Het gaat langzaam beter. Nog hoesten en snel buiten adem maar ik kan wel weer wat. Het huis is in etappes van drie dagen eindelijk weer schoon geworden, cake en bitterkoekjes zijn gebakken, tapenade en pesto gemaakt voor op brood, de waterwerken en mijn dijk onderhouden, alles spic ende span.

De dieren verzorgen, dat gaat altijd door. Nu de paarden in het ruïneveld lopen is er wel minder werk. We plaatsen elke vier tot vijf dagen (naar gelang van de regenval) de paaltjes 10 meter verder naar boven en in de boxen ligt steeds een beetje hooi ter overbrugging als het gras dreigt op te raken. R haalde daartoe een half karretje minder lekker hooi. Als we alleen het lekkere verstrekken, eten ze zich te barsten en ze zijn zo al rond genoeg.

Als tractatie omheinden we een dag het gele weggetje: paardebloemen! Binnen een half uur waren ze allemaal verdwenen. Het scheelt ook grasmaaien. R heeft trouwens al twee keer alles gemaaid, het is goed groeiweer, warm en nat. Alle bomen en struiken gaan opeens hard, de lindeboom en het acertje, de kastanje, de beukjes, alles loopt in hoog tempo uit, ook bij de roundpen en natuurlijk in de crossbaan, maar daar hoeven we geen onderhoud te plegen.

Vanwege het verjaarscadeau dat Justine meebracht, veranderden we wat aan de decoratie in huis. Het is een vloermatje met foto's van onze paarden, waar we natuurlijk niet onze voeten op gaan vegen. Maar in de woonkamer ophangen wilden we het nu ook weer niet. Voortaan wordt de bezoeker welkom geheten in de garage, iedereen komt toch altijd via de garage binnen, in elk geval de ruitervrienden.

En omdat het tijd werd om er ook bij de voordeur rond voor uit te komen dat hier paardenmensen wonen, verhuisden we de Spaanse foto's uit de garage naar de entree. Onze eigen paarden zijn vertegenwoordigd dankzij de potjes eronder, waar het haar van Titan, Jay en Harissa is ingebakken als decoratie. Dat valt het bezoek natuurlijk niet op, maar wij weten het.