Het was een beetje rare week, met de maandag die een zondag leek, R weg naar Nederland en dinsdag terug, donderdagse frieten in plaats van woensdagse en welke dag is het dus eigenlijk vandaag. Helemaal in de war, je hebt van die weken.

Ook verwarrend bleken de verkiezingen. We willen natuurlijk stemmen voor het Europese Parlement, ik had wel gelezen dat niet-Belgische ingezetenen zich als kiesgerechtigde moeten registreren, maar dat had nog tijd. En toen plotseling was de einddatum daarvoor verstreken. Niet opgelet, wat suf. Hoe moeten we nu tegenwicht bieden aan de alom heersende verrechtsing. Volgende keer beter opletten. Maar gisteren lagen opeens onze stemoproepkaarten in de brievenbus. Blijkt dat één keer registreren voldoende is, en dat hadden we natuurlijk jaren geleden al gedaan. Gevolg is wel dat we ons alsnog in de stemwijzers en partijcoalities moeten verdiepen, wat voor België niet meevalt.

Intussen mogen we niet mopperen over het weer. Droge dagen zijn er niet, maar tot nu toe drijven de echte wolkbreuken ons dorp links en rechts voorbij, geen wateroverlast. Integendeel zorgt de afwisseling van regen en zon voor uitbundige plantengroei. Ruïnevelddraad om de vier dagen 10 meter achteruit, de paarden hebben de uitrit bij de mesthoop en toerit naar het hek netjes afgegraasd, en R slaagde er tussen de buien door in het gazongras te maaien, ook de bermen en om de roundpen. Het wordt nu wel tijd om onder de omheiningen te strimmen, ook daar groeit alles weelderig. Een nadeel van al dat hemelwater is dat mijn petunia's elke dag weer een plens krijgen, de plantjes doen het goed maar de bloemen verpieteren. Ook kan het werk aan het terras en de gevel niet beginnen, en het bedrijf waagt zich met al deze wisselvalligheid ook niet aan een prognose.

Iets anders. Van een ruitervriendin kreeg ik onverwacht een verlaat verjaardagsboeket. Ontzettend lief, zij is altijd zo zorgzaam. Anjers, duizendschoon, bijzondere rozen, een zuidafrikaanse poederkwast, wat groen. Ik was heel blij met het gebaar en heb haar natuurlijk ook welgemeend bedankt. Zo aardig.

Maar eigenlijk, hè, eigenlijk houd ik niet meer van dit soort bloemen.

Na tien dagen is er dit van over.

Daar is een onnoemelijke hoop opkweek, vertroeteling, pesticiden en onkruidverdelging, CO2, Russisch gas, kunstmest, wegtransport, winkelverwarming, werkgelegenheid, salarisadministratie, en cellofaanverpakkingsfabricage aan besteed, en na afloop nog de afvalverwerking van al die materialen. De bloemen zelf kunnen dan wel op de composthoop.

En dat terwijl er ook gewoon margrieten langs de weg staan. Inheems, gratis en zonder al die collateral damage. Zelf geplukt.

Zo. Ik zet ze op de kachel. Die is toch al weken niet aan geweest.