Bijzonderheden van de voorbije week. Met de logees naar de voorstelling Et la Semois était rouge de sang (over WO I) op de binnenplaats van het kasteel van Jamoigne, dat doordeweeks ons gemeentehuis is. Ook de niet strikt franstaligen vonden het magnifique. De Lieutenant de Crépy kwam er nog in voor, in wiens straat we gewoond hebben (voorheen Rue du faubourg).

Ook genieten is de weersomslag. 's Nachts maar 7°, overdag 18°, af en toe een regenbui, 's ochtends nevel. Eindelijk dan toch, na maanden zon. Alles is groen, wat een verschil met een jaar geleden. Dit is het betere weer, voor onszelf en voor de paarden. Er zijn wel knaasjes, maar in elk geval niet meteen 's ochtends om zes uur.

Zondag een fijn ritje in Cugnon van 20 km. Een mijlpaal was dat wij als eersten aan de start verschenen, dat was ons nog nooit eerder overkomen. De route was een beetje saai met lange asfaltweggetjes terwijl er links en rechts overal prachtige bospaden waren, en matig bewegwijzerd. We zouden nog de Semois over, maar het bleef onduidelijk waar dat had gemoeten.

Ik was wel erg content met Harissa, die opeens van alles durfde zelfs als Titan ervoor terugschrok. Eindelijk verstandig. Ze gedroeg zich voorbeeldig, afgezien van de laatste 10 meter voor de finish waar ze het aanwezige publiek liet zien dat ze toch een eigenwijs paard is, dat best af en toe dwars over de weg wil gaan staan. Titan deed het ook goed, we deden kalm aan en hij heeft maar één keer gehoest.

We ontmoetten er een schattig meisje van een jaar of zeven, dat vertelde over de paarden die ze thuis hebben en over haar eigen pony: '... en dan zeggen andere kinderen dat paardrijden geen sport is maar iets voor baby's, maar dat is helemaal niet waar. Jullie zijn toch ook geen baby's, jullie zijn zeker wel 40 denk ik.' Inderdaad, en wij rijden ook nog steeds paard. Zo is het, ze had helemaal gelijk.

We kwamen er nog oude endurance-kennissen tegen, die ook niet zo blij waren met de uitgezette route en die we uitgenodigd hebben om bij ons te komen rijden. Als R een route van 20 km uitzet, is daar maximaal 10 meter asfaltweg bij en verder alleen prachtige bosweggetjes en paden, en we gaan wel degelijk de Semois in. Wat hebben we het toch geweldig getroffen met onze omgeving, en ik natuurlijk met R, die altijd de fijnste weggetjes weet en nooit verdwaalt.