Er was een paard zoekgeraakt. Nee, onze drie stonden gewoon veilig in hun wei te doen wat ze altijd doen (eten). Wij zouden zoals gewoonlijk bij HiRise op bezoek gaan, maar dat ging niet door omdat Marie-Laure met een hond naar de dierenarts moest. Kan gebeuren. Dus hadden wij zomaar maandag 'vrij'. Lekker rustig, nieuws lezen, koffie, internet. Daar las ik op FB dat tijdens de rit van zondag (dezelfde route als R en Justine zaterdag hadden gedaan) een meisje van haar paard was gevallen, paard ervandoor het bos in en maandagochtend nog niet gevonden. Er werd een zoekactie op touw gezet en nu wij toevallig beschikbaar waren in plaats van onderweg naar Frankrijk, meldden wij ons daar.

Er waren om te beginnen een stuk of 12 vrijwilligers, waarvan twee stoere mountainbikers van onze leeftijd, een jonge vrouw met een baby, een woeste Friezenhoudster met een hond, wat jonge meisjes, plus het trillende espenblad aan wie het paard toebehoorde. Later kwamen er nog wat mountainbikers en blijkbaar waren er ook kajakkers aan het speuren langs de Semois. De gardes aux et forêts en de politie waren op de hoogte gebracht.

Zodoende gingen wij die ochtend in het bos van Les Epioux, dat heel groot is (> 1700 ha), op zoek naar een vos, waarschijnlijk met zadel en hoofdstel, waarvan onbekend was welke kant het dier op was gerend. Bovendien beweegt een paard normaal gesproken het hele etmaal door de omgeving en zijn er in het bos in deze tijd van het jaar overal gras en smakelijke blaadjes te vinden. Verder beginnen de varens aardig te verkleuren, met als overheersende tint de voskleur.

Het was de eerste keer dat wij aan zoiets meededen en er viel het een en ander op. Ten eerste hebben bijna alle aanwezigen een mening, en de meesten verkondigen die luid. Ten tweede zou het bij zo'n geïmproviseerde actie handig zijn als er iemand de leiding neemt, die de groepjes zoekers ietwat coördineert in zo'n groot terrein. Verder bleek het enorm praktisch dat R een kaartje had meegebracht van het gebied rond het verzamelpunt, anders is men zeer snel de weg kwijt op al die onbewegwijzerde bospaden. Daaraan had niemand anders gedacht (ik ook niet), maar het kwam goed van pas, ook later voor de man die met de thermische drone arriveerde.

Dat was een fenomeen dat we nog niet eerder hadden meegemaakt. Het apparaat kan op 200 meter boven de grond warmte detecteren, zelfs bij dicht bladerdak, heeft een autonomie van drie kwartier en kost zo'n 20 000€. Het maakt een enorme herrie als het overkomt, een soort reuzenbromvlieggeluid, en als het landt, doet het bladeren en stof opwaaien, net een helicopter in het klein. Ik noem maar wat gegevens. Een high tech dingetje, daar lag het niet aan dat het geen paard opleverde.

Het andere uiterste was de helderziende die beweerde dat ze het paard om drie uur 's nachts vanuit haar bed had opgespoord en het had weten te kalmeren terwijl het op de grond lag, en ze kon de plek ook goed aanwijzen. Dat was dan weer erg low tech, en het paard had kennelijk ook gedacht 'ik smeer hem anders loop ik straks die helderziende tegen het lijf'. Het vond deze onzin blijkbaar even genant als ik. In elk geval was het niet daar waar de helderziende had gezegd dat het was.

Na een poosje zou er ook nog iemand met een pendel komen, waarop R opmerkte 'het is toch wel een thermische pendel?', wat de dronepiloot aan het lachen maakte. Rond 2 uur vertrok de droneman en ook I+R gaven het op, 8 km lopen is voor mij wel zo'n beetje het maximum. 's Middags kwamen er nog twee mensen met paarden helpen zoeken, wat volgens mij de beste kans van slagen geeft want op soortgenoten komt een paard waarschijnlijk wel af.

Uiteindelijk is het dier tegen het eind van de dag gezond en wel gevonden op 10 meter afstand van het verzamelpunt. Daar heeft het niet de hele dag rondgehangen, dat is zeker, maar misschien is het op het geluid van al die activiteit afgekomen.

Eind goed al goed dus.