Eerst gebeurt er wekenlang niks. Het regent steeds maar niet. Het tuinbedrijf is onmededeelzaam ondanks beloftes, de oprijplatenleverancier is traag ondanks herhaalde beloftes, en dan opeens een bericht 'morgen beginnen we. Half acht, is dat goed?' En die platen komen vrijdag, o nee, toch maandag. Oké. En logees vanaf zaterdag met de camper voor drie dagen. En Sunshine komt Justine lesgeven in het bos. O, en er komen nog twee andere ruiters om in de crossbaan te oefenen, die blijven de hele middag. Onaangekondigd. En en en ... Er was een momentje dat het mij teveel ineens werd, al die verschillende aandachtsvragers.

Maar dat ging ook weer over. De logees brachten Limburgse vlaai mee, echte! Het was gezellig, we aten friet, borstelden de paarden en wandelden een 'klein rondje' in het bos.

En dan kinderen die zomaar op de bank Kuifje gingen zitten lezen. Kuifje! Een reden tot vreugde op zich. Ook kregen we een demonstratie van keihard over de weg en zo het weiland in scheuren met het enige juiste bmx-fietsje, waar over elk detail is nagedacht.

De paarden moeten afzien zonder beschutting tegen de knaasjes in het ruïneveld tijdens het graafwerk. Morgen nog een dag, of misschien twee. Of drie?

En nu ben ik ook nog jarig. Veel tijd om er aan te denken hadden we niet. Wat wil je eigenlijk voor cadeau, vroeg R, dat moet ik dan nog wel halen.

Och ik krijg toch al een weggetje, zei ik. Het is al bijna af. Blij mee.