Van de afgelopen dagen wisten we ons met veel moeite toch maar weinig te herinneren, terwijl we echt niet hadden zitten niksen. We bekeken verdeeld over een paar dagen zes delen van een documentaire over de Amish (Breaking the Silence). In 1995 heb ik in Pennsylvania rondgereden en (in het plaatsje Bird in Hand) een meisje geholpen met haar paard voor de buggy spannen. Paarden scheppen een band. Dat was een leuk gesprekje, heel open. De meeste indruk maakte haar opmerking dat bij een nog strengere gemeenschap daar in de buurt de kinderen niet zoals zij een uur zondagschool hadden maar drie uur, en 'hun banken hebben geen rugleuning'. Dat komt hard aan. In de documentaire was het centrale thema ook dat de praktische regels en beperkingen de Amish in het gareel houden en niet de godvrucht of het bijbellezen, zoals je zou denken.

Verder was de Semois aan het begin van de week alweer buiten haar oevers getreden, maar drie dagen later was het water gezakt en stond de brug weer gewoon over een stuk grasland dat als overloop dient. Het blijft maar wisselvallig weer, drie dagen vorst, een dag regen en 8°.

Zondag hadden we na de les van Sunshine aan Justine opeens zes mensen aan tafel zitten die van mijn zojuist gebakken gevulde koeken aten. We moeten er weer aan wennen om zoveel mensen tegelijk te zien, net als laatst. Het is bijna twee jaar geleden dat zoiets heel gewoon was.

Er kwamen wat kraanvogels over op de zonnige koude dagen. Een kolonie mussen en een gaai deden zich tegoed aan mijn pindanetjes, die heb ik nu weggehaald. Mezen prima, maar mussen zijn schreeuwlelijkerds en gaaien kunnen zonder mij ook wel aan de kost komen.