Vanochtend brachten we ons prinsje weg naar Frankrijk voor zijn vervolgopleiding. Afgelopen vrijdag en gisteren reden we voor het eerst een stukje hier in de buurt met hem in de trailer, en dat vond hij best spannend. Ik hield hem gezelschap voor bemoedigende woordjes en eventueel ingrijpen voor het geval van plotselinge paniek, maar dat laatste was gelukkig niet nodig. Vandaag was de rit een stuk langer (60km), waarvan tweederde over het verschrikkelijke wegdek van België. R rijdt natuurlijk zo glad mogelijk, met een paard in de trailer, maar al zijn het niet eens kasseien, er zitten zoveel barsten scheuren en stoplappen in het asfalt dat alles rammelt en schudt. In Frankrijk zijn de wegen merkbaar gladder. Alles bijeen heeft HiRise de rit goed doorstaan, wel bezweet maar hij heeft zich goed staande gehouden in bochten en met remmen en optrekken.

En nu is hij daar, voor twee tot drie maanden, afhankelijk van de vorderingen. De ontvangst was hartelijk, het zweet werd meteen afgespoeld, hij kreeg een ruime box met vers stro en buurpaarden, en de hele ambiance is stukken beter dan destijds met Harissa, die goed les kreeg, maar aan de stallen daar denken we liever niet terug.

Maar HiRise is in goede handen. Vandaag mag hij acclimatiseren en morgen begint het werk. Volgende week gaan we hem voor het eerst opzoeken.

Een foto van onderweg zat er niet in, deze is van een van zijn laatste verrichtingen in de roundpen thuis.

Toen we thuiskwamen met de lege trailer hinnikten de anderen, maar er kwam geen antwoord. We missen hem, drie paarden in de wei is echt weinig. We moeten er allemaal aan wennen, zelfs Nero, die opeens niet meer achterna wordt gezeten door die grote zwarte belhamel waar hij toch niet bang voor is.