We missen hem en we zullen ons prinsje nooit vergeten. Het leven gaat wel door, en we hebben een nieuw project. Allereerst vroegen we Paprika (de moeder van Kir) te leen van Olivier zodat we weer vier paarden hebben. Anders kunnen we niet met een gerust hart samen uitrijden als er een achterblijft, hinnikend en rondjes galopperend. Vier is gewoon een handiger getal, bij paarden. Een paar dagen een draadje ertussen en dan kunnen alle paarden bij elkaar. En Paprika is drachtig. Wat ons betreft mag ze een jaartje blijven. Leuk, volgend voorjaar een veulen in de wei.

Dan hebben we meteen een speelkameraadje voor ons eigen nieuwe veulen, het belangrijkste project. We hebben erover nagedacht, degelijk maar niet te lang, en we gaan een tweede veulen voor Harissa op poten zetten. Zo snel mogelijk. De tijd dringt, normaal zouden we niet wachten tot eind juli begin augustus maar de situatie is ook niet normaal. We hopen dat het meteen de eerste keer lukt, net als vorige keer.

Intussen worden achter de crossbaan de achterbleven boomstammen weggehaald, we kunnen weer langs ons 'nieuwe paadje'. Daar moeten wat bramen weggeknipt die daar de afgelopen maanden overheen zijn gegroeid. En gisteren knipte ik ook al een rand bramen weg, bovenaan de crossbaan, waar we van het laatste bielsje een nieuw bankje-met-uitzicht willen maken.

Dat bielsje kwam vrij doordat R het drinkbakje in het zwembadveld op een plank heeft geschroefd en het bielsje uitgegraven. En dan moet je er wat mee anders ligt het er maar. Van het een komt weer eens het ander. We leven nog.