Weer een week waarin er veel veranderde, natuurgewijs. De eiken werden groen, de pioenen groeien zonder te overdrijven iedere dag vijf centimeter en het weiland aan de overkant staat vol paardenbloemen. Het was en is zomers warm, eind april, met temperaturen die in juli thuishoren, tenminste dat was vroeger, toen het klimaat nog niet op hol was.

Zondag ging R mee als gids met Sunshine en vier ruiters naar de Semois. De bedoeling deze keer: tempo beheersen in draf en galop, 'we're going to move' riep Sun, maar na afloop vond R dat het tempo ongeveer gelijk was geweest aan ons eigen tempo op een normale buitenrit. Ik vond 16 km met zo'n groepje nog een beetje te ver gaan en maakte een wandeling (een 'klein rondje' met stokken) met P. Onze omgeving is extra mooi als je hem weer eens bekijkt door de ogen van iemand die hier niet eerder was.

Het nest in de schuilstal is verlaten zonder dat we te weten kwamen van welke vogel het was, bij gebrek aan een gerenommeerd vogelkenster. Het uitvliegen lijkt ons wel vroeg, maar ja, het klimaat. Er zijn twee zwaluwen die plannen hebben in het hooischuurtje, maar het ontbreekt aan modder om hun nest te metselen, het is alweer tien dagen droog. Ik giet af en toe een gieter water uit in het zand maar dat is zo weer opgedroogd. In de crossbaan vonden we een uitgekomen wit ei ter grootte van dat van een krielkip, maar die zijn hier niet. Een kerkuil legt witte eieren zegt wikipedia, maar de kerk staat wel een heel eind weg in het dorp.

En dan de mijlpaal van het jaar, in elk geval een van de belangrijkste: het einde van het hooivoeren. Half april was vroeger de streefdatum maar door de grote droogte is het twee weken later geworden. Zondag gingen de paarden voor het eerst het ruïneveld in voor een paar uur tot het donker werd, en gisteravond voerden we het laatste restant hooi in de ruif. Vanochtend was dat finaal op en nu is het weiland open, wel met stripbegrazing.

Er liggen nog drie ingepakte rollen hooi naast het tractorschuurtje als reserve voor droge tijden, als het gras niet groeit. We ruimden het hooischuurtje op, haalden de unster eraf en harkten rond de ruif het oude hooi weg. Het is een onwennig gevoel om niet vier keer per dag hooi uit te delen, de paarden hebben ons niet meer nodig voor hun eten. Nu staan ze wel een groot deel van de dag onder het boxendak vanwege de vliegen, die alweer in grote aantallen lastig komen doen. Er zijn ook knaasjes, maar nog niet enorm veel.

Nu weer op naar de volgende cyclus: over een week op zes zeven is het alweer hooitijd. Tenminste, als het klimaat een beetje normaal doet.