Zondag hielpen we Olivier om Cap te verhuizen, nu hij minder land heeft moest ze naar Florenville. De hele familie zat op het bankje bij het weiland in de zon toe te kijken hoe I en R en Olivier Cap overhaalden om onze trailer te betreden. Voor een paard dat pas twee keer eerder getrailerd is, viel dat niet eens tegen. Om haar gerust te stellen reed ik de eerste paar honderd meter in de trailer mee, temeer daar de camera het niet deed (later thuis bleek het een kwestie van een schakelaartje). Het ritje is maar tien kilometer maar er waren enkele omleidingen, onder andere omdat de brug in Chiny nog dicht was. Zoals altijd was het wegdek afschuwelijk hobbelig, wat me alleen opvalt als we een paard mee hebben, normaal letten we daar niet op.

Cap is een stevig paard geworden, echt groter dan Stracciatella (op deze foto is ze pas een paar dagen oud), en een heel stuk lichter van kleur.

In Florenville moest er nog een shetlander worden opgehaald bij wijze van nieuw weidemaatje voor Cap. Dat dier had helemaal nog nooit een trailer van binnen gezien, maar omdat het een opdondertje van 60 cm stokmaat was, was hij snel ingeladen. Voor het laatste traject van een kilometer tot de bestemming reed ik ook maar even in de trailer mee. Zo'n dreumes kun je niet vastbinden en hij rent zo onder de stang door, dus ik hield hem stevig aan zijn halstertouwtje.

En maar goed ook. Manieren had hij niet, hij probeerde te steigeren, zich om te draaien, Cap te bijten, en hinnikte doordringend (een snerpend gepiep). Op het pad naar de wei bleek hij ook niet te beroerd om fel achteruit te trappen naar Cap, die zeker twee keer zo groot is.

Kortom. Hij zag er heel grappig uit, zo klein en met al dat haar voor zijn ogen en dan die mini-hoefjes, maar je hebt je handen vol aan zo'n dwerg en een gaasomheining is onmisbaar anders is hij zo uitgebroken.

's Middags waste ik de trailer van binnen en van buiten. Jaarlijkse onderhoudsbeurt, gewoon met een emmer water en een spons, niet eens met groene zeep deze keer. Aan de zonkant was hij in 10 seconden droog, en aan de schaduwkant al even snel door de snijdende oostenwind. De was ophangen bij windkracht 5 was een worsteling en bij het afhalen een uurtje later oppassen dat de lakens niet de wei in woeien.

Ondanks die straffe wind zijn er toch de hele dag knaasjes. Daarom hebben we de paarden nu 's avonds in het ruïneveld gelaten. Het is een plezier ze rustig te zien grazen zonder staartgezwaai en orengeklapper. Overdag schuilen ze dan de hele dag onder het boxendak tegen die minuscule snertbeestjes.