Dezer dagen kan ik mij maar slecht concentreren. Het oorlogsnieuws, de narigheid zonder enig uitzicht op een fatsoenlijke oplossing, moet in porties van vijf minuten worden afgewisseld met even naar buiten, een spelletje of iets anders ontspannends, ter voorkoming van wat The Guardian doomscrolling noemde, treffende term. Met depressief worden schiet niemand wat op, dat weet ik wel, maar ik moet stevig weerstand bieden. Oorlog, biologische chemische en kernwapens, desinformatie, weer toenemende covidbesmettingen, en 6% meer CO2-uitstoot. Zucht.

We bespraken of vluchtelingen in huis nemen een optie is. Voorlopig niet, R is bang dat ik er neurotisch van word en well, he isn't wrong. Misschien later, als de nood nog groter blijkt.

Aan de pluskant erger ik me normaal gesproken blauw als de luchtmacht hierboven eindeloos oefenrondjes komt vliegen, ten koste van dure kerosine en zinloos lawaai, wat erg op de zenuwen werkt. Sinds een week denk ik, vlieg maar jongens, oefen maar, wieweet is het binnenkort hard nodig. De gedachte alleen al. Het is toch gewoonweg waanzinnig.

Logbaars. Ik waste de ramen aan de noord- en oostkant en schrobde daar het terras, alvast voor volgende week zaterdag, dan kunnen de stoeltjes naar buiten. Er wordt 13° met zon voorspeld.

Voor die happening bereidden we alvast wat voor, hoeveel paarden en ruiters er precies komen weten we nog niet, maar niemand hoeft zich te vervelen. 's Ochtends buitenrit en 's middags obstakels. De brug de wip de tractorband en de contre-haut zijn altijd gebruiksklaar, we bekeken hoe het obstakel met de pool noodles uitpakt en R heeft de twee autobanden sleepklaar gemaakt. Dan hebben we nog twee vlaggen, een zak petflessen en slierten verpakkingsmateriaal als er iemand schriktraining wil doen. Vlak ervoor nog zorgen voor paddocks en water voor de paarden, en Sunshine zorgt voor de lunch, hopelijk buiten, voor de ruiters.

Er waren kleinkinderen, die het paardrijden anders aanpakten dan gebruikelijk is. We deden een klein rondje en hebben zelfs een stukje gedraafd.

Het mezenvoer was op en ik haalde de huisjes al binnen, maar we scoorden nog 3 kilo pinda's bij de hubo. De huisjes dus weer voorzien van voer, tenslotte vroor het vannacht nog en overdag heerst de gierende oostenwind, twee weken nu al.

Verder twee enorme mijlpalen, ik heb een nieuwe helm, een mooie, die goed past en lekker zit. Eindelijk dan toch. En ik gaf mijn veelzijdigheidszadel weg, ook eindelijk dan toch, het hangt al elf jaar ongebruikt in de opslag. Cavalonet wilde het niet in de verkoop nemen want het was licht gedraaid (max 1 cm) 'en dan moet je het eigenlijk niet meer gebruiken'. Het is nog prima en goed onderhouden, dus ik bracht het naar Sophie, waar het nog minstens tien jaar in de lessen gaat meedraaien, voorspel ik.

Goffinet reed met de grote tractor en mestverspreider in tien minuten mest uit in zijn twee velden, en dat gaan wij na volgende zaterdag ook doen in het ruïneveld (alleen niet in tien minuten). Het wordt duidelijk voorjaar, met vogelgefluit in de sparren en de haag, en 's avonds alweer langer licht.

Alles bij elkaar was er dus allerlei goeds. Het enige foute is die dictator in het oosten.