We zaagden traditiegetrouw een boompje uit het bos, we hadden hem laatst al gespot, vlakbij in de bosrand. De kunst is altijd om een boompje te vinden met maar één stam en takken rondom. Deze keer is het geen hoge, ongeveer even groot als ik. Natuurlijk werd hij meteen opgetuigd, met lampjes, klatergoud, flonkerflonker, en ook de kaarsjes en verdere versiering brachten de kamer in kerstsfeer. We laten ons niet kisten door virus of lockdown en ook niet door de aanhoudende warme regen, waardoor de winter almaar groen blijft.

Bovendien geurde het in huis heerlijk kerstachtig, want er was appeltaart, appelmoes met gember en appelschillenboter, die ik maakte van de schillen en klokhuizen. 'Appelschillensmurrie' noemt R het en dat is een betere benaming want het is bruin en er komt geen boter aan te pas. Ik vind dat een leuk soort armeluiseten, dat je van het afval nog wat lekkers weet te maken. Het veronderstelt wel dat de armelui eerst appeltaart hebben gemaakt, met dure boter en suiker en rozijnen. Of misschien hebben ze de schillen aan de keukendeuren der rijken bij elkaar gebedeld, en als ze daar dan toch waren konden ze meteen de staafmixer even lenen want die is nodig om er smurrie van te maken. In ons geval aten we de appeltaart en de appelmoes echter zelf op. Hoe dan ook, appelsmurrie is lekker op brood, door de spruitjes en op de pannenkoeken. Warm aanbevolen.

Dinsdag konden we net hooi halen toen het even iets minder hard regende. Het was de eerste keer dat ik meeging, dit jaar en vorig jaar deed R het steeds alleen omdat de stapel niet zo hoog is. We troffen Olivier, die de stal vol heeft staan met schapen kippen kalveren geiten en hanen. Al dat kleinvee houdt niet van nattigheid en de schapen hebben al kloven, die hij verzorgt met uierzalf. Hij raadde dat R ook aan voor de kloven in zijn duim.

De post bracht een verrassing: een sinterklaaspakje uit Nederland. De verlate kruidnoten en chocoladeletter smaken evengoed. En misschien komt er in het weekend sneeuw.