Ha, sneeuw. Met 20 cm kon er gelanglauft. Gelanglaufen. Langgelaufen. Op-smalle-ski's-zonder-rem-en-met-lange-stokken-in-het-zweet-gewerkt, dat is de essentie wel. De sneeuw gleed voor geen meter, net rond het vriespunt, en dan zijn de weilanden toch niet echt steil genoeg. Wel mooi, maagdelijke sneeuw van eigen bodem.

Dan maar eens een afdalinkje in de crossbaan, maar die is ook niet steil en bovendien werd het skiën daar belemmerd door Kir en Gygy die in de stokken wilden bijten, op de latten gaan staan en mest in onze lojpes deponeren, wat remmend werkt.

Het gaat beter op het hellinkje naar het driehoekje toe, waar eerder vandaag iemand in een terreinwagen langs was gekomen zodat die daar een soort lojpe had veroorzaakt. Die autobanden zijn wel een beetje smaller dan nodig is voor comfortabel skiwerk maar het gleed toch lekkerder dan in de losse sneeuw. Waarom afreizen naar de officiële pistes van Baraque de fraîture of Saint Hubert nietwaar, als men kilometers piste in het bos achter het huis heeft liggen.

We skiden tot het bruggetje over de Vierre, waar weer ruim voldoende snelstromend water voorbijkomt en de brugleuning attent in de kleur van mijn jasje bleek te zijn geschilderd.

Daarna weer terug, bergop want what goes down must come up, daar is ook in real life niets aan te doen. Het laatste stukje is dan weer dalend zodat er nog flink geremd moet worden.

Dat gaat natuurlijk ook wel eens mis, vooral als één ski mooi doorglijdt en de andere opeens blijft steken door plaksneeuw of een tak over de weg. Maar dat hoort erbij.

Het overeindkrabbelen is altijd een heel geploeter maar ik wil het zelf doen, al staat de behulpzame cameraman vlakbij. Vermoeiend na een maand verkouden zijn en amper wat uitvoeren, maar het was weer een mooi rondje, dat zeker.