Zaterdag begon het te sneeuwen en we kregen een aardig laagje. Er was jacht en het hondengeblaf en het geroep van de drijvers maakten de paarden onrustig, maar niet al te erg. Deze keer stonden de jagers aan het eind van de middag het wild ter plekke te roken net achter onze omheining. We zijn niet gaan kijken maar er plofte elke paar minuten een wit rookwolkje omhoog terwijl de jagers eromheen groepten. Dat was nog niet eerder gebeurd.

Zelf kijken we liever naar onze paarden. Wat is het toch een fijn stelletje, ook als ze bemodderd zijn, of misschien juist dan. Gewoon paarden die paard zijn, zonder strikjes in hun manen, witte beenbandages of zo'n mallig gehaakt haarnetje-met-oren-en-in-de-kleur-van-het-zadeldekje.

Ze zijn van zichzelf knap genoeg. Kir wist zich zelfs te verdubbelen met behulp van de spiegelende ramen.

Aan rijden kom ik nog niet toe. Voorlopig vier keer per week fysiotherapie. Dat is ook best interessant, als ik op de hometrainer zit (goed voor de voet en het op peil brengen van de conditie) kijk ik naar de tv die daar aanstaat. Ushuaya om 9 uur 's ochtends. Zo kwam ik te weten dat het leven van een gnoejong niet makkelijk is (als je de krokodillenrivier overleeft, wachten op de andere oever de leeuwen), dat het leven van een secretaris van de Franse president daarmee vergelijkbaar is, en er was nog iets met kernenergie maar of dat parlementslid daar voor of tegen was, kreeg ik niet mee want toen verhuisde ik naar de rekstok en de evenwichtsoefeningen, en daar is geen beeld.

Thuis kan ik inmiddels weer bijna alles zelf. Vanmiddag sleutelbeencontrole gehad, met röntgenfoto, de chirurg vond dat het er goed uitzag. Hij haalde nog een stukje hechting weg en ik kon gaan. Geen zware spullen tillen en over drie maanden terugkomen.