De beide kerstdagen zijn voorbij, maar de boom staat natuurlijk nog wel. Een kleine dit jaar, dat is weleens anders geweest, maar deze was veel gemakkelijker te zagen, naar huis te dragen en te versieren.

Met de logees is het een kwestie van lezen, praten en lekker eten, goed brood bijvoorbeeld, dat zij op zijn waarde weten te schatten. Buitjes, motregen, af en toe een straaltje zon.

Serene rust, tenminste nu. Gisteren zorgden Titan en Kir voor avontuur tijdens een bosritje, toen er opeens een wasbeertje in een boom sprong. Eng beest! Kir schrok zich een hoedje, Titan dus ook, zo gaat dat, en ze galoppeerden er als een speer vandoor. Onze ruiters bleven in het zadel, maar met moeite. Dit was waarschijnlijk het eerste wasbeertje dat de paarden ooit zagen, maar hoe dan ook is elk plotseling ritselend geluid een reden om snel de vlucht te nemen. Je kunt tenslotte altijd nog van een afstandje gaan staan kijken of het écht gevaarlijk was.

Nu maar weer eens even naar buiten, Harissa ontdoen van de korst modder die ze altijd weet te verzamelen. Jammer dat de paardenbenen niet schoon en zeker niet droog te houden zijn. Die bagger rond de ruif droogt de hele winter niet meer, tenzij het nog eens gaat vriezen.