Onze eerste vrije dag begon met het transport van Harissa naar de inseminator voor de echo-na-vier-maanden. Het is een genoegen haar te traileren, via de camera zien we haar opgewekt rondkijken, door het raampje, over haar schouder, links, rechts, hapje hooi, beetje suffen. No stress. Heel anders dan Jay, die zich in de bochten schrapzet alsof ze aan het surfen is bij windkracht 9. Ook laden doet Harissa altijd compleet beheerst zonder stommelen of overhaast gedoe, zowel in als uit. Good girl.

Pas de soucis, zei de veearts, het veulen groeit naar behoren en ligt in de rechterhoorn. Het is nu ongeveer zo groot als een jong katje; hengst of merrie is nog niet te zien. Oké, dat was het, en nu weer naar huis. Stuur me een foto als het veulen er is, riep ze nog. Kijk, dat is nog eens een persoonlijke behandeling. We zijn heel erg te spreken over Vetarel: efficiënt, bekwaam, op tijd, vriendelijk, schoon en opgeruimd (in schrille tegenstelling tot some as I could name).

Thuis zetten we de trailer op zijn plek met het aangename idee dat die voorlopig niet weer van zijn plaats hoeft. We hoeven nergens heen. We aten brood op het terrasje bij de roundpen in de zon. R legde de laatste hand aan de brug, die is nu gebruiksklaar, en ik ontdeed de dekjes van zeezout en zand. Er was jacht aan de overkant van de Vierre, maar niet hier. We voeren drie keer per dag hooi van de rol. Er zijn al enkele nachtvorstjes geweest en de paarden zijn hun wollige wintervacht aan het aanmaken. Het was een fijne dag.