Onze eerste septemberrit verliep tamelijk wonderlijk. We wilden de route in Wittimont volgen, 20 km, die we dit voorjaar in georganiseerd verband al eens aflegden. R had hem nog in de gps zitten, zodat we die nu met K en V op eigen houtje konden rijden. Zaterdagavond nog even op de pc gecheckt, ja hoor, route OK, auto alvast ingeladen, trailer op het pad, fijn weer voorspeld.

Welnu. Ten eerste stond er op de uitgezochte parkeerplek een tent met versnaperingen voor al die wandelaars die met stokken wandelwagens kinderen en honden dezelfde route of 5 of 10 km daarvan, wilden afleggen. Maar no problem, parkeerplek genoeg op een grasveld vlakbij.

Ten tweede was op onverklaarbare wijze de route van de grote gps verdwenen. Kwijt. Raadselachtig. En mijn gps-horloge dacht opeens dat het 4 april was, en wel 23.45 uur. In de war. Waarheen nu, we weten daar de weg niet zo.

Tja. Dan maar de 10 km van de wandelaars gevolgd, gemarkeerd met duidelijke bordjes. Dat was een beetje saai, maar halverwege bleek op het asfalt nog verfmarkering van april achtergebleven, zodat we toch nog een lus meer konden doen. Onder andere een fijne galop over een grote wei, waar Scooby zo opgetogen over was dat hij bokkend van start ging. Toen V hem losliet gedroeg hij zich weer naar behoren. Alweer wat geleerd.

Even verder zetten we nog een galopje in op een bospad maar na 50 meter was het alweer ho! Titan pingelde een ijzer de lucht in, we vonden het terug, maar het laatste traject moesten we wel iets rustiger aan doen.

Eenmaal weer thuis wist R met kunst-en vliegwerk de geplande route weer te laden, zodat we het later nog eens kunnen proberen. Alles bij elkaar toch een mooie rit, maar hoe lang en hoe ver weet ik niet, mijn gps had het deze keer blijkbaar niet bij kunnen houden. En wonderlijk genoeg werkt de volgende dag alles weer normaal.