Binnenkort krijgen we er meer uitzicht op het dal bij. De sparren achter het weiland van Pierre worden gekapt. Hij vond het eerst niet goed maar nu worden ze toch via zijn vage landje afgevoerd. Blijkbaar is hij gezwicht, onder al dan niet legale druk. We hadden gelijk dat we die stammen niet in onze crossbaan wilden laten opslaan, want het zijn er veel te veel.

Vier kettingzagers en de machinist van de grote bomenstripper, dat schiet op. R maakte een praatje met de voorman. Wat het hout opbrengt en wat de bestemming is en zo. Wel, momenteel 6 € de kuub. En wat is dan normaal de prijs? 60 € de kuub. Zo!? De klad zit in de bosbouw meneer. Dit is al het derde droogtejaar op rij, les scolytes tasten onderhand niet alleen het oude en zieke hout aan maar beginnen nu ook aan de jongere gezonde bomen. En de houtverwerkingsbedrijven zitten overvol, die kunnen hun hout ook niet kwijt, en ze geven er een schijntje voor. Er zijn boseigenaars die hun bomen voor niks laten weghalen en sommigen geven zelfs geld toe om ervan af te komen. Nee, wij zijn de laatste generatie bosbouwers, het is gewoon de moeite niet om nieuw aan te planten. Over vijftien jaar staan hier in de omgeving nergens bomen meer, het is niet meer rendabel te maken.

En waar gaat het hout naartoe? Het is een perceel met door elkaar goede en morsdode sparren. Wel, wij zagen deze stammen precies op maat zodat ze in een container passen en dan wordt dit hout verscheept naar China meneer.

Van dat laatste, daar stonden wij dan wel even paf van.