Vanwege steeds maar druilerig weer, namen we HiRise en Harissa mee het bos in. De paarden poetsen is onmogelijk, je zou alleen de modder er verder in wrijven, maar in het bos grazen aan het halster kan altijd. Na een tijdje liet ik Harissa haar gang gaan, ervan uitgaande dat ze niet de benen zou nemen maar bij HiRise en ons in de buurt blijven. Een beetje een gok is dat wel, maar het ging ook deze keer goed. Het is gewoon fijner tussen de takken door scharrelen zonder dat je aan een touw vastzit met aan het andere eind een mens.

Achter het huis loopt een breed spoor dat we altijd 'het groene pad' noemen. Maar nu de bosmachines daar hele dikke stammen hebben uitgesleept, is er niets groens meer aan. Bagger.

Als straks het werk klaar is, zullen ze het pad wel wat egaliseren, maar voor het weer helemaal groen is zijn we maanden verder. Niettemin blijven wij het gewoon het groene pad noemen. Zolang wij maar weten waar het over gaat.