Maar wat voorafging! Het project zelf is al veel eerder begonnen. Ongeveer in mei. Het eerste serendipslogje waar wat in doorschemert is van 30 mei 2010. Dat was toen we bespraken wat we na ons pensioen dan wel zouden gaan doen. Thuis alles netjes aan kant houden, geraniums, het plan-Bz. Dat was de datum dat R tijdens het brainstormen opeens het woord 'boerderijtje' in de mond nam, waarna ik hem perplex aankeek. Jij? Een boerderijtje? Nu ja, geen boerderijtje dan, maar wel een eigen erf. Een huis met grond eromheen waar we onze eigen paarden kunnen houden, die altijd dicht in de buurt zijn.

Daar viel mee te werken, met dat idee. Er volgde een maand of twee vlijtig zoeken op internet. In Luxemburg eerst, maar daar was geen betaalbare grond te koop. Daarna in Frankrijk. Het eerste huis stond in Gorze, op het prachtige platteland achter Metz, via een advertentie in het raam van een makelaar in Metz waar we toevallig langsliepen, echte serendipity. Met een mooi aangelegde tuin, stenen paardenboxen en een nette rijbak, maar een treurigstemmend huis, en zonder weiland. Toen het huisje in Preisch tegenover het kasteel, waar we veel ideeën hebben opgedaan, onder andere keurige houten boxen met een afdak ertussen. Ernaast woonde ma Flodder, die zo te zien in roestige auto's handelde, zeker om tegenwicht te bieden aan de kasteelomgeving. Geen weiland daar, en we waren toen ook nog niet aan beslissen toe. In die hele omtrek liep je trouwens altijd wel ergens tegen Cattenom aan, dat was dus niet zo gunstig.

Vervolgens zochten we in België. Heel leerzaam, we hadden nog nooit zoveel van België gezien. Vlaanderen was te volgebouwd, Brussel te duur, de Ardennen te rotsachtig en te toeristisch en Henegouwen te deprimerend. Goed dat we al halftijds werkten, anders zouden we voor al deze expedities geen tijd hebben gehad. Uiteindelijk bleek de Gaume, in de Belgische provincie Luxemburg, het beste: veel bos, mooi glooiend, maar niet zo dat je telkens met je paard van de rotsen stort.

Aan het eind van de zoektocht bleek dat er twee soorten objecten waren: bouwvallige boerderijtjes ('gerestaureerd met veel charme', dat wil zeggen smeedijzeren krullen) met of zonder veel grond, en nieuwbouw, altijd aan een doorgaande weg, eventueel met een restant weiland in andermans achtertuin en in elk geval met te weinig grond om mee te beginnen.

Toen begon R over zelf bouwen. Ik had daar nooit aan gewild omdat je altijd hoort dat het zoveel tijd kost. Er viel wel met mij te praten over een houten huis, ik hou van houten huizen en de bouw gaat lekker snel. Nee, een houten huis mocht het niet worden, te veel onderhoud, nee zelfs geen houtskelet. Een degelijk huis, met vloeren die niet kraken.

Nou goed dan, bouwen. Een bestaand huis dat ons bevalt is niet te vinden, en we krijgen straks toch veel tijd? Misschien kunnen we een aannemer vinden die ons een huis neerzet dat hij al eens ergens gebouwd heeft, lekker makkelijk. Dus reden we weer door Belgisch Luxemburg, nu op zoek naar een bouwterrein met veel grond. Op internet staan die niet, daar vind je alleen lotissements, altijd aan een weg gelegen. Maar kijk, in Léglise, daar is ook grond te koop, aan een doodlopend weggetje. Zomaar toevallig gevonden bij het rondrijden. En dan was er nog opeens een advertentie van een collega die 4 ha aanbood in diezelfde gemeente. Die grond lag ook aan een doorgaande weg en stond ons niet erg aan, maar we moesten nu dan toch maar eens bij de gemeente gaan praten. Zo kwamen we op 8 augustus bij meneer H, die ons carto6 leerde googlen en aanraadde gewoon rond te kijken naar een plek die ons beviel en dan eens te bellen. Hoopgevend gesprek. Daarna hadden we een afspraak met meneer G van de gemeente Chiny. Op weg erheen nog even in Suxy rondkijken, dat is ook een mooi plaatsje.

Hier, zei R, dit weggetje rij ik ook nog even in, dat ziet er mooi uit. Kijk, een bordje in dat weiland, en wat staat erop?

Tja. Er staat niet dat er iets te koop is, alleen een totaal verbleekt telefoonnummer. Maar ook een totaal verbleekt telefoonnummer kun je nog best bellen. Met madame R? Dat stuk grond, waar uw bordje in staat, is dat te koop? Goh, dat stuk, och ja, dat is wel te koop ja, voor twee ton. Later bleek gelukkig dat zij nog in franken rekende. En haar broer dacht dat het zomerhuisje ernaast misschien ook wel te koop was. We reden er nog een keer langs. Bij het zomerhuis liep een meneertje met een hondje. Het hondje had ons gezien. Woewoewoewoew. Dag hondje, zo, heet jij Igór? Dag Igór. En dag meneertje, is uw zomerhuisje met grond niet toevallig te koop?

Och ja, dat is wel te koop ja ...