Alweer amper aan loggen toegekomen terwijl er zoveel mijlpalen te noteren zijn. Nog geen veulen, maar lang zal het niet meer duren. Wel een fijn ritje, waarbij Jay me verbaasde door zonder aarzelen van de oever in de Vierre te springen, die nu op normale diepte is, terwijl ze van de zomer, toen de waterstand abnormaal laag was, er alleen met moeite en stevig aandringen voorzichtig schuifelend in wilde. We lieten de paarden een kwartiertje grazen in het land van de onderwijzer, waar het gras al veel weelderiger groeit dan in onze weilanden.

Het is in een klap zomer geworden, dus ik schrobde het terras, zoals altijd met water, vrouwkracht en een uitstekende schrobber. De tuintafel en stoelen naar buiten, avondeten voor het eerst dit jaar buiten. Weliswaar stamppot want dat was al gepland toen het vroor. 't Moet toch op.

Alles loopt uit, de narcissen bij de roundpen bloeien, de wilde narcissen overal in het bos zijn alweer op hun retour. Madame B gaf ons een amarillis cadeau, niet mijn favoriete plantensoort, maar die verbazend fleurig staat te zijn in het hoekje tussen de ficus benjamin en de dracena. De twee benjamins lijken over hun dieptepunt heen, ze lieten van de winter al hun blad vallen en leken reddeloos, maar maken nu weer nieuwe blaadjes.

Hooi gehaald, voor de laatste keer dit seizoen.

En dan nu wat volgens de paarden de allerbelangrijkste mijlpaal is, en eigenlijk voor ons ook: gras! Ze mochten voor het eerst twee uur het ruïneveld in. Graasgraasgraasgraas. Geen spectaculaire sprintjes dit keer maar weltevreden paarden.

On the down side zijn er ook meteen weer knaasjes, teken en gewone vliegen. Knaag knaag knaag kriebel kriebel. De paarden hebben hun kapjes dan ook alweer op. Ik heb niks tegen insecten maar als de irritante soorten nu eens en masse uitstierven? Daar zouden we allemaal blij mee zijn.