Het valt nog niet echt mee, na covid. R is weer zo goed als beter maar ik moet nog iedere dag hoesten snuiten moe op de bank ploffen, en soms gaat het dan wel weer even. Ook is mijn complete reuk- en smaakvermogen verdwenen. Eten en drinken is tamelijk saai.

Toch zijn er tal van mijlpalen die niet zomaar ongenoteerd kunnen blijven, hele belangrijke en gewoon opmerkelijke. Dus toemaar.

De wei in. Gisteren was de dag van de mijlpaal-van-het-jaar, nou ja in elk geval een van de mijlpalen: de paarden voor het eerst het ruïneveld in. Om te beginnen twee uur. Daar waren zij en wij echt aan toe, maar omdat april zo koud en kil was, kon het niet eerder. Het is nu nog steeds niet lenteachtig maar het gras groeit desondanks wel wat. R trachtte een filmpje te maken maar de paarden vonden gras eten veel belangrijker dan fotogenieke vreugdegalopjes trekken. In elk geval hebben we nu weer zes maanden interessant uitzicht vanuit de woonkamer. Nog een paar dagen enkele uren gras en de rest hooi plus de crossbaan, en dan begint het weideseizoen definitief. Het is wel een stuk groener dan vorig jaar, toen maart en april zo kurkdroog en winderig waren dat er geen groei inzat.

Overige mijlpalen: Ik begon welgemoed aan mijn fietstrainingsrondjes van het nieuwe seizoen en het ging prima, totdat dit plan getorpedeerd werd door het covidvirus.

Olivier reed op 18 april vijf karren mest uit aan de overkant.

Mannetjes clipten twee dagen lang in het kerstbomenveld aan de overkant kleine gele antennetjes vast aan de toppen, zodat dat veld nu lijkt vol te staan met stekelige groene ET-tjes die allemaal naar huis willen bellen. Waar die antennetjes in werkelijkheid voor zijn, weten we nog niet.

De grote bomeneter kwam langs om sparren tegenover de ruïne om te zagen, te strippen en af te voeren. R ging ernaar kijken met HiRise, die het eerst wel spannend vond maar toen de bomenstripper wegreed er rustig achteraan wandelde. Ook bekeken ze de paarden van Sophie in het weilandje, die maar zeer mondjesmaat te eten hebben.

Océ bezeerde haar rechtervoetje en liep een paar dagen te kreupelen, maar nu gaat het weer beter.

Een deskundig Mannetje kwam twee gordijnen repareren, en R reed de auto en trailer door de controle technique. Normaal was ik die trailer eerst, maar een 'vaatdoek' kan geen trailer poetsen, dus die ziet nog een beetje groen.

Bij de Stiefbeens repareerden twee dakdekkers de dakkapellen. Toen de wielrenners, de politie en de ambulances voorbijkwamen over het kruispunt in het dorp, ging er een op de nok naar staan kijken, wat er onverantwoord uitzag, maar het liep goed af. Dat was niet het geval bij de wielrenners die bij de Notre Dame massaal ten val kwamen, waarna de wedstrijd werd gestaakt.

We haalden het laatste karretje hooi van het seizoen en R ging in zijn eentje terug om het restant systematisch te her-indelen. Olivier krijgt een deel oud hooi voor zijn geiten en de rest is reserve voor ons, voor het geval we weer een te droge zomer krijgen. Olivier voorspelt zulks aan de hand van de hoogte waarop de eksters hun nesten in de bomen bouwen, waarmee hij beter inzicht in het klimaat heeft dan de meteorologen, maar hoe die eksters dat zo goed weten, vertelde hij er niet bij.

Er is dus genoeg te webloggen, ook als de weblogster gewoon thuis op de bank blijft zitten breien. Er is weer een dekentje (bijna) klaar maar ik kreeg een alternatief idee, dus het kan nog alle kanten op.