Vanochtend overlegden we het plan voor vandaag, we doen dat dikwijls maar we kunnen het eigenlijk net zo goed laten want er gebeurt toch steeds iets onverwachts. Vaste onderdelen zijn sowieso mest ruimen, hooi voeren, HiTime zijn emmertje graan voorzetten en nu ook Océ zijn medicijn geven en hem bemoedigend toespreken. Terwijl we daarmee bezig waren, hoorde ik iets rammelen in de wind, of was het kraken? Jawel, krraaakkk! en ik zag hem nog net eruitwaaien, de overgebleven top van onze berk.

De westerstormen heeft hij de een na de ander goed doorstaan, maar nu stuurde Poetin ons die straffe oostenwind en dat heeft hem de das om gedaan. Jammer. Al zat het er wel in dat hij een keer zou afknappen, onze eenzame berk, de overgebleven tak heeft het toch nog meer dan twee jaar in zijn eentje volgehouden. Hij viel keurig in de sparrenaanplant zonder ook maar één sparretje te knakken. R schat dat hij 30 à 35 meter hoog was, niet mis.

We zullen hem missen, de lucht is leger geworden zonder hem, ons baken in de verte. Je kon hem al zien als je aan de overkant van het dal het dorp naderde: bijna thuis.

Omdat de kale stam verder ook geen nut had, zaagde R die meteen om. Bijna vijf jaar heeft hij het uitzicht bepaald nadat de sparren erachter gekapt waren. Het is wel even wennen.

De praktische kant van het ongeval was dat we de hele dag aan het zagen kloven wegkruien en opstapelen zijn geweest. Lekker in de buitenlucht, en ik zag dat Sophie in de koeien-/ponywei aan de overkant druk was met hetzelfde, daar had storm Ciara een boom over de omheining gelegd. Nu er geen manegelessen mogen worden gegeven, is er tijd voor dergelijke karweitjes.

Af en toe komt er een wandelaar voorbij, en gisteren drie fietsers. Die kijken we dan na. Gisteravond met de auto op pad had ik de neiging om naar de schaarse medeweggebruikers te zwaaien, en ik stopte in Florenville voor de zebra waar één jongen met een skateboard onder zijn arm wilde oversteken, terwijl er verder in geen velden of wegen verkeer was. De leegte heerst.