Ha, brrr, 10° vanochtend, lekker fris. We gaven de paarden er gras bij aan de overkant door tien meter verder een tweede draad te spannen en de eerste pas weg te halen toen de paaltjes goed stonden. Ze zijn er als de kippen bij zodra er een draadhaspel tevoorschijn komt maar op deze manier kunnen ze ons niet in de nek lopen hijgen tot ze erdoor mogen. Niet dat er veel gras te scoren valt maar door deze stripbegrazing eten ze dat veld netjes kaal zonder zich te barsten te eten en als het zo doorgaat hoeven we pas in oktober te beginnen met hooi voeren.

Ze rennen op het nieuwe veldje af alsof ze zichzelf op het nippertje van de hongerdood willen redden. Ook 's morgens en 's avonds staan ze prompt op de uitkijk wanneer we met hun emmetjes graan aan komen lopen. Titan krijgt als eerste, dan HiRise, R spant snel een draadje zodat de anderen hem niet omver kunnen lopen, Harissa weet dat ze in box 1 moet zijn en Kir loopt me zes keer in de weg terwijl ik haar emmer ga halen, net een kat. Nero zigzagt je ook altijd voor de voeten als je hem zijn bakje voer aanreikt. Zo gaat het elke dag en het is altijd weer gezellig.

Om het najaar goed door te komen als het veel regent, kregen we per post twee dikke boeken. Na twee bladzijden lezen in het voorwoord van Putins People werd ik al bang. Gelukkig dat het leven hier in Suxy fijn is, dat zorgt voor compensatie tegen de narigheid in de wereld.