Het sneeuwt iedere dag, soms langdurig, soms maar even, maar een fijn dik pak wordt het niet. Niet koud genoeg, afwisselend zwaar bewolkt en mistig. De Vierre is weer ver overstroomd, de weilanden die wij uiteindelijk niet kochten staan helemaal onder water.

De paarden vinden het wel leuk in de crossbaan, vanochtend trokken ze nog een stevige sprint, met Titan voorop. Océ zocht op typische kattenmanier een goed heenkomen door van mijn schouder te springen en met levensgevaar tussen de denderende paardenhoeven te zigzaggen. Veel veiliger om gewoon te blijven zitten Oceetje, maar zo zijn katten nu eenmaal.

Gisteren begon een bosmachine opeens de stammen op het veldje van Pierre te verzagen. Na een uur vertrok hij, maar vanochtend vroeg was hij er weer en hij schoot goed op. Hij had al bijna onze crossbaanuitgang geblokkeerd met de gezaagde korte stukken, maar R wist hem tegen te houden. Het doorslaggevende argument was niet dat wij die uitgang nodig hebben maar dat dat stukje grond vóór de uitgang van ons is. Eigendom zegt blijkbaar alles. Hij beweerde wel dat het hout spoedig zal worden opgehaald, maar dat werd ook gezegd van die lange stammen, die er nu al liggen sinds maart. We zijn blij dat we destijds niet hebben goedgevonden dat ze 'even' in onze crossbaan werden opgeslagen.

De sneeuw maakte kunstwerkjes van het afdak achter de boxen. Ik zag ze en R fotografeerde. Grijs, met witte krullen.