Daar is hij dan. Op deze mistige ochtend werd hij afgeleverd, samen met zijn copine, die mee was zodat hij in de trailer niet alleen hoefde te zijn.

Om hem gezelschap te geven in de wei totdat hij gewoon met alle anderen samen kan lopen, hadden we aanvankelijk Tania bij hem willen zetten, maar dat merrieveulen van Olivier is pas vijf en een halve maand, net een beetje te jong om af te spenen. Daarop bedachten we dat we hem met Kir zouden combineren, die is vijf dus nog jong, nieuwsgierig en vriendelijk, ze is niet beslagen en heeft nog nooit iemand een trap verkocht.

Goed idee op zich, maar terwijl we na het uitladen naar de nieuwkomers stonden te kijken, bedachten we dat die copine best een tijdje bij ons kan blijven terwijl HiRise hier acclimatiseert. Ze is niet vriendelijk naar hem toe maar ze kennen elkaar en dat geeft steun als je het als veulen opeens in een heel nieuwe omgeving zonder je moeder moet doen. Kir wilde eigenlijk ook het liefst gewoon bij de groten aan de overkant zijn en bleef aan de rand van het weiland naar ze staan roepen, en daar heeft het veulen ook weinig aan. Dus nu hebben we tijdelijk een gezelschapsdame, een enorm modderig dertig jaar oud schimmeltje, Caresse genaamd.

HiRise galoppeerde vele rondjes en verkende alle hoekjes, at gras, at hooi, en kwam uit zichzelf naar ons toe. Hij is beslist niet bang en was al snel op zijn gemak. Ik kon alles vanaf de tuintafel bekijken. Glunder glunder.