R heeft al sinds jaar en dag (o, een ongepast onnauwkeurige uitdrukking in dit verband, nou goed, dan toch zeker sinds halverwege het vorige decennium) zijn webkalender, zelf bedacht, geprogrammeerd en al die jaren verbeterd, aangescherpt, uitgebreid en bijgeschaafd. Ik noem het zijn eeuwigdurende kalender, omdat hij altijd bijna af is, maar dat schijnt in de programmeerwereld normaal te zijn, dat een programma altijd bijna af is. Het is een heel goede kalender, die in de hele wereld gebruikt wordt door particulieren en bedrijven. Gratis ook. Dominees in de VS, motorclubs in Frankrijk, vliegtuigexploitanten in Indonesië en bowlingverenigingen in Nieuw-Zeeland, iedereen is er dol op.

En als een gebruiker eens iets nieuws voorstelt of als iets niet meteen lukt, biedt R de helpende hand. In sommige gevallen gaat dat vrij ver en is hij een paar dagen bezig met dat helpdesken als het een ingewikkelde of interessante vraag is. Zo ook bij een dame in Canada, waar het een hele tijd duurde voordat duidelijk was waar het probleem zat.

Die dame was heel dankbaar en wilde wat doneren, maar onlinebetaling lukte haar niet. Het hoefde ook niet, zei R, echt niet, maar nee ja ze zou toch. Zodoende kwam er vandaag een pakje uit Canada met de post.

Een heel toepasselijk pakje. De cadeautjes zijn specifiek voor de paarden bedoeld, die ze met naam en toenaam blijkt te kennen. Want ja, al chattend over een kalenderprobleem gaat er ook weleens een stukje persoonlijke informatie over en weer. In elk geval was het een schot in de roos, maar het maakt wel wat los.

Dat boek namelijk staat vol met avontuurlijke trektochten te paard in British Columbia en Alberta, waar beren en wolven en elanden zijn. En daar zou ik best oren naar hebben, om daar een tijdlang rond te trekken.