Bladeren geharkt vanaf het gras en de oprit. R harkte bovendien het grind van de oprit weer terug waar dat in de loop der jaren geleidelijk richting dal was geschoven. Dat is goed gereformeerd gebruik, het grind op het erf netjes aanharken, en hij deed het nog op zaterdag ook. Maar nee, de echte recht-in-de-leer-zijnde doet dat natuurlijk elke zaterdag en niet slechts een keer in de vijf jaar.

Binnen ruimden we de reusachtige aloë vera op, die als een dreigende inktvis haar stekelige tentakels inmiddels over de potrand op de grond uitstrekte. Bezweken onder haar eigen succes. Ooit kwam zij in huis als iel plantje vanwege het idee dat het sap geschikt was om kloven in de handen mee te verlichten. Dat werkte wel, maar je kreeg er ook hele bruine vingers van, zodoende mocht de aloë ongestoord doorgroeien zonder dat er telkens stukjes van het blad werden afgesneden. Zij fabriceerde zelfs spontaan twee kinderen, waarvan we er eentje gehouden hebben, nog klein. Als die ook uit de hand loopt, belandt ze bij haar gezinsleden op de composthoop.

Planten doen het hier gewoon goed. Van de vruchtjes van de twee ficussen benjamin zouden we wekelijks vijgenjam kunnen maken. We topten die in de voorkamer, ook zonder die twee meter die ik nu in de bramen heb gedeponeerd is hij nog hoog genoeg. Het zijn oorspronkelijk kinderen van R's kantoorplant, die de zespersoonsvergadertafel destijds ruim beschaduwde, en er staan alweer twee kleinkinderen in pot en nieuwe stekken op fles. Voor het geval dat we anders eens zonder ficus benjamin zouden komen te zitten, dat zou al te onwennig zijn.

Buiten staan nog enkele berken in de voortuin op de nominatie om te verdwijnen, bomen van de vorige eigenaar waar ik geen emplooi voor zie. Maar dat bewaren we voor als we er een keer zin in hebben. Het blad is er nu in elk geval af, en netjes de houtwal in geharkt.