Kijk, ik vond toch een foto, eentje uit 2013, waarop het strookje weiland te zien is, zelfs met drie paarden erin en een draadje ervoor. Tien jaar geleden, niet alles is meer precies zo, maar het geeft toch beeld. Harissa, Titan en Jay destijds, rustig en legaal grazend.

Afgelopen zaterdag was er niets legaals aan, toen de drie schavuiten hem smeerden naar datzelfde strookje, waar nu allang geen draad meer staat. HiRise, Harissa en Kir.

De laatste tijd brengen we de paarden iedere avond twee aan twee aan het halster naar ons weiland aan de overkant, waar ze het gras kunnen opeten dat na het maaien van de regain is opgekomen. R was het weekend naar Nederland, dus ik moest ze een voor een overbrengen, vier keer lopen. Geen probleem.

Alleen waren de beestjes behoorlijk opgewonden door de geluiden van de jacht die dag, en toen ik Titan als eerste had weggebracht, hoorde ik de achterblijvers al heen en weer galopperen, Harissa schetterend en wel. En toen ik terugkwam voor de volgende, remde er een iets te laat en ramde het hek: paf! de pin schoot uit het blok en het hek was geblokkeerd.

Nou ja, even wrikken en het was weer opgelost, maar het duurde ze allemaal te lang en toen ik erdoor ging om Harissa mee te nemen, schoot HiRise in rengalop door de opening en Harissa en Kir in volle vaart er achteraan, het pad langs en de weg over, naar Titan toe. Maar dat hek was dicht.

O, helemaal niet erg want het strookje was natuurlijk wel toegankelijk en bovendien verboden terrein met heel veel lekker en onbekend gras. Daar kon je geweldig goed galopperen met zijn drieën, joechhei joechhei, en na een paar uitgelaten rondjes uitstekend grazen. Ze vonden het helemaal goed.

Alleen ik niet, spelbreker die ik ben. Maar hoe krijgt men in zijn eentje drie paarden tegen hun zin daar weg en de wei in waar ze thuishoren.

Welnu. Men loopt terug naar de boxen, haalt een draadhaspel tevoorschijn, loopt door naar het tractorschuurtje, haalt vier prikpaaltjes, en loopt terug naar het strookje. Zijn ze er alledrie nog? Ja, alleen Titan draaft geagiteerd rond aan zijn kant, hij is daar zomaar alleen terwijl de anderen duidelijk lekkerder gras hebben dan hij.

Dan met behulp van twee paaltjes een draad achter de paarden langs gespannen zodat ze niet hogerop naar de Rue des combattants kunnen ontsnappen, en met twee paaltjes en een draadje voorlangs om te voorkomen dat ze de weg op lopen.

En vervolgens weer naar achter, paaltjes en draad een paar meter opschuiven, en dat herhalen tot de paarden alledrie nog maar in een klein perceeltje stonden. Toen kon ik ze een voor een aan het halster het strookje uit en het weiland in brengen.

Alles bij elkaar duurde het een tijd, het werd al behoorlijk donker, het was warm, maar ik had mazzel dat het niet begon te regenen. Die avond liep ik meer dan 24 000 passen (volgens de watch), en toen was het avontuur achter de rug zonder ongelukken. En ik had wat te vertellen toen R zondag thuiskwam. Altijd wat te beleven hier.