Gistermiddag hing ik bij de voordeur onze kerst-welkomst-eland op, die wij al heel lang hebben. Het worden wel stille feestdagen dit keer, maar daarom hoeven ze nog niet totaal onopgemerkt voorbij te gaan. Voor dit speciale jaar fabriceerde ik een mondkapje voor hem, met de dubbelzinnige kerst-mededeling ho! ho! ho! Men is gewaarschuwd. Niet dat we bezoekers verwachten, de enige die nog op de bel drukt, is de bezorger, die met gestrekte armen een pakje komt aanreiken. Boeken, legpuzzles, koffie, noten, alles wat een mens nodig heeft om een paar goede kerstdagen door te brengen.

Toch hadden we gisteren aanloop, en die dring ik dan weer geen mondkapje op, terwijl ze net de dag ervoor met 54 mensen bij de XL X-mas Sale van Arthurs Western Store in het gevaarlijke Nederland was geweest, nog net voor de lockdown. Het was Sunshine, maar ze zag er gelukkig wel heel gezond uit.

We begroetten haar nieuwe hond, Jake, een border van zes maanden met oranje wenkbrauwen. Hij had nog nooit paarden gezien voordat hij bij Sunshine kwam maar dat veranderde vanzelfsprekend snel. We namen hem mee om kennis te maken met die van ons, die erg hun best deden om hem op zijn gemak te stellen door met zijn vieren op hem af te denderen en luid om hem heen te staan snuiven met hun neuzen die groter zijn dan hijzelf. Hij moet er aan wennen, dat gaat op deze manier wel snel.

Verder blijft het maar steeds naar weer met kille mist, niet inspirerend. We bikten alle paarden schoon, zodat ze weer helemaal opnieuw moeten beginnen met modderig worden, en R werkte met Kir in de roundpen.