Nu maar eens een stukje geschiedenis om het web bezig te houden in tijden van corona. Suxy in Oude Ansichten. De foto dateert uit de jaren '30. Zicht op de kerk over de landerijen. De algehele layout van het dorp is hetzelfde als nu, maar aan ons weggetje stonden nog geen huizen behalve de boerderij in de bocht. Akkers, weilanden. Wel al electriciteitspalen en telefoon, waarschijnlijk om het kasteeltje (thans de ruïne) van een en ander te voorzien.

Ons huis staat nu ongeveer waar dat jongetje met de hond naar wijst, vlak voor dat lichtgekleurde veldje. Aan de overkant was het land toen ook al verdeeld in stripjes met waarschijnlijk allemaal verschillende eigenaren. Bij de verdeling van de erfenis van de boer willen alle erfgenamen een stuk grond dat aan de weg ligt en zo krijg je een landkaart van smalle strookjes.

Dat is nu nog zo, geen ruilverkaveling hier. Alleen wij hebben om een redelijk stuk weiland te krijgen een paar strookjes van verschillende eigenaren aan elkaar weten te borduren, die nu bij het kadaster als één perceel genoteerd staan.

Ons weggetje heette toen nog 'route de Chiny'. Het was 'de grote weg' naar Chiny. Daar trok men dan met paard en kar naar toe op marktdag. En misschien te voet, met een mand eieren en groente naar le château, als de Brusselse familie zich in de zomer op het platteland kwam vermaken, en in de herfst voor la chasse. Denk ik zo maar, als amateur-historicus in coronatijd.

*Update*: Nog wat geschiedenis van de ruïne in beeld: hier, het verval van de toren, met foto's: hier en het verdere verval: hier. Iemand vertelde ons ooit dat het een hondenkoekjesfabrikant was die het huis in 1900 heeft laten bouwen, en het is nog steeds in de familie. Ik wist niet eens dat er toen al hondenkoekjes bestonden. De geschiedenis is zo leerrijk.