Dinsdag reden we met Harissa naar Vetarel, we wachten nu al twee maanden op het intreden van de natuurlijke hengstigheid zonder dat er wat van terechtkomt. Eens kijken met het echo-apparaat dan maar. Nog niets, vrijdag maar weer terugkomen, misschien dat er dan ... Dus vanochtend weer vroeg op (half zeven, poehzeg, en zonder koffie, dat hakt erin), paard in de trailer, drie kwartier over ongelijk wegdek hobbelen, opvoelbox, echo-apparaat, vriendelijke mensen, pauwen die roepen en de hond die ons al gezellig begroet, Harissa voorbeeldig, maar resultaat, nee.

Dinsdag nog eens terugkomen, en dan misschien een injectie. Heen en weer heen en weer heen en weer heen en weer. Maar goed dat Harissa zo gemakkelijk trailert, ze raakt niet eens bezweet van zo'n ritje. Wat mij geruststelde, is dat Harissa niet de enige is die het laat afweten, van de elf merries die daar waren onderzocht waren er maar twee of drie hengstig. Het ligt aan het weer, zei men, het is te koud voor voorjaarsgevoelens. Tja, daar hebben die dieren geen ongelijk in.

Ook Paprika vertoont nog geen teken van 'binnenkort een veulen', Olivier begon van de week zelfs te twijfelen of ze wel drachtig is. Zijn pendel wees vorig jaar aan van wel maar daar heeft hij het nu niet meer over. Met haar wachten we maar rustig af tot het echt voorjaar wordt.