Achteraf weten we zonder te webloggen weer niet wat we door de week hebben uitgevoerd, behalve nog twee mooie ritten met Jay en Harissa. O wel, R sleep ook aan de overkant de dorpel uit de schuilstal, dat was de laatste. Verder zaten we toch niet stil, maar waarmee we dan niet stilzaten is ons ontschoten.

Wat we vrijdag en zaterdag deden, weten we ook zonder weblog wel maar het is leuk om vast te leggen. Over een paar jaar kunnen we dan weer vertederd zien hoeveel ze intussen gegroeid zijn. De tijd vliegt.

De kleinkinderen zijn niet bang voor onze paarden en onze paarden zijn niet bang voor de kleinkinderen. 'Niet heen en weer rennen, niet laten schrikken, kalm-aan doen' zijn consignes die eigenlijk goed zijn voor beide categorieën. De kinderen roepen 'ha, paarden', en de paarden denken 'hee, veulens'.

Na het borstelen, hoevenkrabben en opzadelen maakten we een mooie wandeling met zijn allen. Het nieuwe katje van de buren liep ook mee, helemaal tot aan het beekje en weer terug. Ik moest het diertje herhaaldelijk uit Jays staart plukken en tussen de achterbenen vandaan. Ik was vergeten om het op het hart te drukken 'niet aan de paardenstaarten schommelen, niet tussen de hoeven doorrennen', maar Jay bleef stoïcijns onder zijn capriolen.

We picknickten bij de kinderspeelplaats. Schommels en klimrekken zijn voor even leuk, maar het allerleukste is stenen verzamelen, takjes de glijbaan af laten glijden en eikels in de Vierre gooien. Geen ander speelgoed nodig.