Onze dagtocht in Wittimont (21 km) was de moeite waard. Bewolkt en fris, later af en toe zonnig, en het begon pas te regenen toen we met een man (m/v) of honderd in de grote schuur aan de maaltijd zaten. De barbecuers barbecueden gewoon door in de gietregen. Een mooie regio, twintig minuten bij ons vandaan, meer weiland en minder bos. Aan het eind van de rit trailerde R Titan naar het huis van onze vrienden waar de paarden de wei in konden terwijl wij gingen eten, maar ik ging lopen, 3 km, een half uur met Jay aan het halster. Er gaat niets boven wandelen langs een rustig landweggetje met zo'n knap paard.

Titan en Jay hebben het goed gedaan, er waren wat aanspanningen maar de paarden worden er niet panisch van zoals vroeger. We konden de karretjes laten passeren en als ze voor ons uit draven zijn ze niet zo eng als wanneer ze ons achterop komen kletteren.

Onderweg sprong in een weitje langs de route wel een zwarte geitebok plotseling tevoorschijn, overduidelijk een duivel met horentjes, die ons gemeen aanstaarde. Jay had groot gelijk dat ze daar niet langs wilde, zelfs toen Titan haar was voorgegaan. Dat was het enige weigermomentje van de dag, verder doorstond ze alles moedig.

En is het de moeite? Dat vragen we ons af als om 6.30 uur de wekker gaat. Thuis kunnen we iedere dag als we willen 21 km (of meer) door een prachtige omgeving paardrijden zonder afspraken te maken, ongewoon vroeg op te staan, zadels en tuig in te laden en de trailer aan te haken, en dan zijn we een uurtje of drie later weer thuis, terwijl nu pas aan het eind van de middag. Maar het is toch leuk om nu en dan met vrienden samen te rijden (ook al rijden wij onderweg meestal wat forser door, maar we treffen elkaar dan in de pauze en bij het eten), en de paarden doen ook weer wat ervaring op in een nieuwe omgeving met onbekende andere paarden. Dus af en toe is het de moeite waard.