We hebben niets gemerkt van de rukwinden in de nacht van zaterdag op zondag maar 's morgens lag er een boompje omver in het achterveld, een van de drie al lang geleden door de paarden om zeep geholpen beukjes. R niesde een keer en toen lag er opeens nog een boompje plat. Zagen, takken slepen, blokken kloven, wegkruien, waar hebben we dat meer gehoord. Er staat nog één boom overeind, uitvalsbasis voor de mezen naar het vogelvoerhuisje, totdat ook die omwaait.

Vanochtend wandelde ik met Jay aan het halstertouw naar de Vierre. Nog altijd hoogwater, misschien een decimeter lager dan zaterdag. Op de tweede brug stond een wit busje met officiële Mannetjes die iets maten, de doorloopsnelheid of zo. Maar er stroomde nog steeds zoveel water over de weg dat ik er niet doorkon om te gaan kijken.

Weet je wat dacht ik, ik klim erop, dan stuur ik Jay door het water, leuk. Touw aan weerskanten van het halster vastgeknoopt en na wat gehannes om via de berm op haar rug te komen, gingen we. Maar hee. Het voelde toch niet zo safe aan, alles bij elkaar, en ik liet me er weer afglijden. Gewoon te voet naar huis dan maar, met een zitvlak vol natte modder na slechts vijf minuten op een kletsnatte paardenrug. Na het beklimmen van het hellinkje naar huis was ik doorweekt, dankzij die belachelijke temperaturen van tegenwoordig. Pffff, 12° is toch geen winterweer? Na afloop moest ik zonder meer douchen.

's Middags liepen we met Titan en Harissa hetzelfde stukje, zo komen ze tenminste nog eens uit hun wei. Ze vinden dat prima, onderweg kan op diverse plaatsen gegraasd worden.

En dan, vlakbij huis, werd ik opeens lafhartig onderuitgehaald door mijn aartsvijand, een lange braamsliert, die zich verdekt ophield in het gras. Languit. En mijn privépaparazzo R vindt het in zo'n geval natuurlijk nodig meteen de camera te grijpen.