Dat was opkijken vanochtend. Tijdens het ontbijt zag ik de paarden staan staren richting mesthoop. Wat was er aan de hand? Ik kijk dikwijls even mee, als ze zo gespitst staan te kijken, meestal gaat het dan om een passerende kat of er loopt iemand met een hond over de bosweg of zo.

Niet dit keer. Er rende een paard heen en weer achter de mesthoop, buiten de omheining. Dat is een paar jaar geleden ook eens gebeurd, toen was het een ontsnapt paard van Pierre en Heike.

Maar nu was het HiRise. Geen wonder dat de andere paarden geïntrigeerd stonden te kijken. Toen ik het hek voor hem opendeed, kwam hij meteen netjes weer binnen, dat was niet moeilijk, en hij werd bezorgd begroet door Harissa.

Maar hoe was hij buiten de omheining geraakt? De houten omheining, met twee rijen spanningdraad erlangs. Toen het in de loop van de middag een uurtje droog was, liepen we het hele weiland rond, en nergens draadbreuk, planken stuk of hekken open. Wel was de onderdraad anderhalve meter opgerekt en er stonden diepe hoefafdrukken aan weerskanten, dus daar zou hij er dan wel doorheen gegaan zijn. Er lag ook wat mest op twee plaatsen buiten de omheining, dus hij heeft daar waarschijnlijk een tijdlang rondgerend. We checkten hem en ook de andere paarden: geen snij- of schuurwonden.

Onbegrijpelijk. Hoe? En waarom?

Daar zullen we wel nooit achterkomen. Het is een onbehagelijk idee dat er in het donker in de wei van alles kan gebeuren zonder dat wij er weet van hebben. En zelfs camera's zouden daar niet helpen, want HiRise is overdag goed zichtbaar maar in het donker totaal niet.