Er was eens een jachthuis. Bosrijke omgeving, landelijke sfeer, trapgevels, uitkijktoren, muurankers die vermeldden '1900', uitzicht over de wijde omgeving.

Daar moet de familie 124 jaar geleden trots naast hebben gestaan. Kijk eens hoe mooi het geworden is.

En inderdaad. Maar ja. Als er de afgelopen 60 jaar onderhoud aan was besteed, was hij nu niet gereduceerd tot een troosteloze stapel stenen en balken.

Een overzichtje (recente geschiedenis).

In 2012 stond de toren nog overeind, al was het daarbinnen wel tochtig.

In 2014 was hij opeens weg. Ingestort.

De jaren erna was dit altijd ons uitzicht in de verte.

Nog steeds in de familie, maar blijkbaar wist de volgende generatie nu echt niet meer wat ze moesten aanvangen met deze onbewoonbare hoop. Afbreken!

Verbazend, linksonder bestonden de muren nog uit gestapelde natuursteen. Misschien wel een overblijfsel van een ouder gebouwtje dat op die plek stond.

Het werk werd uitgevoerd door de meneer van wie wij onze ruif hebben overgenomen. In twee dagen was het bekeken. Broembroembroem, kleine graafmachine, grote graafmachine, duwtje, en daar lag het edele bouwwerk.

Er was eens ...

Ons uitzicht is er nog een beetje natuurlijker door geworden. Wij mogen niet mopperen.