Wat gaat dat snel. Nog maar net radijsjes gezaaid en nu al zijn er petieterige plantjes opgekomen. My first radijsjes, ze staan in hun pot achter de mesthoopschutting, uit de momenteel weer heersende keiharde oostenwind. Vertroeteld, net als de Acer bij de voordeur en de cypres achter het huis, die ook afzien met die droogte en straffe wind en die elke dag een emmertje water krijgen. Anders zouden ze het waarschijnlijk niet overleven.

En morgen is Kir jarig. Vier jaar alweer, ons hartediefje is al een volwassen paard geworden, een heel eindje gevorderd met inrijden.

En dan HiTime. Donderdag gaat hij onder het mes. Castratie. Hij is nog niet eens een jaar oud en nu al krijgt hij gevaarlijk veel belangstelling voor de meiden. Beter nu meteen dan het risico lopen van 'ongelukjes', met drie merries in de wei. Geen ongeplande veulens hier.

Het was nog niet zo gemakkelijk om de afspraak te maken. Onze vaste veearts doet het niet vanwege de corona. De veearts die destijds Harissa zo uitstekend geïnsemineerd heeft, doet het wel maar niet hier ter plekke, en dan hadden we hem daarheen moeten transporteren, terwijl HiTime nog nooit een trailer van binnen heeft gezien. Veel te veel stress. Maar gelukkig, de veearts die R een keer bekwaam bezig heeft gezien wil de operatie wel komen doen. Wij moeten dan wel op anderhalve meter afstand blijven staan.

Spannend hoor. HiTime weet het nog niet, we gaan het hem niet vertellen, en na afloop weet hij ook niet beter. Wat moet dat moet, en een ruin heeft gewoonlijk een fijner leven dan een hengst, dat ziet hij wel aan oom Titan.