Het is niet dat ik de afgelopen twee weken geen logje kon schrijven, en ook niet dat er niets logbaars voorbijzwom, integendeel, maar ik had geen zin en ook echt geen tijd. Ook als je zelf weinig kunt uitrichten, kun je het best druk hebben. Vorige maandag naar het ziekenhuis voor gipsverwijderen, vrijdag haalden we onze derde coronaprik, meteen drie keer fysiotherapie en deze week zelfs vier keer voor voet- en schouder-rehabilitatie, het is voor het goede doel en het werkt, maar dat hakt erin. Ik kan iedere dag een beetje meer, zoals sinds vorige dinsdag zelf autorijden, 's nachts geen mitella meer, sinds gisteren normaal de trap af in plaats van achterstevoren, vegen, karweitjes in de keuken, en de kachel brandende houden als R uit rijden gaat met andere ruiters. Ook ben ik in de hele periode sinds 26 september veel handiger geworden met mijn gsm, gemakkelijker te hanteren met één hand dan een tablet.

Deze week keek ik vanaf het bankje, met Nero op schoot, hoe R in de roundpen HiRise voorstelde aan de andere paarden, onder matig geïnteresseerd toezicht van Caresse. Eerst aan Kir, dat verliep gemoedelijk. Hij zette wel af en toe een babymondje op, maar er ontstond geen geschermutsel.

Daarna aan Titan. Bijten, over en weer maar niet menens, en het schrikte HiRise niet af, hij bleef bezig met kijken hoe ver hij kon gaan, en als Titan dan eens wat dreigender deed, snel even een mondje ('niet doen niet doen oom Titan, ik mag wel jou bijten maar jij mij niet want ik ben een veulen'), net als HiTime destijds. Dat komt wel goed. Morgen is Harissa aan de beurt, en zaterdag brengen we Caresse terug naar haar wei van herkomst en mag HiRise met Kir samen in de wei. Nog even een draadje ertussen voordat de andere twee er ook bij mogen, maar waarschijnlijk niet voor lang, en dan hebben we weer een genoeglijke kudde. Er zit schot in.