De afgelopen paar dagen was er weer van alles gaande. Woensdag sloot de huisarts de elleboogsaga af door de hechtingen te verwijderen. Klaar. R kan weer uit rijden gaan (dat had hij de zaterdag ervoor toch al gedaan).

's Middags kwam Maéva om Sana te laten beslaan, zodat Fred bij ons onder dak kon staan in plaats van op de Vallée de l'eau zonder elektriciteit. Na drie kwartier belde R hem maar eens, of hij nog ... 'Maar nee, dat is morgen ...'

Dus donderdag hetzelfde programma, en deze keer kwam hij wel. Sana is een rustig en braaf beestje. We maten haar nog op: ze oogt wel groot maar de schofthoogte was toch maar ongeveer 1,56m.

Vrijdag gingen Justine en Clara een bosrit maken, de allereerste keer zonder begeleiding. Ze zijn nu 18 dus het moet kunnen. Na instructie in de roundpen door Justine over teugelgebruik en beenhulpen vertrokken ze, met Kir en Titan. Alles is goed gegaan zeiden ze, en voor herhaling vatbaar.

Wij maakten van de gelegenheid gebruik om een eerste keer te oefenen met HiRise alleen thuis. R nam Harissa een half uur mee aan het halster het bos in en ik bleef thuis om een oogje in het zeil te houden. Ook dat experiment verliep goed, HiRise hinnikte wel een paar keer maar er was geen sprake van paniek.

Dat was bemoedigend, want zaterdag was afgesproken dat R met Titan, Justine met Kir en F met Harissa een rit van drie uur naar de Semois zouden maken, en dat ik dan op HiRise zou letten. Omdat we al een keer geoefend hadden, konden we dat met een gerust hart tegemoetzien. Hij stond al gauw weer met zijn neus in het gras, niet gestresst, af en toe riep hij eens. Hij was behoorlijk cool. Ik drentelde intussen rond en ruimde hier en daar wat op, wat aan het eind van de dag 18 000 stappen op de watch opleverde.

Zo'n 80% van de tijd liep hij rustig te grazen, maar na een uur of twee begon hij zich blijkbaar toch af te vragen hoe lang dit nog ging duren en hij rende een paar keer de crossbaan in om te zien of de anderen zich soms daar verstopten. Maar in paniek raakte hij niet.

Er was wat afleiding toen Goffinet met de grote tractor zijn veld kwam rollen en er een man met een hark heen en weer liep. Dat vond HiRise fascinerend, maar toen ik die kant uit begon te lopen, durfde hij best met me mee, in exact hetzelfde tempo als ik, keurig naast me. Hij heeft het goed gedaan, we hoeven niet over hem in te zitten als we in de toekomst met de andere drie uitrijden.

's Ochtends kwam een rallye door ons straatje met een groot aantal oldtimer deux-chevaux, daar trokken de paarden zich niets van aan, maar wel toen aan het eind van de middag Olivier langskwam met Cora, Kyra, Stracciatella, Kiwi en Sana, en vier meisjes, 15 km naar de Pont saint Nicolas.

's Avonds liepen we zo hoog mogelijk het ruïneveld in om naar de maansverduistering te kijken, maar we waren te vroeg, de maan was nog niet boven de heuvels uitgekomen.

Later zagen we hem toch nog, al weten we niet helemaal zeker of er niet eenvoudig een wolk half voor zat. Maar wat geeft het, de maan is mooi zolang we er maar samen naar kunnen kijken. En nu schijnt hij weer gewoon door de bomen, vol en wel.