Trots op de kleine Kir. Stabiel 1,45m schofthoogte en ze zal ook niet opeens nog twee centimeter gaan groeien dus het is officieel een pony. Ik vind het prima, ik heb altijd het liefst kleine paarden gereden. Je klimt er gemakkelijker op, de afstand tot de grond is kleiner als je er eens afschuift, ze eten minder en produceren minder mest, nu ja die laatste twee factoren zijn in het geval van Kir twijfelachtig, maar hoe dan ook is groot helemaal niet nodig.

Vandaag passeerden we weer een mijlpaal: de eerste keer dat we een eind alleen hebben gereden, Kir en ik. Een klein rondje, het eerste stuk samen met oom Titan om goed op gang te komen, het tweede deel reed Titan door zonder ons en wij sloegen af, op de terugweg naar huis, setting her up for succes, dat is makkelijker dan zomaar alleen eropuit op onbekend terrein. Ze vond het wel heel spannend en liet zeker zeven keer luid hinnikend weten dat ze hier helemaal alleen was, dat ze zich afvroeg waar oom Titan gebleven was, en of er niet ergens andere paarden in de buurt waren voor morele steun. Nee, maar ze had mij. Op de moeilijke momentjes kon ik haar er goed doorheenpraten, en ze stapte en draafde dapper voort, wel in staat van alertheid. Radar-oren.

Ook het laatste stukje, bijna thuis, ging netjes zonder onbeheerst geren of gedoe. Goed zo meisje. Thuis moest ze een halfuurtje onder de zweetdeken, het was toch wel erg spannend geweest. Toen Titan even later thuiskwam, was hij trouwens ook bezweet, ze hebben allemaal wollig winterhaar, er waaide een frisse noordooster en de zon was al onder. Vat geen kou, boy, jij ook even onder de deken.

Alles bij elkaar was het een hele fijne middag.