allemaal door de schorskevers aangetast en gaan die ook op korte termijn dood. Inderdaad zag R van de week daar al een onnoemelijk aantal kevertjes rondkrioelen en daarna zagen we ze bij ons ook overal rondvliegen. Te denken dat die beestjes met hun minuscule mondjes die veertig meter hoge bomen binnen een week of twee zo kunnen ondermijnen dat ze doodgaan.

Decoratief is het wel. Alien messages. De botanische naam van scolytes is dan ook Ips typographe.